De Gouden Pennenstreek

Gisterenmiddag 16h30. We stappen in de auto, brengen de kinderen naar goede franse vrienden van ons in het dorp en rijden vervolgens door naar Domerat. Tijdens de rit kijken we elkaar regelmatig aan. We lachen, nee giechelen eigenlijk een beetje. Samen hebben we een geweldig gevoel. Het gevoel dat we op de goede weg zitten. De juiste afslag genomen hebben. Dat we er samen keihard voor knokken maar ook iedere seconde van genieten. 8 Oktober 2010. Drie jaar geleden verkochten we ons huis in Nederland. Daarna in december van dat jaar de koop van ons nieuwe huis in Frankrijk. Daar was ook de eerste kennismaking met de notaris, Maître Frachon. Vijftien maanden later zaten we wederom bij hem aan zijn bureau om de koop van ons bos te bezegelen. En gisteren, 8 oktober 2010, hebben we getekend voor ons tweede huis. Wie had toen bedacht dat we binnen drie jaar tijd drie maal bij hem langs zouden gaan. We willen hier onszelf absoluut niet op de borst kloppen maar we zijn er wel bijzonder trots op dat we hier in Pauliat aan een solide basis aan het werken zijn. Na het officiële gedeelte zijn we door de oud eigenaren, Mr et Mme Chaulet, uitgenodigd om een drankje te komen doen bij deze aardige, lieve mensen thuis. We kennen ze ondertussen al behoorlijk goed. Het bos was namelijk ook van hun. Dit was tevens een prachtige gelegenheid om de namen van de diverse appelrassen te weten te komen. Le Péron heeft een flinke verger, een boomgaard met allerlei fruitbomen. En Mr Chaulet heeft zelf in 1984 alle bomen gepland in de tuin. Hij toverde nog een oud vergeeld papiertje uit zijn kelder tevoorschijn waarop hij de namen van de verschillende rassen geschreven had. Na een heerlijke pastis en een jus des fruits zijn we huiswaarts gereden met de wetenschap dat we nu extra de mouwen op moeten stropen. We hebben nu niet één maar twee chantiers in Pauliat.