Neefjes en nichtjes

Kerst. Tijd van bezinning. Tijd van samenzijn. Vorig jaar waren wij in Nederland bij onze families in Limburg en Brabant. Dit jaar zijn mijn ouders, broer, zus, zwager, neefjes en nichtjes in de auto gestapt om via de spekgladde wegen in Brabant naar het Franse land af te reizen. Voor ons allen toch speciaal. Voor het eerst sinds ons wonen hier (en dat is op de kop af vandaag 3 jaar!!) is iedereen op de zelfde tijd bij ons samen. De dagen vullen zich met flink bijkletsen, veel surprises en cadeaus uitpakken, en lang en uitgebreid tafelen. Heerlijk! Maar om onze luie lijven toch even van wat nieuwe energie te voorzien hebben we met z'n allen de boomgaard van Le Péron onder handen genomen. Vooral voor de neefjes en nichtjes Cesar, Carlijn, Yanick, Sophie, en Anne en Noah was dit heerlijk. Met een ronkende kettingzaag hebben we met behulp van Walther, Esther, Ariën, Riek en Chris een aantal bomen die te dicht bij het huis stonden en die het prachtige uitzicht belemmeren gerooid en in hapklare stukken gezaagd. Een spektakel in de besneeuwde boomgaard. De kinderen hebben zich heerlijk uitgeleefd in de tuin en vele appelbomen zijn geannexeerd als boomhut of zelfs boomhotel. Met flinke rode wangen zijn we daarna weer huiswaarts gegaan om vervolgens heerlijk rozig ons te storten op de diverse gezelschapsspelletjes. Lachen, gieren, brullen!

Kerst 2010

We willen al onze trouwe weblog-lezers een hele fijne Kerst toewensen. In Nederland hebben jullie een witte kerst, dat is zeker. Hier in Pauliat is het op dit moment nog groen maar er komt nieuwe sneeuw aan. Dus ook hier waarschijnlijk een witte wereld. Blijf ons volgen ook in 2011!

Joyeux Noël et bonne année

Sjoerd | Felicia | Anne | Noah

Rustig kabbelend

Het leven kabbelt hier rustig verder. De sneeuw is allang weer verdwenen. Sinterklaas met zijn prachtig gemaakte surprises is uit Pauliat vertrokken. Mijn blog-inspiratie stond even op een laag pitje. Ik heb de laatste tijd een overdosis gipsplaatschroeven, isolatierollen en afwerklatjes moeten verwerken. Vorige week nog een middagje mijn werkhoofd leeg gepeddeld op de, tot de nok toe met smeltwater en regen gevulde, Cher. Ik mis mijn kanomaatjes uit Nederland wel. Maar Noah zit sinds september bij een kanovereniging en zodoende krijgen we meer contact met lokale wildwatervaarders. Dit heeft geresulteerd in het opzetten van een klein toervaardersclubje. Zo eens in de maand gaan we dan een dagje ergens in de buurt het wilde sop opzoeken. Ook hier is het huis weer helemaal in Kerstsfeer gebracht. De boom staat prachtig te pronken. Wij hebben ons huis van binnen een relaxte Kerstgloed gegeven. Maar onze landgenoten die kunnen er wat van. Al sinds begin december is het raak hier. Als je 's avonds terug naar huis rijdt dan doen je ogen pijn bij het aanzien van de werkelijk afschuwelijk versierde huizen in de omgeving. De één nog lelijker dan de ander. Alle kleuren van de regenboog worden gebruikt om de huizen van binnen maar vooral ook van buiten te versieren. Hele arrensleeën getrokken door Rudolf staan wild te knipperen op het dak van zo'n huis. Klimmende kerstmanpoppen hangen aan vensterbanken, regenpijpen en balkonnetjes. Sneeuwpoppen met lichtgevende neuzen staren je in het voorbijrijden aan. De hele omtrek van een huis wordt voorzien van een lichtslinger en dan bij voorkeur met verschillende kleuren lampjes en.. dat alles in de hoogste knipperstand. Ook de gemeentelijke dorpsversieringen doen hier aan mee. Hele gemeentehuizen en kerken worden verlicht. Gelukkig heeft gemeente Treignat wel een goede smaak. Hier is alles met rustige witte lampjes versiert. Op één gekleurde lampjesslinger na. En daar knippert dan ook gelukkig maar één stel witte lampjes in een langzaam tempo. Maar dit alles brengt toch een heerlijke Kerstsfeer met zich mee. Op de scholen van de kinderen wordt deze week het Kerstdiner geserveerd. Dat er goed gegeten wordt tussen de middag op school dat weten we al vanaf het begin dat we hier zijn. Maar met Kerst wordt er nog eens grootser uitgepakt door het keukenkorps. Ja het goed tafelen door de Fransen wordt hier inderdaad al vanaf kinds aan met de paplepel ingegoten.

Sneeuw

Nu al? Koud. Sneeuw. Nog meer sneeuw. Glad. Geen schoolbus. Helemaal geen school. Glibberen. Sneeuwruimen. Sneeuwballen. Warme chocomel. Haardvuur. Zelfgehaakte muts. Koude handen. Doorklussen. Vorstverlet? Non. Zon! Foto.

Verbouwupdate Le Péron (2)

Alle oude ramen waren door de tijd zodanig aangetast dat we ze niet meer konden restaureren. De voordeur en de luiken hebben we nog van de ondergang kunnen redden. Felicia heeft deze van een prachtige grijs-blauwe kleur voorzien. Na levering van de ramen zijn we begonnen om deze te vervangen. Dat betekent de hele handel er zorgvuldig uitkappen. Daarna flink wat passen en meten. Zorgen dat de boel water en winddicht is. Maar het resultaat mag er zijn. Le Péron is nu winddicht en het oogt direct een stuk meer opgeknapt. Er moet nog flink wat gebeuren dus we gaan weer aan de slag.

Natuurstenen schouw

Tsjonge, dat was even buffelen. Gisterenmiddag samen met Jean naar goede bekenden van ons in Treignat, Pierre en Beatrice, gereden. Zij zijn een klein oud dorpshuisje aan het verbouwen. Pierre en Beatrice kennen we al een tijdje. In ons dorp ken je elkaar al snel. Maar bij sommigen maak je een wat langer babbeltje. Altijd zijn zij in de weer. Hebben de afgelopen jaren in totaal drie dorpshuisje gekocht en opgeknapt. Ze kunnen niet stil zitten. Maar goed, ze hebben nu dus weer een klein huisje er bij. In dat huisje staat een prachtige, weliswaar geschilderde, natuurstenen schouw. Ook in gîte La Janotte staat zo'n schouw. Er is een tijd geweest dat het mode was om deze schouwen te schilderen. In La Janotte was ie bordeaux-rood en in het huisje van Pierre en Beatrice is ie zwart. Bij een bezoekje aan hun kreeg ik te horen dat die schouw er ook uitgehaald ging worden. Ik zei nog dat dat wel erg jammer was zo'n karakteristiek object. Maar nee, hij moest weg. Wil je 'm hebben vroegen ze. Tsja, jullie kennen ons al een beetje. Karakteristieke elementen verwerken in ons huis dat willen wij natuurlijk graag. Het antwoord was dus ja. Het plan is om de Aga Stanley cooker te plaatsen midden in onze toekomstige woonkamer in deze natuurstenen schouw. Gewapend met koevoet, vuistjes, beitels, takels en spierballen begonnen we aan deze zware klus. Pierre had al gezorgd voor een sloophamer. Het met gipsblokken dichtgemetselde gat was snel gesloopt. Maar de schouw was toch een ander verhaal. De linteau was toch zwaarder dan we verwacht hadden. Na veel moeite lag ie dan eindelijk op de grond. Dit ding was toch echt niet te tillen. Dus Jean terug naar Pauliat om zijn tractor met hefinrichting te halen. Dat was een prima keus want zonder enige moeite heft hij de natuurstenen ligger mooi op mijn gereedstaande aanhanger. De sierlijke gebogen stenen waarop de ligger ligt brachten niet zo veel problemen met zich mee. De twee onderste staande stenen daarentegen waren toch steviger verankerd in de muur dan we dachten. Na een hoop trekken en duwen en met behulp van een nog langer koevoet kwamen ze uiteindelijk los. Hup op de steekkar en met drie man de stenen in de aanhanger gehesen. Nu de oude schouw nog zandstralen zodat hij weer helemaal mooi wordt. Hoe ik dit zaakje uiteindelijk in ons eigen huis ga krijgen is nog een uitdagend klusje. Maar mooi en authentiek wordt het zeker!

Bouwupdate 11

Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb bijgewerkt hoe het er voor staat met de verbouwingen in ons eigen huis. Om even terug te lezen kijk dan op bouwupdate 9 en bouwupdate 10. We moeten onze aandacht nu verdelen over de werkzaamheden aan de tweede gîte en aan ons eigen stulpje. Maar ook dit vordert gestaag. De pui in de voorgevel is nu nog mooier één geheel geworden met de nieuw gevoegde façade. De twee openingen aan de onderkant naast de openslaande tuindeuren heb ik op eenzelfde manier dichtgemetseld als de maçons van ruim honderd jaar geleden. Graag werken we met glas-in-lood. Vanuit Nederland hebben we aardig wat oude glas-in-lood ramen meegenomen en we krijgen er ook nog veel nieuwe bij van Nederlandse vrienden. Deze raampjes worden mooi verwerkt in ons eigen huis. Zo krijgt het huis meer karakter. Boven Anne's slaapkamerdeur en de deur van de kleine badkamer zitten nu deze kleine raampjes. Verder is Anne's slaapkamer nu helemaal gestuct. Haar bed staat er zelfs al in. Komende zomer zal er eindelijk in kunnen. Voor nu is het alvast haar plekje om zich even terug te kunnen trekken. In Noah's kamer moest nog aardig wat gebeuren. Zijn wand moet helemaal naar boven opgetrokken worden. En om deze enorme muur een beetje meer karakter te geven heb ik er twee smalle ramen in geplaatst zodat de hoogte nog meer geaccentueerd wordt. Het dakspant blijft door middel van een raam gedeeltelijk zichtbaar vanuit zijn slaapkamer. En andere grote klus is het isoleren van de binnenzijde van het dak. Ik kan dit dak alleen maar bereiken vanaf de woonkamervloer met een enorme steiger. Het dak bevind zich op 6 tot 8 meter hoogte vanaf deze vloer. Zo staat er nu een enorme stellage midden in de woonkamer van waaruit ik de nok kan bereiken om het geheel te kunnen isoleren. Een spannend klusje op eenzame hoogte. Het benadrukt nogmaals de ruimte die ons huis gaat krijgen. Hiernaast vind je ook een overzichtsfoto hoe het er op dit moment bij ons binnen uitziet. Ook is Noah's 'buitenmuur', de muur die opgetrokken gaat worden om de ruimte achter ons woonhuis te scheiden, met brede gipsblokken geplaatst. Als eerste een stevige betonnen fundering gestort op de al bestaande muur. Vervolgens de gipsblokken daarop gestapeld. Zo krijgt ook zijn kamer een heel ander aanblik. We zijn er nog lang niet maar we komen steeds een stapje dichterbij.

Mme Suhard

Er draait een auto de cour op. Ik sta 8 meter hoog boven op de steiger, binnen in ons eigen huis in de nok van het dak. Felicia is bezig met het schilderen van de voordeur van Le Péron. Ze loopt naar de auto toe. Frans kenteken, 56, uit de Morbihan Bretagne. Er stappen twee vrouwen en een man uit. De oudste stelt zich voor, "Bonjour, je suis Mme Suhard". Direct gaan bij ons de bellen rinkelen. Dit is de moeder van Marcel Suhard die hier in 1950 als één van de laatste bewoners gewoond heeft. Ze is nu 84 jaar en samen met haar dochter Gisèle en schoonzoon Jacky naar hier gereden om het huis weer te zien. Voor dochter is het een weerzien van haar geboortehuis. Ze staat nog niet op de foto welke Marcel ons toegestuurd heeft. Moeders is wel te zien. Ze staat helemaal boven aan op de trap naast haar man. Het kleine kindje op de arm van oma, dat is Marcel. Het weerzien was ontzettend leuk. Mme Suhard praatte ronduit. Een ontzettend energieke vrouw. Vol met verhalen. Bij binnenkomst van het woonhuis, nu dus gîte, doet haar weer terugkomen in de oude tijd. Familie Suhard heeft hier maar kort gewoond. Ze waren loonwerkers van de familie Devau welke eiganaar was van het hele domein. Vader Suhard werkte op het land. De welgestelde familie Devau woonde in het huis aan de overkant. Dit huis was moderner en had meer comfort. Maar deze familie was ook streng voor hun loonwerkers. Zo vertelde Mme Suhard dat er 's avonds geen licht mocht branden in het huis. Dat was verspilde energie. En zo verduisterde familie Suhard stiekem de vensters om toch het kleine peertje te kunnen laten branden. Uiteindelijk woonde er zeven mensen in het huis. Er waren twee vertrekken. In de woonkeuken, waar nu het aanrecht en fornuis staat, stond vroeger een bed. In de achterkamer sliepen nog eens zes mensen. Ze hadden totaal geen comfort. Geen wc, geen bad, geen douche. Water uit de put. Wij hebben nooit een wc kunnen ontdekken dus vroegen we aan haar hoe dat toen ging in die tijd. Nou, zei ze, wij liepen gewoon de koeienstal in en achter in de hoek, tussen de kalveren en koeien, trokken we ons even terug. Zo ging dat in die tijd. Ook mochten ze niet veel stoken om het huis te verwarmen. Dus 's winters was het bitterkoud. Ze vertelde ook dat één van de kinderen de kinderwagen, waarin een kleine broer/zus lag, per ongeluk van de stenen trap af had laten rollen. De kinderwagen lag natuurlijk omver met kind en al eruit op de cour. De varkens, die gewoon rondliepen, kwamen nieuwsgierig kijken naar dat gekrijs. Mme Suhard kon nog net op tijd de varkens verjagen. Ook de spijlen bij het achterraam, welke wij ook nog aantroffen bij aankoop, was in hun herinnering gebleven. Levensgevaarlijk vond ze dat. Als er ooit iets zou gebeuren in huis konden ze niet vluchten omdat die spijlen in de weg zaten. Wij hebben deze spijlen inderdaad direct verwijderd bij het plaatsen van de nieuwe ramen. Wassen deed ze bij de bron grenzend aan de cour (nu dicht bij de kippenren). Daar had ze ook een stenen lavoir (een wasgelegenheid). Met koud water werd de was gedaan. Het was een bezoek vol herinneringen voor haar. Voor dochter Gisèle was het een leuk weerzien met haar geboortehuis. De achterruimte waar nu de benedenslaapkamer is daar is zij geboren. Lang heeft ze hier niet gewoond want vrij snel daarna zijn ze verhuisd naar een ander dorp in de buurt. Het was een erg leuk weerzien met deze aardige mensen. We werden met klem geadviseerd om toch echt op de uitnodiging in te gaan om de familie in Bretagne een bezoek te komen brengen.

Opladen

We zijn weer terug. Afgelopen week was het tijd om onze eigen accu op te laden in de altijd prachtige Franse Pyreneeën. De bergen, de zee, de rivieren, wat is Frankrijk toch een ongelooflijk mooi en divers land.

Oude foto's

In de verte leek het op een oud kistje. Maar toen ik dichterbij kwam en tussen de andere rommel nog eens goed keek was het een bruine oude koffer. Een dichte koffer op een zolder waar al decennia niemand meer geweest is. Da's natuurlijk spannend om te kijken wat er in zit. Voorzichtig deed ik de koffer open en vond daar allemaal oude schoenen. Jammer genoeg geen oude Louis d'Or muntstukken. De schoenen zijn van Madame geweest. Mooie witte trouwschoentjes met hakken en andere instappertjes. Dus de verkleedhoek kan weer aangevuld worden. Maar tussen de schoenen vond ik een kleine schoenendoos. In die doos lagen allemaal foto's. Prachtige oude vergeelde foto's. Eén van de voorvaders van de vorige bewoners heeft waarschijnlijk in het leger gediend. Vliegenier denk ik. En op de middelste foto zie je duidelijk de daken van het oude Montluçon. Binnenkort toch maar even op bezoek bij de vorige bewoners, vragen of ze de foto's terug willen en wie dat allemaal zijn.

Grenier

Ik schrok me een hoedje. Wederom gewapend met stofkapje klom ik via de aanhanger van Jean en het ijzeren laddertje het balkonnetje op dat toegang verschaft tot de grenier (zolder) van Le Péron. Jean is natuurlijk weer onmisbaar voor ons. Hij bood aan om zijn grote boeren aanhanger voor te rijden. Alle rommel werd, hup, zo in de kar gekieperd. Dus ik klom naar boven en opende het houten luik van de zolderruimte. Dit houten luik konden we bij onze eerste bezichtiging niet openen. De sleutel was nergens te vinden. Nu zie je vaak in oude zolderdeuren een gat in de linker- of rechter onderhoek zitten. Een mooi rond gat. Weg geknabbeld door de muizen en ander ongedierte. Deze wilde natuurlijk maar al te graag de zolder op om heerlijk van het graan wat aldaar opgeslagen lag te kunnen genieten. Bij de eerste bezichtiging wilde ik natuurlijk toch graag weten wat er achter die deur allemaal te zien was. Helaas kon de deur niet geopend worden. Ik heb toen mijn hand, waarin ik mijn fotocamera vasthield, door het gat gewurmd. Zo heb ik een aantal foto's kunnen maken. Op die foto's was te zien dat er een aantal vieze kussens aan een lijntje hingen, een oude kinderwagen in het midden stond, wat kisten op de grond, een prachtige graanmolen in de hoek van de zolder stond en verder nog veel rommel. Het was dan ook een spannend moment toen we dagen later toch de sleutel vonden en het zolderluik konden openen. De zolderruimte zag er verbluffend goed uit. De dakgebinten zijn in perfecte staat. Het hele leien dak inclusief chevrons (sporen) waren allemaal vernieuwd. De vloer zag er goed uit op een paar kleine plekjes na. Maar er lag veel rommel. Afgelopen dagen was het de beurt aan de zolder om opgeruimd te worden. Ik klom dus wederom naar boven en schrok me een hoedje. Uitgerust met bezem en schep begon ik met het leeghalen van de ruimte. De kussen werden in een mooie boog de kar in gegooid. Maar de kisten en kinderwagen heb ik zorgvuldig aan Jean gegeven die beneden klaar stond om spullen aan te pakken. George en Alix waren ondertussen ook aan komen wandelen en iedereen was benieuwd wat ik nu weer uit de rommel vandaan zou toveren. Een houten kistje met een bijzondere inhoud (daarover meer in een volgend blogverhaaltje ;-). En natuurlijk de prachtige in perfecte staat verkerende houten graanmolen. Deze staat nog boven want die gaan we op een andere manier voorzichtig naar beneden hijsen. Maar zoals ik al zei schrok ik me een hoedje. In de hoek stonden, een beetje achter een kledingkast, een hele stapel hooivorken tegen de muur gestapeld. Bij het wegpakken van deze vorken vond ik voor de tweede keer bij ons hier in Frankrijk een perfect gemummificeerd kadavertje van een dier. In dit geval een flinke kat. Helemaal uitgedroogd stond ze daar tussen de hooivorken. Zij heeft natuurlijk ook het gat in de deur gevonden om zich te goed te doen aan alle muizen die daar geweest zijn. Waarschijnlijk heeft ze een vergiftigd muisje gegeten. Helaas heeft ze dit niet overleeft en hebben we haar nu gevonden. Het mummietje hebben we aan onze collectie toegevoegd. Deze collectie is te zien in het nieuw te openen oudheidsmuseum te Pauliat.

Verbouwupdate Le Péron (1)

Breekijzer, klauwhamer, stofkapjes, veiligheidsbrillen en handschoenen. Hebben we alles? Allez op naar de werkplaats. Zaterdagochtend vroeg stonden we met z'n viertjes klaar om te beginnen aan de sloop van de plafonds en het afkrabben van het behang. Doordat de zolders in oude franse plattelandshuisjes gebruikt werden als opslag voor het graan werden de prachtige balkenplafonds dichtgetimmerd. Een nare eigenschap vinden wij nog steeds. Dit soort loze ruimtes zijn een broeinest voor ongedierte en zorgt er voor dat zo'n huisje steeds ongezonder wordt. Le Péron is van begin 1900 en later verder naar achteren uitgebouwd met twee slaapkamers. Deze uitbouw heeft waarschijnlijk plaats gevonden net na de oorlog in 1945. Tijdens het afkrabben van het behang ontdekte Anne een geschreven jaartal op de muren. In die tijd was het gebruik van schrootjes, zachtboard en triplex heel normaal. Kamers werden klein en laag gehouden om alles warm te houden. Daardoor ontstonden flinke zolderruimtes waar het ongedierte ook weer ruim baan had. Nadat ik het zachtboard verwijderd had was het schrootjesplafond aan de beurt. Allereerste iedereen het huis uit. Een ongelooflijke hoeveelheid verpulverd glaswol, uitwerpselen, egel-kadavers, diverse ondefinieerbare skeletjes en graan viel als een wolkbreuk naar beneden. Een stinkende stofwolk zocht zijn uitweg naar de openstaande ramen en deuren. In de tussentijd dat we het huis niet konden betreden zijn we begonnen aan het snoeien van de overwoekerde boomgaard. Nadat de stofwolk weggetrokken was werd het tijd voor de plafonds in de keuken en woonkamer. Met grote platen triplex zat dit hele handeltje netjes vastgetimmerd aan een raamwerk van balkjes die op hun beurt bevestigd zaten aan het oude eikenbalken plafond. Ook hier, met name in de keuken, kwam weer een gigantische hoeveelheid graan en een oud wespennest naar beneden. De woonkamer viel daarentegen best mee. De prachtige oude eiken balken zijn nu weer mooi zichtbaar. En zullen we zeker in ere herstellen. Zo krijgt ook Le Péron zijn authentieke karakter terug. Na drie dagen slopen is het huis kaal en leeg en kunnen we voorbereidingen gaan treffen voor de restauratie van de twee slaapkamers.

De Gouden Pennenstreek

Gisterenmiddag 16h30. We stappen in de auto, brengen de kinderen naar goede franse vrienden van ons in het dorp en rijden vervolgens door naar Domerat. Tijdens de rit kijken we elkaar regelmatig aan. We lachen, nee giechelen eigenlijk een beetje. Samen hebben we een geweldig gevoel. Het gevoel dat we op de goede weg zitten. De juiste afslag genomen hebben. Dat we er samen keihard voor knokken maar ook iedere seconde van genieten. 8 Oktober 2010. Drie jaar geleden verkochten we ons huis in Nederland. Daarna in december van dat jaar de koop van ons nieuwe huis in Frankrijk. Daar was ook de eerste kennismaking met de notaris, Maître Frachon. Vijftien maanden later zaten we wederom bij hem aan zijn bureau om de koop van ons bos te bezegelen. En gisteren, 8 oktober 2010, hebben we getekend voor ons tweede huis. Wie had toen bedacht dat we binnen drie jaar tijd drie maal bij hem langs zouden gaan. We willen hier onszelf absoluut niet op de borst kloppen maar we zijn er wel bijzonder trots op dat we hier in Pauliat aan een solide basis aan het werken zijn. Na het officiële gedeelte zijn we door de oud eigenaren, Mr et Mme Chaulet, uitgenodigd om een drankje te komen doen bij deze aardige, lieve mensen thuis. We kennen ze ondertussen al behoorlijk goed. Het bos was namelijk ook van hun. Dit was tevens een prachtige gelegenheid om de namen van de diverse appelrassen te weten te komen. Le Péron heeft een flinke verger, een boomgaard met allerlei fruitbomen. En Mr Chaulet heeft zelf in 1984 alle bomen gepland in de tuin. Hij toverde nog een oud vergeeld papiertje uit zijn kelder tevoorschijn waarop hij de namen van de verschillende rassen geschreven had. Na een heerlijke pastis en een jus des fruits zijn we huiswaarts gereden met de wetenschap dat we nu extra de mouwen op moeten stropen. We hebben nu niet één maar twee chantiers in Pauliat.