En hup daar gleden we

Voorzichtig schuif ik het gordijn opzij. Een volledig witte wereld reikt zo ver ik kan kijken. Het blijft zachtjes sneeuwen. Kleine vlokjes dwarrelen naar benee. De ochtend wordt gevuld met sneeuwballen en slippen met de fiets op de weg. Hier geen sneeuwschuivers en strooiwagens, nee geheel op jezelf aangewezen. Nog net niet van de buitenwereld afgesloten. Het repas de midi geurt ons tegemoet zodra we binnenstappen. Heerlijke scharrelkip van boerin Nury uit 't dorp. De echte. Het blijft sneeuwen, lichtjes. "We gaan naar Les Pierres Jaumâtres", oppert mijn keukenprinses. Een prachtige mystieke verzameling gigantische rotsblokken boven op de berg in de buurt van Boussac. Erg mooi en geliefd plekje van ons. "En", vervolgt ze, "we gaan met de Quatrelle!". 24 Jaar oud en rijdt nog dagelijks als een zonnetje. Bij de koop hebben we vier spijkerbanden meegekregen. Eigenlijk hartstikke verboden, maar geen haan die er naar kraait hier dans la campagne. Spijkerbandjes is eigenlijk ook een groot woord, er zitten kleine stompe nageltjes in het loopvlak. Dus niet zoals die motorfietsen op het ijs ;-) In volle bepakking togen we via Boussac richting Les Pierres. De doorgaande weg was nog redelijk maar bij het rechtsafslaan werd het andere koek. Het wat steilere stukje net voor Saint-

Silvain-Bas-Le-Roc ging het bijna mis. We reden stapvoets en in een flauwe bocht begon ons quatrelletje toch een beetje te glijden. Maar ze blijft stoer en na wat juiste stuurkunsten pruttelt ze dapper verder omhoog. Dat was toch effe spannend. Boven in het dorp aangekomen keken we elkaar aan en begrepen direct hoe de situatie hoger op de berg zou zijn. "Dat wordt omdraaien en terug", riepen we in koor. Wel jammer want Les Pierres zouden er fantastisch bijliggen onder in flink pak sneeuw. Volgende keer toch ook nog maar sneeuwkettingen om de spijkerbandjes leggen. Want ons gezegde, "Met een Quatrelle, kom je er wel", moet toch blijven bestaan.