Architect

De werkzaamheden gaan hier onverminderd door. Bij de aanvraag voor de verbouwing van de aangrenzende schuur tot woonhuis moeten wij een architect in de armen nemen. Wij hadden gehoopt dat onze eigen bouwtekening voldoende zou zijn om de aanvraag in te kunnen dienen. Maar aangezien er hier in Frankrijk ook behoorlijk veel regeltjes zijn komen wij met geen mogelijkheid onder de beruchtte "170m2" uit. Navraag bij de DDE (dit is de dienst die verantwoordelijk is voor het afhandelen van de aanvragen. De afkorting betekent: Direction Départementale de l'Équipement) is ons toch duidelijk verteld dat wij een architect moeten vinden, omdat we de al bestaande gîte niet los kunnen en mogen zien van de aangrenzende schuur (ons latere eigen woonhuis), en zodoende dus boven de 170m2 uitkomen. Goed, ik ben dus op zoek gegaan naar diverse architecten en bouwkundigen bij ons in de buurt. Na een flinke zoektocht zijn wij toch uiteindelijk bij Anthony Joosten, aYo Bureau de Dessin uitgekomen. Een Nederlands ontwerpbureau dat zich een aantal jaren geleden bij ons in de omgeving gevestigd heeft. Na een prettige eerste kennismaking vorige week is Anthony eergisteren een behoorlijk aantal uurtjes zoet geweest om alles, werkelijk alles, precies in te meten. Het is zeer prettig om je eigen ideeën ook al op papier en in je hoofd te hebben zodat je dit direct aan een architect duidelijk kunt maken. Ook krijg je tijdens de gesprekken met hem nieuwe ideeën en informatie toegereikt zodat we een steeds beter beeld krijgen van hoe ons woonhuis er uiteindelijk uit komt te zien. Bijgevoegd fotootje geeft een schets weer hoe de open woonkamer met vide en centrale haard en rechts de open keuken achter de 'koeienspijlen' eruit komt te zien.

Ukkie

Eindelijk, na meer dan twee weken wachten is onze pony dan toch aangekomen. In de stromende regen is Ukkie gebracht. Na een wat onwennige herkennismaking eerst even wat heen en weer wandelen om te wennen aan de nieuwe omgeving. Anne en Noah stonden te stralen. Zijn weitje is op een paar puntjes na helemaal klaar. Na een grondige keuring door de twee boertjes moeten we hier en daar nog wat aanpassen. Vanavond staat hij lekker droog en warm in de oude paardenstal. Dus die komt toch ook weer van pas. Morgen kan hij zijn nieuwe wei verkennen. Ik ben benieuwd wie morgenvroeg als eerste wakker is om de pony te knuffelen.

Oude auto's

Tijdens het dorpsfeest van afgelopen weekend was er ook een expositie van prachtige oude auto's. Retraumobile-club Montluçon was verantwoordelijk voor deze schitterende collectie van nostalgische karretjes. Veel Peugeotjes, Renaultjes, Volkswagentjes, Citroëntjes, Fordjes en andere, voor mij, onbekende merken. Kijk de foto's maar.

Foire aux fruits de mer

Afgelopen zaterdag werd het tweede mossel- en oesterfeest van Treignat gehouden. Maanden van voorbereiding is hier aan vooraf gegaan. Aangezien Felicia in het comité des fêtes heeft plaatsgenomen is ook zij hier druk mee in de weer geweest. Ikzelf heb op vrijdag geholpen met het opbouwen van de gigantische expositietent op het dorpsplein. In deze tent is een produits regionaux markt geweest. In de salle des fêtes hebben we een grote hoeveelheid aan tafels en stoelen neergezet voor het (vr)eetfestijn van de Fransen. Op zaterdagmiddag zijn er zo'n 150 mensen komen eten en 's avonds tijdens het diner dansant hebben ruim 300 mensen plaatsgenomen aan de lange eettafels. Veel mensen uit het dorp hebben geholpen met de voorbereidingen voor het eten. Mossel koken, oester schoonmaken, vers fruit snijden, friet bakken, salades maken enz, enz. Het was een gezellige boel en goed georganiseerd. 's Middags werd het geheel muziekaal begeleidt door een geweldige muziekband, La Banda Follet uit Montluçon. 's Avonds was er een heuse hippe disco.

Shetlandpony

Nee, we zitten niet stil hier. Ok, de laatste dagen schrijf ik wat weinig op het weblog, maar dat wil niet zeggen dat er niks gebeurt. Afgelopen week zijn we met z'n allen druk in de weer geweest om ons weitje in orde te maken voor de aanstaande gezinsuitbreiding. Om het hoge knuffel- en verzorgingsgehalte van Anne en ook Noah op peil te houden hebben we na lang wikken en wegen besloten om een Shetlandpony aan te schaffen. Op Anne's verjaardag zijn we, samen met onze paardenbuurman Jean, naar een, voor hem, bekende paardenfokker in de Creuse gereden. Hier aangekomen werd er op z'n Frans uitgebreid bijgebabbeld door deze twee heren die elkaar, op paardengebied, al honderd jaar kennen. Prachtig om te zien hoeveel passie er bij deze twee boertjes is voor deze edele dieren. Anne en Noah begonnen al onrustig rond te schuifelen omdat zij nu toch wel heel graag de nieuwe pony wilden zien. Na enige tijd zijn we bij de boer in zijn oude autootje gestapt. Deze man bezit enorm veel landerijen en daarom moesten we nog even een stukje rijden naar het weitje waar de pony's in stonden. Aangekomen bij de wei werd het autootje vakkundig door het hoge gras gereden en werden de hobbels en kuilen ontweken. Daar achter in de wei stonden ze dan. De ogen van Anne glinsterden al bij het zien van de pony's. Na een uitgebreide instructie over pony's, verzorging, enz, hebben we na wat onderhandelen de pony gekocht. Voor de prijs hoef je het niet te laten want daar koop je 5 Golden retriever puppy's voor! Tsjonge, jonge, kopen bij de bron is zoals blijkt een stuk goedkoper. We hebben met de boer afgesproken dat, zodra wij het weitje klaar hebben, hij de pony ook nog komt brengen. Dus afgelopen week zijn wij druk gaan voorbereiden op zijn komst. Anne heeft enorm geholpen met het afrasteren. We gaan ook nog een afdakje maken en zijn aan het kijken of we voor wat dierlijk gezelschap voor hem kunnen zorgen. De wei is in tweeën gedeeld dus kunnen we de pony iedere keer vers gras aanbieden. Ook hebben we Jean ingelicht dat hij de boer een seintje kan geven dat de pony kan komen. Dus misschien dat a.s. zondag het zover is!

Franse les

Wij spreken allebei best een aardig woordje frans. Maar toch is het zo dat je in een gesprek met de buren, de bakker, de burgemeester, de gemeentewerker, de juf, de plotselinge voorbijganger, de gemeente secretaresse en nog vele anderen, een fractie van een seconde later reageert omdat je gewoonweg de context van de conversatie nog aan het ordenen bent in je hoofd. We leren goed bij 'in de straat'. Maar netjes frans praten dát willen we. Dus togen wij een tijdje terug naar een opendag van een talenschool in Montluçon. Daar aangekomen in het hypermoderne gebouw werd ons duidelijk dat deze school gelieerd is aan de Chambre de Commerce oftewel de kamer van Koophandel. Na een prettige kennismaking en een korte mondelinge test konden we nog een klein strookje invullen met onze adresgegevens. We moesten toch alles even laten bezinken omdat de cursus best aan de prijs is en voor twee personen tikt dat aardig door in ons budget. Bij thuiskomst werden we 's avonds gebeld door de talenschool met de mededeling dat ik een prijs had gewonnen. Een prijs? Ja, een prijs. Want het bleek dat de ingevulde briefjes een loterij was om mee te dingen naar de hoofdprijs. En die hoofdprijs was... een gratis jaarcursus! Nou dat was een geweldige meevaller dus hebben we ons beiden ingeschreven. Een aantal weken geleden was het zover en is deze cursus begonnen. Iedere donderdagochtend zitten we in de gevorderdengroep anderhalf uur in de schoolbanken. Samen met vier Argentijnen, twee Italianen, een Zuid-Afrikaan, een Amerikaanse en wij twee. Het is leuk, pittig en ontzettend leerzaam. Ook wij zijn aan het huiswerk gezet dus donderdag namiddag zijn we met z'n viertjes huiswerk aan het maken. Gezellig!

We zijn er weer

Afgelopen week hadden de kinderen 10 dagen vakantie. We zijn naar Nederland gegaan om onze families, vrienden en bekenden een bezoekje te brengen. Heel leuk om iedereen weer in de armen te kunnen sluiten. Het weblog heeft dus even stil gelegen maar vanaf nu kun je weer regelmatig onze belevenissen volgen.