Natuurreservaat l'Etang des Landes

Op een kleine 25 minuten bij Le Petit Pauliat vandaan bevindt zich in het departement Creuse het l'Etang des Landes. Dit prachtige 160ha grote natuur-waterreservaat huisvest een enorme diversiteit aan vogels, planten, bloemen en amfibieën. Binnen dit reservaat ligt het 100 hectare grote meer. Doordat het meer niet diep is komen grote hoeveelheden verschillende vogels hier op af. Er loopt een mooi 7 kilometer lang wandelpad rondom het meer. Op verschillende punten heb je uitkijkposten. Enkele van deze posten zijn schitterend in het landschap geïntegreerd. Samen met onze gasten Daniëlle, Hans, Mik en Len zijn Noah en ik hier gaan wandelen. Er is veel te zien. En ik denk dat als we terugkomen in het broedseizoen dat het hier dan helemaal een drukte van jewelste is. Ieder jaargetijde zul je hier ander soort vogels treffen. Volgende keer de telelens mee.

Vuur

De zon zakt in een laag tempo achter de horizon weg. De kraakheldere diepblauwe kleur neemt langzaam bezit van het uitgestrekte heelal. De eerste sterren laten zich voorzichtig zien. Vrolijke kinderstemmen verzamelen zich rondom het kampvuur. De stokken zijn geslepen en voorzien van een scherpe punt. De marshmallows zitten vastgeprikt aan de punt en verdwijnen snel boven het vuur. Het ultieme vakantiegevoel voor kinderen... je spekje boven het kampvuur.

Aardappels rooien

Afgelopen week was het zo ver. De aardappels konden gerooid gaan worden. Met een stokoude rooimachine achter Jean's trekker was dit een prima klusje om even tussen de andere bedrijvigheden door te doen. Onder een fel brandend zonnetje liep ik samen met Camille achter de trekker aan om de omgewoelde Bintjes en Rosabelle de sorteren. Daarna met een panier in de hand de aardappels verzamelen om ze vervolgens in grote jutte zakken te stoppen. Met een pallet achter op de andere trekker van Jean reden we zo de grote zakken naar de kelders van Jean en Camille. Daar werd alles netjes op een hoop gegooid in een donkere droge kelder. We zijn weer ongeveer tweehonderd kilo aardappelen rijker. Ik denk dat ik aan het eind van de winter geen aardappel meer wil zien ;-)

Famille Suhard - Famille Groenendaal

Twee dagen later krijg ik een mailtje binnen van famille Suhard. Hij heeft de foto gevonden waarop hijzelf als klein ventje te zien is samen met zijn vader, moeder, broertje en oma. Gemaakt op het trappetje van het vroegere woonhuis, nu onze gîte 'La Janotte'. Meneer spreekt aardig patois (dialect) en noemt het trappetje ook steevast le péron. Het trappetje is ook een centraal punt binnen ons domeintje. Wijzelf en vele na ons zitten graag van het uitzicht en de rust te genieten op le péron. Duidelijk te zien is dat de gietijzeren trapleuning nog steeds aanwezig is. De foto met onszelf er op is gemaakt op 28 januari 2008. We waren toen net een maandje in Frankrijk. De voordeur en het bovenraam zijn waarschijnlijk dezelfde als toen, 58 jaar geleden. Het mooie is dat we nu een foto hebben waarop het hekje te zien is welke je voor de openstaande voordeur kunt draaien zodat de erfdieren niet je huis in konden lopen. Dus als ik een keer niks te doen heb hier dan ga ik het aanzicht weer in ere herstellen door het hekje na te maken.

Un bon souvenir

"Ik kan het me nog herinneren als de dag van gisteren. Geweldig om hier weer terug te zijn. En er is weinig veranderd. Het bakhuis ziet er nog hetzelfde uit. Ja hier stond vroeger nog een houten bak. In die bak lag het meel. Op een dag klom één van mijn broertjes er in. Helemaal wit van het meel werd hij er door mijn moeder uitgehaald. Eens in de veertien dagen ging de oven aan en bakte mijn moeder de broden. Un bon souvenir. Oh kijk de put. Hij staat er nog en nog net als toen. En de tuin. Ja, mijn ouders hadden het niet te breed dus er was een hele grote moestuin hier in de tuin. Het is echt groot het huis. Ik herinner me nog dat ik het toen natuurlijk ook heel groot vond. Maar nu ik hier weer terug ben is het inderdaad een groot gebouw. Kijk, vroeger stond hier een muurtje. En daar achter was een klein vennetje. Waar het muurtje stond is nu de kippenren. En waar het vennetje was wonen nu onze buren. De grote schuur... ja hier stonden de koeien en de stieren. Ja hier is het wel anders maar de ruimtes zijn nog hetzelfde. De achterliggende schuur daar stonden de koeien en de geiten. Het staat er allemaal nog net zo bij als toen. Un bon souvenir. Het woonhuis (nu de gîte). Oh wat geweldig om dit weer te zien. De muurkasten net als toen en daar in de hoek de gootsteen. Er moet nog ergens een gat in de muur zitten waardoor het water wegliep. Daarna door naar de achterkamer. Hier lag ik met mijn ouders en mijn vier broers en zussen. De bovenverdieping daar kwam ik niet, die was alleen van buiten uit bereikbaar. Ik was nog te klein. Maar mensen wat is het fijn om hier weer terug te zijn. Er komen zoveel herinneringen in me naar boven. Jullie hebben het prachtig gerenoveerd met behoud van de oude details. Merci, un bon souvenir."

Zaterdagochtend 10h30. We hebben net onze gasten uitgezwaaid. Direct aan de slag gegaan om alles weer in orde te brengen voor het ontvangst van onze nieuwe gasten zaterdagmiddag. Ik sta boven te stofzuigen. Felicia loopt net even naar buiten om naar de wasruimte te gaan. Er stopt een auto voor de cour. Ze dacht nog even dat onze nieuwe gasten wel erg vroeg waren. Ze loopt op de twee mensen die uitgestapt zijn af. En vraagt of ze ze ergens mee kan helpen. Nou zegt mevrouw, misschien kunnen wij jullie helpen. Mijn man heeft hier vroeger gewoond. En in 1952, toen hij vijf was, zijn ze verhuisd naar ergens anders. We zouden het heel leuk vinden om deze plek nog eens te bezichtigen. Felicia stond aan de grond genageld. 58 jaar geleden was deze man samen met zijn ouders en broer en zussen één van de laatste bewoners van ons huis. Ik sta nog steeds te stofzuigen boven en zie door de kleine raampjes dat Felicia met twee mensen het bakhuis in loopt. Ik maak nog even mijn klus af, dacht ik nog, en ga door met m'n werk. Felicia had me al een keer geroepen maar ik had het niet gehoord. Na een tweede roep naar boven loop ik op de mensen af. Ik geef ze een hand en Felicia vertelt me het verhaal. Ik hou van geschiedenis, dit is fantastisch dat deze mensen hier zijn. Mr Suhard vertelt ons dat hij ergens nog een oude foto heeft met zijn moeder en vader voor op het trappetje van het woonhuis/de gîte waarop hij ook nog te zien is. Hij belooft ons die foto toe te sturen. We wisselen adressen uit en wij nodigen ze uit om ook nog eens met zijn 83 jaar oude moeder langs te komen. Ze wonen op anderhalf uur bij ons vandaan. Dat willen ze zeker doen. Deze man en zijn moeder kunnen ons nog heel veel geschiedenis over ons huis en het leven hier vertellen. We zijn een beetje overdonderd. Un bon souvenir, un très bon souvenir.

Chevreuil

Het prachtige korenveld achter ons is niet meer. Eergisteren is het veld onderhanden genomen door de boer. Een dag hard werken en alles was weg. Gisteren kwam ie terug met de hooirollenmaker achter z'n trekker. Een paar uur op en neer rijden en nu ligt het veld vol met de karakteristieke hooirollen. Dat belooft de komende dagen een invasie van buizerds, valken en andere roofvogels. De muizen in het veld gaan het zwaar krijgen. Vanochtend kon ik dus eindelijk weer eens het veld inlopen. Halverwege het veld kreeg ik drie herten in het vizier. Een moeder met twee jongen. Een geweldig gezicht. Ze zagen mij niet. Ik kon me verschuilen achter de enorme rollen. Gewapend met mijn camera sloop ik van rol naar rol. Dichterbij kon ik niet komen anders zouden ze me zien. Zeker een kwartier heb ik kunnen genieten van het schouwspel van moeder en haar twee jongen. Rustig knabbelend aan de groene haag. Veilig langs de rand van het veld. Totdat één jong het waagde om het open veld in te lopen. Moeder keek even verschrikt in het rond. Geen jagers in de buurt. Niemand. Dus ook moeder en het tweede jong liepen het open veld in. Er was geen gras meer om te eten. Ik kon me mooi verschuilen achter de hoge hooirol. Ik denk dat het 50 meter was. Behoorlijk dichtbij en ze merkten mij niet op. Het was een schitterend gezicht. Ze huppelden van rol naar rol. En gingen verder en verder. Op naar het volgende veld. A demain!

Pauliat Kampioenschap (PK2010)

JONGENS WINNEN IN ZINDERENDE VOETBALFINALE

van onze voetbalverslaggever:

TREIGNAT, dinsdag

Na een prachtige finale hebben gisteren, in het overvolle 'Stade de Pauliat', de jongens met overtuigende cijfers (5-2) weten te winnen van de vaders. De drie uitblinkers Maarten, Yanick en Noah hebben een slimme wedstrijd gespeeld door direct vanaf het fluitsignaal, door de sterk fluitende scheidsrechter Evelien uit Nederland, vol de aanval te kiezen. Mede door het uitmuntende samenspel van Maarten, Noah en Yanick wisten zij de vaders, Maarten sr, Walther en Sjoerd alle hoeken van het veld te laten zien.

Het 'Stade de Pauliat' was feestelijk ingericht door Anne, Evelien en Sophie. Tribunes waren overvol en ook de kaart voor de vip-box was al snel uitverkocht. De bezoekers stonden te dringen voor de poorten bij kaartjes-suppoost Anne. In het stadion waren de volksliederen al te horen. Uit volle borst zongen de jongens hun volkslied mee. De vaders daarentegen konden maar met moeite de teksten van hun volkslied uitbrengen. Al vanaf het eerste fluitsignaal was het duidelijk dat de beste kaarten voor deze finale bij de jongens lagen. Slim samenspel, snelle counters en het alom geprezen tik-tak voetbal werd aan het uitzinnige publiek voorgeschoteld. Luid gejoel klonk er vanaf de tribunes en zelfs de vip-box nadat er verschillende grote kansen waren voor topaanvallers Yanick, Maarten en Noah, die al snel de 1-0 en 2-0 voor hun rekening namen. De fantastisch keepende keeper Maarten wist met een prachtige redding de bal uit de linkerbovenhoek te plukken van een schot van spelverdeler Walther. Net voor rust wisten de jongens de boomlange keeper Maarten sr voor de derde keer te passeren. De snelle Sjoerd wist de schade voor rust te beperken door het onzichtbare net van de tegenstander te laten bollen (3-1).

Na een welverdiende rustpauze stonden de jonge spelers alweer klaar voor de aftrap. De vaders kwamen maar moeizaam in het spelritme en konden eigenlijk alleen maar toekijken naar het slimme tik-tak spelletje van hun tegenstanders. Al snel stond de 4-1 op het, keurig door Sophie en Anne bijgehouden, scorebord te prijken. Na een korte blessure behandeling werd het spel hervat en wist Walther keeper Maarten te omzeilen en zo de 4-2 binnen te tikken. Maar de jongens lieten de koppies niet hangen en bleven het veld breed houden zodat de al dodelijk vermoeide vaders geen schijn van kans meer hadden. In blessuretijd werden de vaders genadeloos afgeserveerd met een, door de jongens, welverdiende 5-2. Jongens kampioen PK2010!