Opladen

We zijn weer terug. Afgelopen week was het tijd om onze eigen accu op te laden in de altijd prachtige Franse Pyreneeën. De bergen, de zee, de rivieren, wat is Frankrijk toch een ongelooflijk mooi en divers land.

Oude foto's

In de verte leek het op een oud kistje. Maar toen ik dichterbij kwam en tussen de andere rommel nog eens goed keek was het een bruine oude koffer. Een dichte koffer op een zolder waar al decennia niemand meer geweest is. Da's natuurlijk spannend om te kijken wat er in zit. Voorzichtig deed ik de koffer open en vond daar allemaal oude schoenen. Jammer genoeg geen oude Louis d'Or muntstukken. De schoenen zijn van Madame geweest. Mooie witte trouwschoentjes met hakken en andere instappertjes. Dus de verkleedhoek kan weer aangevuld worden. Maar tussen de schoenen vond ik een kleine schoenendoos. In die doos lagen allemaal foto's. Prachtige oude vergeelde foto's. Eén van de voorvaders van de vorige bewoners heeft waarschijnlijk in het leger gediend. Vliegenier denk ik. En op de middelste foto zie je duidelijk de daken van het oude Montluçon. Binnenkort toch maar even op bezoek bij de vorige bewoners, vragen of ze de foto's terug willen en wie dat allemaal zijn.

Grenier

Ik schrok me een hoedje. Wederom gewapend met stofkapje klom ik via de aanhanger van Jean en het ijzeren laddertje het balkonnetje op dat toegang verschaft tot de grenier (zolder) van Le Péron. Jean is natuurlijk weer onmisbaar voor ons. Hij bood aan om zijn grote boeren aanhanger voor te rijden. Alle rommel werd, hup, zo in de kar gekieperd. Dus ik klom naar boven en opende het houten luik van de zolderruimte. Dit houten luik konden we bij onze eerste bezichtiging niet openen. De sleutel was nergens te vinden. Nu zie je vaak in oude zolderdeuren een gat in de linker- of rechter onderhoek zitten. Een mooi rond gat. Weg geknabbeld door de muizen en ander ongedierte. Deze wilde natuurlijk maar al te graag de zolder op om heerlijk van het graan wat aldaar opgeslagen lag te kunnen genieten. Bij de eerste bezichtiging wilde ik natuurlijk toch graag weten wat er achter die deur allemaal te zien was. Helaas kon de deur niet geopend worden. Ik heb toen mijn hand, waarin ik mijn fotocamera vasthield, door het gat gewurmd. Zo heb ik een aantal foto's kunnen maken. Op die foto's was te zien dat er een aantal vieze kussens aan een lijntje hingen, een oude kinderwagen in het midden stond, wat kisten op de grond, een prachtige graanmolen in de hoek van de zolder stond en verder nog veel rommel. Het was dan ook een spannend moment toen we dagen later toch de sleutel vonden en het zolderluik konden openen. De zolderruimte zag er verbluffend goed uit. De dakgebinten zijn in perfecte staat. Het hele leien dak inclusief chevrons (sporen) waren allemaal vernieuwd. De vloer zag er goed uit op een paar kleine plekjes na. Maar er lag veel rommel. Afgelopen dagen was het de beurt aan de zolder om opgeruimd te worden. Ik klom dus wederom naar boven en schrok me een hoedje. Uitgerust met bezem en schep begon ik met het leeghalen van de ruimte. De kussen werden in een mooie boog de kar in gegooid. Maar de kisten en kinderwagen heb ik zorgvuldig aan Jean gegeven die beneden klaar stond om spullen aan te pakken. George en Alix waren ondertussen ook aan komen wandelen en iedereen was benieuwd wat ik nu weer uit de rommel vandaan zou toveren. Een houten kistje met een bijzondere inhoud (daarover meer in een volgend blogverhaaltje ;-). En natuurlijk de prachtige in perfecte staat verkerende houten graanmolen. Deze staat nog boven want die gaan we op een andere manier voorzichtig naar beneden hijsen. Maar zoals ik al zei schrok ik me een hoedje. In de hoek stonden, een beetje achter een kledingkast, een hele stapel hooivorken tegen de muur gestapeld. Bij het wegpakken van deze vorken vond ik voor de tweede keer bij ons hier in Frankrijk een perfect gemummificeerd kadavertje van een dier. In dit geval een flinke kat. Helemaal uitgedroogd stond ze daar tussen de hooivorken. Zij heeft natuurlijk ook het gat in de deur gevonden om zich te goed te doen aan alle muizen die daar geweest zijn. Waarschijnlijk heeft ze een vergiftigd muisje gegeten. Helaas heeft ze dit niet overleeft en hebben we haar nu gevonden. Het mummietje hebben we aan onze collectie toegevoegd. Deze collectie is te zien in het nieuw te openen oudheidsmuseum te Pauliat.

Verbouwupdate Le Péron (1)

Breekijzer, klauwhamer, stofkapjes, veiligheidsbrillen en handschoenen. Hebben we alles? Allez op naar de werkplaats. Zaterdagochtend vroeg stonden we met z'n viertjes klaar om te beginnen aan de sloop van de plafonds en het afkrabben van het behang. Doordat de zolders in oude franse plattelandshuisjes gebruikt werden als opslag voor het graan werden de prachtige balkenplafonds dichtgetimmerd. Een nare eigenschap vinden wij nog steeds. Dit soort loze ruimtes zijn een broeinest voor ongedierte en zorgt er voor dat zo'n huisje steeds ongezonder wordt. Le Péron is van begin 1900 en later verder naar achteren uitgebouwd met twee slaapkamers. Deze uitbouw heeft waarschijnlijk plaats gevonden net na de oorlog in 1945. Tijdens het afkrabben van het behang ontdekte Anne een geschreven jaartal op de muren. In die tijd was het gebruik van schrootjes, zachtboard en triplex heel normaal. Kamers werden klein en laag gehouden om alles warm te houden. Daardoor ontstonden flinke zolderruimtes waar het ongedierte ook weer ruim baan had. Nadat ik het zachtboard verwijderd had was het schrootjesplafond aan de beurt. Allereerste iedereen het huis uit. Een ongelooflijke hoeveelheid verpulverd glaswol, uitwerpselen, egel-kadavers, diverse ondefinieerbare skeletjes en graan viel als een wolkbreuk naar beneden. Een stinkende stofwolk zocht zijn uitweg naar de openstaande ramen en deuren. In de tussentijd dat we het huis niet konden betreden zijn we begonnen aan het snoeien van de overwoekerde boomgaard. Nadat de stofwolk weggetrokken was werd het tijd voor de plafonds in de keuken en woonkamer. Met grote platen triplex zat dit hele handeltje netjes vastgetimmerd aan een raamwerk van balkjes die op hun beurt bevestigd zaten aan het oude eikenbalken plafond. Ook hier, met name in de keuken, kwam weer een gigantische hoeveelheid graan en een oud wespennest naar beneden. De woonkamer viel daarentegen best mee. De prachtige oude eiken balken zijn nu weer mooi zichtbaar. En zullen we zeker in ere herstellen. Zo krijgt ook Le Péron zijn authentieke karakter terug. Na drie dagen slopen is het huis kaal en leeg en kunnen we voorbereidingen gaan treffen voor de restauratie van de twee slaapkamers.

De Gouden Pennenstreek

Gisterenmiddag 16h30. We stappen in de auto, brengen de kinderen naar goede franse vrienden van ons in het dorp en rijden vervolgens door naar Domerat. Tijdens de rit kijken we elkaar regelmatig aan. We lachen, nee giechelen eigenlijk een beetje. Samen hebben we een geweldig gevoel. Het gevoel dat we op de goede weg zitten. De juiste afslag genomen hebben. Dat we er samen keihard voor knokken maar ook iedere seconde van genieten. 8 Oktober 2010. Drie jaar geleden verkochten we ons huis in Nederland. Daarna in december van dat jaar de koop van ons nieuwe huis in Frankrijk. Daar was ook de eerste kennismaking met de notaris, Maître Frachon. Vijftien maanden later zaten we wederom bij hem aan zijn bureau om de koop van ons bos te bezegelen. En gisteren, 8 oktober 2010, hebben we getekend voor ons tweede huis. Wie had toen bedacht dat we binnen drie jaar tijd drie maal bij hem langs zouden gaan. We willen hier onszelf absoluut niet op de borst kloppen maar we zijn er wel bijzonder trots op dat we hier in Pauliat aan een solide basis aan het werken zijn. Na het officiële gedeelte zijn we door de oud eigenaren, Mr et Mme Chaulet, uitgenodigd om een drankje te komen doen bij deze aardige, lieve mensen thuis. We kennen ze ondertussen al behoorlijk goed. Het bos was namelijk ook van hun. Dit was tevens een prachtige gelegenheid om de namen van de diverse appelrassen te weten te komen. Le Péron heeft een flinke verger, een boomgaard met allerlei fruitbomen. En Mr Chaulet heeft zelf in 1984 alle bomen gepland in de tuin. Hij toverde nog een oud vergeeld papiertje uit zijn kelder tevoorschijn waarop hij de namen van de verschillende rassen geschreven had. Na een heerlijke pastis en een jus des fruits zijn we huiswaarts gereden met de wetenschap dat we nu extra de mouwen op moeten stropen. We hebben nu niet één maar twee chantiers in Pauliat.

Boomgaard

Gewapend met manden en emmers lopen we hand in hand naar de boomgaard van gîte Le Péron. De zonnestralen zorgen voor de heerlijke najaarsenergie. Het is een klein stukje wandelen van Le Petit Pauliat naar Grand Pauliat, Le Péron, zo'n driehonderd meter. Maar het duurt even. Te beginnen bij George en Alix, onze overburen. Een paar dagen geleden was ie uit de perzikboom gevallen. George, 75 jaar, maar het weerhoudt hem er niet van om op een wankel laddertje de boom in te klimmen. Ik rende als een speer naar 'm toe en zei, ''je moet uitkijken George, ik wil je ook volgend jaar nog als buurman hebben''. Hij krabbelde overeind en veegde het stof van z'n broek. Een taaie rakker, maar ook die kunnen verkeerd terecht komen. Vervolgens hangen er nu dagelijks zakken vol perziken aan de deurklink. Alix kwam naar ons toe met een potje deeg, de misschien wel bekende Vriendsschapskoek Herman (google maar eens). Heel lief en dagelijks wordt Herman nu verzorgt. Het korte wandelingetje wordt voortgezet. Vijftig meter verder staat Mdm Cheller, Angèle, voor ons als buren. Zij weet alles maar dan ook alles van moestuinen. Iedere ochtend staat ze al voor dag en dauw in de tuin te werken. En 's avonds doet ze dat rondje nogmaals. Pas kwam ze de cour oplopen en haalde ze triomfantelijk een klein golfballetje uit haar typisch franse shortje. "Kijk, gevonden tussen mijn tomaten, ik denk dat het van de kinderen is'', zei ze. Ze vind het prachtig dat er weer leven bijgekomen is in Pauliat. Even verderop staat Henry over zijn haag te kijken. Henry kennen we het langst. Hij was namelijk één van de erfgenamen van onze boerderij. Felicia werkt iedere ochtend bij de thuiszorg en komt één ochtend in de week zijn vrouw Micheline verzorgen. Ook voor Henry is tuinieren een grote hobby. En verder is hij veel met zijn schapen in de weer. Met grote trots komt hij in de lammertijd vertellen als er weer een klein lammetje geboren is. De driehonderd meter is nog niet overwonnen want even verderop staat Jean ons al op te wachten. Over Jean heb ik al vaker geschreven. Trouw verzorgt hij onze kippetjes als we er eens niet zijn. Staat altijd klaar om te helpen. Iedere donderdagochtend komt Felicia zijn moeder Jeanine helpen in de huishouding. Alles is altijd tiptop in orde. Jeanine is 86 jaar oud en doet nog dagelijks heel veel in huis. Maar voor de moeilijke klusjes heeft ze toch thuishulp aangevraagd. Wij vinden het heel erg fijn dat Felicia op deze manier iets terug kan doen voor onze enorm gastvrije omgeving. We zijn bijna bij Le Péron. Om de hoek staat Camille haar domeintje te verzorgen. Het stoepje wordt netjes aangeveegd, de bloemen worden verzorgd en de moestuin wordt onderhanden genomen. "Ah les nouveaux voisins!", ze vind het heel fijn dat Le Péron in ons bezit komt. Het blijft in 'de family', in ons gehucht. We hebben haar verteld dat er waarschijnlijk regelmatig gezinnen met kinderen in de gîte zullen gaan verblijven. Ze kijkt er naar uit om meer leven te zien in Grand Pauliat. Aangekomen bij Le Péron gaan we eens kijken wat de oogst is van dit jaar. De boomgaard hangt werkelijk tot de nok gevuld met appels. De bomen zijn de laatste jaren niet meer bijgesnoeid dus is alles een beetje te veel van het goede. De prachtige notenboom centraal in de tuin geeft heel erg veel walnoten. Verder nog bramen, pruimen en enorme joekels van kwee-peren. Wat is het toch prachtig als je zo al je fruit uit eigen tuin kunt halen. Met een voldaan en trots gevoel liepen we terug op huis aan...