Bretons: Nedeleg laouen na bloav ezh mat
Gisteren het eerste laagje sneeuw. Vanmiddag rond 15h00 kwam de volgende lading. Ik kijk naar buiten en zie een grauw-grijze lucht. Het sneeuwt onafgebroken. Hier geen sneeuwploegen op de wegen dus dat wordt rustig rijden. Ukkie zoekt onverstoord naar een groen grassprietje. Zijn dikke wintervacht zorgt ervoor dit ie het lekker warm heeft. De kippetjes zoeken beschutting in hun hok en kruipen lekker dicht bij elkaar. De poezen heb ik al een tijdje niet gezien dus die zullen ook wel een warm plekje gevonden hebben. Noah en Felicia gooien sneeuwballen naar elkaar. Inpeperen die handel.
Het is al vroeg donker. Binnen knappert het vuurtje. Buiten miezert het. Het is muisstil als ik de deur achter me dichttrek. De steentjes van de binnenplaats kraken onder mijn voeten. Ik loop naar de auto. Halverwege stop ik even om te luisteren naar de stilte. Het is heerlijk stil en plots hoor ik vrij dichtbij het geluid van een uil. Ik loop door, maak de deur open van ons Renaultje-4, stap in en laat de deur dichtvallen. Ik rij naar Treignat om de kinderen op te halen van het wekelijkse dansuurtje. Snel stappen ze in en ik stuur de quatrelle terug het donker in. Langzaam hobbelen we over het landweggetje. De koplampen knabbelen langzaam de gitzwarte berm op. Eén straatverlichting in de verte. Dat moet Pauliat zijn. We draaien de cour op en rijden langzaam naar boven. Onder de hangar wil ik de auto parkeren. Plots zie ik in de rechterbovenhoek van het grote hoge gebouw iets wits zitten. Een uil! Een prachtige bruinwitte uil siert het houten geraamte van de schuur. Jongens kijk! Minuten lang staren we elkaar aan. De uil met haar karakteristieke gelaat. Prachtige grote ringen rondom haar ogen. Plots vliegt ze weg en scheert rakelings over ons dakje. Je hoort haar krijsen. Ik rij langzaam nog een stukje verder. Parkeer ons karretje en we stappen uit. We staan met z'n drietjes zo'n tien meter van de auto vandaan als we een harde krijs horen en de uil weer terugvliegt naar haar plekje.....
Kappen, kappen en nog eens kappen. Nee ik bedoel niet stoppen maar voegen kappen. Bij alle benedenmuren zijn de voegen nu netjes uitgekapt. Misschien wordt het een beetje saai voor jullie alleen maar muren en voegen te zien en te lezen. Maar ja zo ziet mijn leven er de laatste weken uit. En via ons blog wil ik jullie graag een blik in ons leven gunnen 
hier in Frankrijk gunnen. Romantisch leventje hè hier op het Franse platteland. Ti's koud, nat en het waait hard. Je wordt vies, je handen doen pijn, je oren doen pijn, stof in je ogen. Het resultaat wordt langzaam duidelijk en daar doe je het voor. Zeker als je 
een prachtig oud detail weer mooi hebt gemaakt. Op de foto zie je een nisje wat je bij iedere schuur hier bij ons in de Allier/Creuse terug vind. Dit nisje werd gebruikt om spulletjes in op te bergen. Het ziet er nu weer prachtig uit.
Al dagen wordt er flink geknutseld in huize Groenendaal. Boven, beneden, in de werkplaats, overal. Er klinkt gezaag, getimmer, geschuur en als je goed luistert geverf. De oerhollandse traditie van Sinterklaas houden wij hier in Frankrijk in ere. Dit jaar voor het eerst surprises. Nog één nachtje slapen en dan is het zover. Het recept om zelf pepernoten te maken is gevonden. Nee hier geen hypermarchés vol met sint-artikelen. Hoor wie klopt daar...! (bron foto: rnw.nl/wereldkids)
Voegen, voegen en nog eens voegen. De muren rondom de ramen heb ik helemaal uitgekapt en de afgelopen dagen opnieuw gevoegd. De betonmolen heeft regelmatig zijn rondjes gedraaid om voor mooi gemengd voegsel te zorgen. Met een muziekje op de achtergrond is dit meditatieve klusje best uit te houden. 
Buiten regent het en de wind zoekt fluitend zijn weg door de dakpannetjes. Het wordt mooier en mooier. Alle elektra is nu ook weggewerkt in de 'en pierre' muren. Dus geen opbouwdozen meer. Ik zit nu goed in het voegritme dus ga ik mijn werkterrein verplaatsen naar de beganegrond. Daar gaat het 
klusje weer opnieuw beginnen. Dan kan de compressor weer zijn werk gaan doen en zullen ook deze, door de jaren heen lelijk geworden muren, weer van een fris nieuw laagje voegsel voorzien gaan worden. De muren boven zagen er op zich nog prima uit. Maar beneden is het een ander verhaal. Hier hebben de 
koeien gestaan dus de mest heeft ook de muren aangetast. En niet te vergeten de kippen, die hier de laatste decennia rondgewandeld hebben, hebben er voor gezorgd dat de mest zich had opgestapeld tegen de muren. Kortom een fris nieuw jasje is hier zeker aan de orde. Ik kijk er al naar uit als het klaar is.
Eén grote modderige vlakte. Geen vis meer te bekennen. Zaterdag was het zover. Al weken liepen vissers zenuwachtig rond 'ons' meer. De 7-jarige vidange stond dit jaar weer op het programma. Een vidange? Ja, een vidange oftewel het lozen van al het water uit het meer. Eens in de zeven jaar wordt dit gedaan om de visstand in de gaten te houden en om de hele boel eens op te schonen.
Dus togen wij zondagochtend, nadat we wat vriendjes en vriendinnetjes van Anne en Noah opgehaald hadden, naar 'ons' meer om te kijken hoe zoiets gedaan wordt. Bovenop de dijk was het een drukte van jewelste. Een speciale organisatie had zich meester gemaakt van het meer en de dijk. In de dijk, jawel, zit een waterdoorlaat. En achter de dijk bevindt zich een betonnen opvangbak voor de vissen en daarachter bevindt zich het tweede meer.
Om ervoor te zorgen dat de vissen niet door zouden schieten naar het tweede meer moesten ze dus allemaal gevangen worden in die betonnen opvangbak. Naast de bak hadden ze allemaal grote met water gevulde containers gezet om de verschillende vissoorten in op te bergen. Alles werd geteld en uiteindelijk in een klaarstaande speciale vrachtauto gestopt. Deze vrachtauto reed daarna naar een ander meer om de vissen daar weer uit te zetten. Kortom een heel gedoe.
Het meer ligt er droogjes bij. Wel leuk om nu eens naar de boeien te lopen waar je normaal met z'n allen naar toe zwemt. Ze zal de komende maanden weer langzaam vollopen zodat we weer een fris en schoon zwemmeer hebben voor het nieuwe vakantieseizoen. Dus komt allen volgend jaar naar Le Petit Pauliat om eens heerlijk in 'ons' mooie meer te zwemmen en een deuntje te kanoën. Lekker genieten van de zomerzon met een glaasje rosé op het terras van La Fiesta met uitzicht op het meer. Wij hebben er alweer zin in. Jullie ook?
De laatste tijd hebben mensen uit het dorp mij gevraagd of ik ze wil helpen met het aanbieden van wat spulletjes op internet. Het gaat vaak om mooie oude spullen. Echte Franse brocante. Je weet wel van die stoffige spullen ergens in een hoekje. En inderdaad het is zo. Er liggen hier schuren tot de nok toe gevuld met bric en brac. Dus ben ik iets nieuws begonnen...
Wat ik nu weer meegemaakt heb... Felicia vertelde me donderdagmiddag dat er bij een boerinneke bij ons in het gehucht een vetgemest varken had gekocht. Het varken was bestemd voor haar zoon en dochter met families. Niet voor in de tuin. Nee... voor in de vriezer. Tja, je kunt ook naar de Carrefour gaan om je varkenslapje te halen. Maar hier à la campagne gaat dat toch iets anders. Er was dus een varkensslacht op komst in Pauliat.
De slacht zou op vrijdag plaatsvinden. Ik heb nog nooit een slacht gezien, ben nieuwsgierig van aard dus ik wilde dat wel eens meemaken. Na mijn werkzaamheden aan ons toekomstige woonhuis ben ik naar de plek gelopen en toen ik de hoek omkwam was het doden al gebeurd. Ik was dus iets te laat. Ze waren al druk bezig om de huid schoon te krabben. Het werd ze al snel duidelijk dat er een 'groentje' bij hun was aangesloten en werd ik nogmaals welkom geheten op het Franse platteland ;-) Ik kreeg al meteen een klusje aangediend. Zoals een echte jongste bediende betaamd mocht ik met grote emmers water gaan halen uit het waterpoeltje. Met trots vervuld liep ik daar een kwartier lang met de zware emmers op en neer. Ik voelde met iedere stap me meer een Frans boertje worden. Christophe Cheminet, naast cantonier/gemeentewerker is hij in de extra uurtjes ook nog slager ;-), ging met uiterst chirurgische precisie te werk. Een speciaal koffertje met allerlei messen en een speciale zaag kwam tevoorschijn. De verdere details zal ik jullie besparen. Het varken werd voorbereid om uiteindelijk een eindje verderop in stukken verdeeld te gaan worden.
Nu moet je weten dat zo'n varken rond de twee honderd kilo weegt. Dat til je niet even met z'n vieren op om vervolgens honderd meter verder te lopen. Nee, daarvoor hebben ze een tractor met voorvork. Het varken werd ondersteboven aan de voorvork gehangen en zo zijn ze van de slachtplek naar het, voor deze gelegenheid ingerichte, abattoir gereden. Ik wist niet wat ik zag... Bij de andere plek aangekomen werd dit heugelijke feit natuurlijk gevierd met een wijntje en rosétje. Eén van haar schuren was ingericht als abattoir. Super schoon, mooi van boven tot onder betegeld, 100% hygiënisch ;-) À la campagne gaat dat toch iets anders. Alleen al het feit dat je gewoon voor je deur een varken mag slachten daar moet je in Nederland niet mee aankomen. En op het abattoir daar zou de Smaakpolitie ook wel het één en ander op aan te merken hebben en er zal echt geen sticker op de deur komen.
Na de nodige wijntjes begon het verdelen van het vlees. Ik kreeg de taak om de huid naar buiten gericht te houden. Alsof je als potloodventer je jas openhoudt. Christophe kon daardoor de binnenkant ontleden. Ook hier zal ik niet te veel in detail treden. Aan het einde lag het varken in grote stukken netjes verspreid als een puzzel op de twee tafels. Vandaag komen de twee families om met z'n allen de gehele dag bezig te zijn om al het vlees te verwerken. Er zal een aardige vrieskist klaar moeten staan om al dat vlees in op te bergen. Wat een belevenis. Ik heb er geen foto's van gemaakt maar dat zullen jullie vast niet erg vinden. Toch?
De oude katrol is ontdekt door Anne en Noah. Van alles wordt er naar boven getakeld. De hele bovenverdieping ligt vol met allerlei spullen. Daarna wordt alles weer naar beneden getakeld. Zo gaat dat de hele middag door. Ze proberen elkaar een stukje omhoog te krijgen. Uiteindelijk mogen ze een paar rollen isolatiematten naar boven takelen. Pret verzekerd.
De aandacht is verplaatst naar de bovenverdieping. We willen proberen om het ruimtelijke, wat zo'n grote schuur geeft, volledig tot z'n recht te laten komen ook na de verbouwing. Dat wil dus zeggen dat we geen 'recht toe recht aan hokjes' willen gaan maken, maar dat de wanden vaak de hoogte in zullen gaan. Ook de prachtige hanenbalken proberen we zoveel mogelijk in het zicht te houden. Ik ben begonnen om een verdiepingsvloer erin te leggen voor de chill-, relax-, hobby-, speelzolder welke in verbinding komt te staan met de slaapkamer van Noah. 
Deze vloer wordt tevens het plafond van de slaapkamer van Anne en voor de toekomstige extra badkamer. Zeker vanuit Noah's kamer wordt dit een heel ruimtelijk effect zijn wij van mening. Om ervoor te zorgen dat het geheel constructief goed in elkaar zit ben ik begonnen met loodzware eikenbalken 
loodrecht omhoog tussen de spantverbinding en de eiken vloerdraagbalk te plaatsen. Dit is een behoorlijk zwaar klusje als je een eikenbalk van ruim 4 meter lang rechtop omhoog moet zetten. Als t'ie valt dan hou je hem echt niet meer tegen. Nou begin ik steeds meer trucjes te verzinnen om 
dit soort klusjes te klaren dus na een tijdje worstelen stonden de twee balken keurig op hun plaats. Daarna moest er een draagbalk aan deze twee staanders en het spant bevestigd worden. Om het gewicht van deze draagbalk goed te kunnen verdelen over de drie bevestigingspunten heb ik afgekeken hoe de vaklui, 
die onze schuur gebouwd hebben honderd jaar geleden (of meer want dat weten we niet), dat in die tijd gedaan hebben. Dezelfde techniek heb ik proberen toe te passen op mijn nieuwe bouwsel. Om de draagbalk op zijn plek te krijgen heb ik een takelsysteem gebouwd. 
Ooit heb ik op een rommelmarkt een loodzware oude katrol gekocht. Na 'm even gesmeerd te hebben en met behulp van een oud klimtouw kon dit zware balkje prima omhoog getakeld worden. Er kon nu op de juiste plek afgetekend worden. De inkepingen in de eiken staanders konden uitgebeiteld worden en de gaten voor de dikke bouten werden afgetekend. Et voila, na een tijdje hing de balk keurig op z'n plek. De tweede draagbalk moest aan de muur bevestigd worden. Ik wilde niet alle negen dwarsbalken, die straks op deze draagbalken geplaatst gaan worden, één voor één in de muur bevestigen. 
Het is ontzettend moeilijk om alles waterpas te krijgen. Dus moest de draagbalk aan de muur bevestigd worden. Ook nu ben ik even op ons domeintje gaan rondneuzen of de oude vaklui ergens een mooi voorbeeld voor mij achter hadden gelaten. En ja hoor dat voorbeeld was snel gevonden. Gewoon een aantal stalen 
pinnen de 50 cm dikke muren in jassen waarop de draagbalk kan rusten. Verder het geheel met een aantal flinke slagbouten extra aan de muur bevestigen en klaar is kees. Daarna konden de dwarsbalken in de beits gezet worden en even later heb ik ze op hun plaats gelegd. Hup houten vloertje er over en een verdieping is geboren. 
Alle spanten heb ik met een borstel flink schoongemaakt waardoor het er een stuk mooier uit komt te zien. Op de overzichtsfoto is het goed te zien hoe alles gaat worden. Links en daarboven wordt Noah's kamer en de speelzolder en rechts Anne's kamer. De ruimte 
tussen de twee standers is gereserveerd voor een extra badkamer voor de toekomst.
Zwaar was t'ie, zwaar! De natuurstenen drempel van 1.30m breed was gebroken en daardoor een beetje omhoog komen te staan. Daardoor zou de toekomstige deur niet goed passen. Dus de drempel moest eruit. Dat kwam goed uit want de afvoerbuis moest onder de drempel door naar buiten en aangesloten worden op 
de septictank. Met een hoop gegraaf en gehak ben ik me een weg gaan banen onder de drempel door. Uiteindelijk is hij losgekomen van de muur en heb ik 'm met vereende krachten er uit kunnen wippen. Daarna met allerlei touwen, rolletjes en mankracht opzij kunnen duwen. Pas daarna kon ik bij de 
buizen komen door het gat nog dieper te graven. Maar de drempel moest natuurlijk ook weer terug gelegd worden. Met een touwsysteem om mijn schouders heb ik 'm op beenkracht naar z'n plekje gekregen. De breuk is helemaal mooi waterpas komen te liggen dus de nieuwe deur kan er over een tijdje mooi ingezet worden.
Zoals ik al zei zat mijn hoofd vol met allerlei bouwtechnische vraagstukken. Vandaag een bouwupdate van de werkzaamheden aan ons woonhuis. Voor alle trouwe bezoekers aan ons weblog is het inmiddels wel duidelijk waar wijzelf uiteindelijk komen te wonen. Maar voor onze nieuwe webloglezers toch even een kleine uitleg. 
Kijk maar naar de foto van ons stulpje hiernaast in de rechterkolom. Het rechtergedeelte van de boerderij, daar waar die prachtige mooie metalen schuifpoort zit, dat wordt ons woongedeelte. Kijk maar hier hoe de voorgevel er dan uit komt te zien. Goed, de werkzaamheden zijn op gang gekomen. Vorige week zaterdag hebben we de laatste gîtegasten uitgezwaaid. Als we gasten hebben op Le Petit Pauliat dan gaan we geen grote, grove bouwwerkzaamheden uitvoeren. Iedereen komt voor de rust hier en wijzelf willen 100% klaarstaan voor onze gasten.
Onze interieur bouwplannen hebben we nog diverse malen aangepast maar nu de afvoerbuizen er in moeten hebben we een definitief plan gemaakt voor de grote séjour-salon-cuisine. Ik ben eerst de zeer compacte kleigrond wat losser gaan woelen met een grondfrees. Na dit werkje kon ik wat makkelijker de grond gaan bewerken. Ik heb alle leidingen uitgelegd op de vloer en ben de sleuven gaan graven. De ondergrond is van enorm compacte kleigrond. Soms lijkt het net of je op een steen zit maar dan blijkt het uiteindelijk toch een homp klei te zijn. Na een paar dagen graven, meten, weer graven, weer 
meten, zijn de afvoeren op het rioolnetwerk aangesloten. De betonvloer gaan we er pas in een wat later stadium inleggen. Op een gegeven moment stuitte ik op een zeer zwaar log klusje. Wil je weten wat... dat lees je morgen in bouwupdate (2).
Mijn hoofd is leeg. Ja, de laatste tijd kost het me een beetje moeite om jullie leuke verhalen en belevenissen voor te schotelen. Nee, eigenlijk is m'n hoofd niet leeg maar zit het vol met allerlei bouwtechnische vraagstukken. Beton, hout, staal, vloeren, verwarming, elektra, afwerking, sanitair, afvoer, pffff noem maar op. Ik hou ervan om alleen te werken. Helemaal in mezelf deze vraagstukken proberen op te lossen. Dat gaat niet altijd, blijf dan hangen in gedachten. Dan proberen we samen tot een oplossing te komen. Dat lukt meestal wel alhoewel ik dan allerlei dingen moet gaan uitleggen die eigenlijk heel complex in mijn hoofd zitten. Dat valt soms nog niet mee. Mijn dagen vullen zich dus met bouwwerkzaamheden aan ons eigen huis. Ja, we willen graag eindelijk onze eigen spulletjes weer eens uitpakken. Dat zal nog wel even gaan duren maar dat moment gaat er zeker komen. Tot die tijd zal ik maar weer eens vaker de oude Boeddha-wijsheden gaan lezen.
Dat de herfst zo'n prachtige kleuren geeft dat weet iedereen eigenlijk wel. Ieder jaar weer vind ik het een schitterend gezicht hoe de kleuren in de natuur met de dagen veranderen. Dieprood, Van Dyck bruin, okergeel, alle kleuren van het schilderspalet komen voorbij. We zijn pasgeleden een wandeltochtje gaan maken rondom het stuwmeer van Rochebut, niet zo ver bij ons vandaan. Hier kwamen de kleuren goed tot hun recht. Zeker ook met de weerspiegeling in het water. Genieten!
Gisteren is er flink gewerkt aan een boomhut voor de stoere mannen die er hier rondlopen. Vorig jaar hadden we al een begin gemaakt aan Noah's hutje en deze is nu weer wat meer uitgebreid. Er is een ladder geplaatst, er zijn balustrades gemaakt en een paar flinke boomstronken zijn naar boven gesleept om als tafel en stoel te dienen. Voor onze jonge gasten van deze week, Finn, Yetse en Zep is deze uitkijkboomhut een heerlijk speelplekje geworden. Er wordt flink met hout gesjouwd voor het kampvuur en uit de pas gesnoeide bossage worden lange stokken gehaald die als speer kunnen dienen.
Ons weblog heeft een award gewonnen! In de wereld van het bloggen is er een prijs in omloop die "Honest Scrap Award" heet. Ik ben even op internet gaan kijken en ben tot de conclusie gekomen dat deze award al een tijdje rond gaat in blogland. Ik voel me zeer vereerd dat deze prijs ons toegekend is door Roelien. Zij bezoekt "Une baguette et deux croissants s'il vous plaît..." al sinds enige tijd en heeft ons uitgekozen om de award aan door te geven. The Honest Scrap Award is for bloggers 'who express themselves and write from their heart & soul'. Ik moet er wel wat voor doen. Zo moet ik nu tien dingen over mezelf gaan vertellen en met jullie delen. En ik mag drie andere blogs dezelfde prijs toekennen. Ik ben van trots vervuld en open mijn ziel voor jullie...
Achter ons stulpje ligt een akker van zo'n 14 hectare groot. Vroeger hoorde dat ook bij ons domeintje maar helaas is dit bij de verkoop allemaal opgesplitst verkocht. Maar goed, we hebben wel het plezier van dit prachtige uitgestrekte stuk land. Sinds een jaar is dit stuk land het jachtdomein van een ruigpootbuizerd. Een ruigpootbuizerd? Ja, volgens mij wel. Ik ben eens even flink gaan zoeken op internet en denk 'm gevonden te hebben. Het is geen gewone buizerd. Die zijn veel bruiner van kleur. We hebben veel gewone buizerd en valken hier in de omgeving maar deze is toch wel een bijzondere. Hij is veel grijs/witter dan een buizerd. Als een koning heerst hij over zijn domein. Sierlijk zweeft hij boven het akker. Soms loopt hij over het net geploegde veld op zoek naar zijn prooi. Laat zich door niks en niemand afschrikken. Dan vliegt ie weg naar een paar flinke eikenbomen aan de rand van het veld. Loerend naar een nieuw slachtoffer. Prachtig.
Yoehoe! Partytime hier! Alweer een jaartje erbij. Wat gaat de tijd snel! Felicitaties onder de knop "reacties"... ;-)
