We hebben de krant gehaald!

Anne's stoere meidenhut en Robin Hood

Op zondagmiddag hebben we Anne geholpen om haar stoere meidenhut in elkaar te knutselen. Zelf had ze al één zijwandje getimmerd. Wij hebben haar geholpen met de rest. Noah en Anne sjouwen met oude vloerplanken en José heeft haar tuintje ontworpen, aangelegd, onderhouden en aangeharkt. Verder veel schroeven en spijkers en... ook wij hebben het ''beroemde Franse blauwe touwtje'' gebruikt om een plankje op zijn plaats te houden. Nadat de hut klaar was hebben ze samen het hutje gezellig ingericht. Noah heeft de afgelopen weken als een blonde Robin Hood rond de boerderij gerend. Hij heeft in Nederland van Floyd (van Paul, Valerie en Rachel, zij zijn geëmigreerd naar Amerika) een pijl en boog gekregen en daar speelt hij de laatste tijd heel veel mee. Iedere keer roept hij ons om te laten zien hoever hij nu weer geschoten heeft. Gelukkig heeft hij nog niet per ongeluk een hert geraakt die hier regelmatig door de landerijen rennen.

Geen wind en geen zwaluwen meer

Zo, de kozijnen zitten erin dus de zwaluwen komen van het voorjaar voor een gesloten raam. Ook de striemende, koude wind heeft geen toegang meer tot ons huisje. Ook geen ijsbloemen meer op de ruiten en hoeven we niet meer voor de hele buurt ons houtkacheltje warm te stoken.

Bliksembezoek Oirsbeek, oma José, zonnetje, en grève!

Maandagochtend ben ik naar Oirsbeek gereden om Gilbert en Angelina naar Nederland te brengen. Dit bliksembezoek aan Oirsbeek heb ik benut om José mee te nemen naar Pauliat. Dinsdagavond zijn we teruggereden naar Frankrijk, met een volgeladen bus met laatste dozen. Anne en Noah waren natuurlijk hartstikke blij om oma weer te zien. Op woensdag hebben de kinderen de hele dag vrij van school dus dat werd klussen in de tuin, lekker funkelen (fikkie stoken op z’n Limburgs) en verschrikkelijk genieten van het blakende, warme zonnetje op ons terras. Kortom een vermoeiende dag… Donderdagochtend, opstaan, kleren aan, eten, tanden poetsen, schoolspullen inpakken, schoenen aan en daar gaat ie weer naar school. Op school aangekomen komt Mme Cantin (de kantinejuffrouw) naar ons toe. “Heeft ze (de schooljuf) niks tegen jullie gezegd?”, “Nee, wat is er dan?”, “Nou, de juf is en grève! Dus er is geen school vandaag…”, “Nou, zegt Noah, dan bof je oma, dan kunnen we nog een dag knuffelen en spelen!”. Nou moeten jullie, als trouwe webloglezers, weten dat en grève gaan een nationale volkssport is hier in Frankrijk. En grève gaan is namelijk… staken! Staken of je leven er van afhangt. Alle schooldirecteuren zijn in staking gegaan in Clermont Ferrand voor loonsverhoging, minder werkdruk, en van alles en nog wat. Dat hield dus in dat de kinderen nog een extra dagje vrij hadden en dus weer heerlijk hebben kunnen wroeten in de tuin, kliederen in de modder, wensen doen in onze eigen wensput, Pauliat onveilig maken op de fiets, met oma fietsen naar het zwemmeer van Treignat. En wij, wij heerlijk schilderen, spijkers drevelen, bus uitladen, dozen verzetten, kasten sjouwen, tafel neerzetten, kachel bijvullen met hout, thee drinken in de zon, kijken naar de roofvogels boven de boerderij, opkijken naar die ene auto die vandaag voorbij gereden is. Getver, het leven in Frankrijk is zwaar.

De zolder is bereikbaar

Op vrijdagmiddag zijn de broer van Felicia, Gilbert, en zijn vriendin Angelina bij ons aangekomen. Onze bestelauto konden we bij de grote verhuizing niet meenemen, dus die hebben zij nu gebracht. Om 16h00 hebben we samen de kinderen uit school gehaald. Het was ontzettend leuk om ze weer te zien. Het is nog maar kort geleden dat we vertrokken zijn uit Nederland maar het voelt alsof we al maanden weg zijn. Gilbert en Angelina gaven te kennen dat er van het weekend wel geklust moest worden. De werkkleren waren meegenomen dus die moest wel gebruikt gaan worden. Dus werd het werkplan uitgebreid met het plaatsen van de trap in de woonkamer, zodat we dan van binnenuit de zolder zouden kunnen bereiken. Hier willen we een badkamer en slaapkamers gaan maken. Op zaterdagmorgen hebben we de Brico Depot leeg gekocht zodat alle overige Franse klussers een vrij weekend zouden hebben. Na de bus en aanhanger volgeladen te hebben met bouwmaterialen zijn we weer richting Pauliat gereden. Daar had het lunchvoorbereidingsteam al een overheerlijke lunch in elkaar gezet. ’s Middags hebben we een begin gemaakt door de zolder eens flink uit te mesten. De zolders in oude Franse huizen werden gebruikt om het graan en overig eten op te slaan. Dat werd dus stofhappen en bij het schoonmaken zijn er nog een aantal leuke bankjes en dakraampjes gevonden. Na eerste goed uitgemeten te hebben is de zaag de plankenvloer in gegaan. Daarna de balk onderstut en heeft ook hier de kettingzaag huis gehouden. Draagbalk omzetten, nog wat bijzagen en voila… een waar trappengat is ontstaan. De rest van het werk moest wachten tot de zondag. De dames hebben zich heerlijk uitgeleefd in de keuken en er stond daardoor een mengeling van Frans/Nederlands/Portugese maaltijd op tafel. Op zondag hebben we de trap in elkaar geknutseld en na een dik uur stoeien met het bouwpakket en de bouwtekening konden we hem in elkaar zetten en op zijn plek plaatsen. Het moment suprême was aangebroken en Noah had de eer om als eerste naar boven te lopen. Het hele weekend had hij er zich op verheugd en eindelijk kon hij de zolder zien. ’s Middags zijn we nog gaan wandelen bij les Pierres Jaumâtres en hebben we een bezoek gebracht aan de prachtige kerk in Toulx Sainte Croix. Kortom, een vruchtbaar en gezellig weekendje. Merci Angelina en Gilbert voor jullie geweldige hulp!

Inburgeren doe je zo

Kom op jongens, even wat nette kleren aan, we moeten naar de nieuwjaarsreceptie van de gemeente. Om 18h00 werden de nieuwe inwoners van Treignat verwacht voor het apero bij de salle des fêtes. Binnen aangekomen was er een warm welkom door Mr le Maire Michel Bouchauveau. Doordat we al behoorlijk veel mensen van gezicht kennen maakte dat onze kennismaking een stuk gemakkelijker. Het geeft een goed gevoel als je direct een praatje kunt maken met diverse mensen en ze je complimenteren over je Franse taal. Ook al spreken we absoluut geen vloeiend Algemeen Beschaaft Frans, toch weten we ons goed verstaanbaar te maken. Zo zijn we te weten gekomen dat onze overbuurman, Georges, een belangrijke dorpsfunctie bekleed, namelijk voorzitter van de Oud Strijders, en geloof me dat is in een klein Frans dorpje een vooraanstaande functie. Mr Le Maire hield daarna rondom de lange tafel een babbeltje en werden de gemeenteraadsleden, voorzitters en overige abtenaren voorgesteld. Daarna konden wij en de andere nieuwe inwoners zich voorstellen. Het was een hele leuke avond met kir, wijn, nootjes en chipjes, en het gevoel bij ons is dat we hier al maanden rondlopen terwijl we toch echt nog maar drie weekjes hier vertoeven.

Klussen en verbouwen

De afgelopen weken zijn we, naast het regelen van allerlei aansluitingen van o.a. stroom/telefoon en school, ook begonnen met de verbouwingen die er, de komende jaren, voor ons klaarliggen. Ik zal niet alles in detail gaan uitleggen maar zal gewoon een opsomming geven van allerlei werkzaamheden waaraan we begonnen zijn. Hou je vast… bouwmaterialen halen en bestellen in Montluçon, het terrein berijdbaar maken, drainage weer gangbaar maken, ramen wind en waterdicht maken met plastic, deurklopper ophangen, dozen uitpakken, houthok vullen, bakhuis schoonmaken, brievenbus bevestigen, put (die omgereden was door een trekker) weer opbouwen zodat we goed bij de bron kunnen, werkplaats inrichten, schommel en klimrek opzetten voor de kinderen, zolder inspecteren, offerte dakwerkzaamheden aanvragen en bespreken, offerte septictank aanvragen, snoeien, stenen sjouwen, keldertrap goed bereikbaar maken, woonhuis schoonmaken, kachel aansluiten op het rookkanaal, schrootjes plafond slopen, mooie balken plafond schilderen, schuren en gaten in de muren vullen, muren afwerken en schilderen, plankenvloer verwijderen, vloerbalken leggen, nieuwe vloerplanken leggen, muurkasten schilderen, werkplan elektra maken, werkplan waterleidingen maken en nog 101 andere kleine klusjes. En ondertussen ook nog… kletsen met de buren Annie en Danièl, babbelen met de overbuurman Georges, keuvelen met de andere gehuchtsgenoten Jean-Claude, Raymond en Jean, bellen met familie en vrienden uit Nederland, weblog bijhouden, kinderen naar school brengen, kinderen uit school halen, schoolwerk kinderen bekijken, kennismaken met ouders op het schoolplein, buurman helpen, brieven posten, boodschappen doen, Felicia lekker koken, Noah kachels aanmaken, Anne zingen, en ik een Pastisje drinken. Vive la France!

Wandelen van Chateux naar Pauliat

Wakker worden door het kraaien van de haan. Snel naar beneden het vuurtje in de houtkachel opstoken. De eerste zonnestralen kruipen door de ramen naar binnen. Een strakblauwe hemel lacht ons toe. Vandaag gaan we de omgeving maar eens verkennen door een wandeling te maken van Chateux naar Pauliat. Een tochtje van een kleine zes kilometer. Wandelschoenen aan. Kaart in de hand. Knapzak met lekkere dingetjes erin. Daar gaat ie. Het uitzicht is geweldig en we lopen door het mooie bocagelandschap. De weilanden worden afgeschermd door de typerende heggen en hagen. De Charolais-koeien grazen rustig in de wei. Open paden worden afgewisseld met holle weggetjes. Een afgedankte Citroën HY bus staat in een veld, omringt door oude tractoren en landbouwwerktuigen. Het wandelpad wordt weiland, wordt kruipen door de hagen, wordt klauteren naar de oude spoorrails. Verder over een onverhard pad, in de verte vlucht een hert de bossage in. Verderop een kudde herten liggend in het zonnetje. Ze hebben ons door en vluchten weg. Pauliat komt in zicht. We zijn er. Foto’s zien? Klik hier.

De receptie

Loop ik gistermiddag naar de brievenbus vind ik zowaar een brief van onze burgemeester in de bus. Benieuwd naar wat er in zou staan loop ik snel terug naar binnen.

“Aan de nieuwe bewoners van Treignat, heb ik de eer u uit te nodigen bij de presentatie van het nieuwe jaar. Tevens nodig ik u uit om een glas te komen heffen op onze vriendschap op vrijdag 18 januari 2008 om 18 uur in het gemeenschapshuis. Tijdens deze samenkomst is er de gelegenheid om kennis te maken met de gemeenteraad, de ambtenaren van de gemeente en de voorzitters van de diverse verenigingen. Ik hoop dat u in de gelegenheid bent te komen. Hoogachtend, Le Maire de Treignat.”

Potverdikke, de burgervader heeft een receptie georganiseerd voor de nieuwe bewoners van Treignat. Nu doet zich al jaren het geval voor de er juist inwoners van ons dorp weggaan of overlijden. Misschien zijn, naast ons viertjes, wel meer nieuwe inwoners bijgekomen. Wij zijn benieuwd. Toch maar even onze nette kleren uit de verhuisdozen vissen. Even borrelen bij Monsieur le Maire kan natuurlijk nooit kwaad. Is natuurlijk een geweldige gelegenheid om in één klap kennis te kunnen maken met alle belangrijke figuren uit onze gemeenschap. Uitgebreid verslag op 19 januari.

We hebben telefoon en internet

Afgelopen zaterdag hebben we een telefoonlijn en internet aangevraagd. Dit had heel wat voeten in aarde. We werden geholpen door een juffrouw die net pas bij deze telcomaanbieder in dienst was getreden. Regelmatig moesten er hulptroepen uitrukken om haar bij te staan. Niet dat wij het snelle Frans niet konden volgen, nee, madamoiselle was nog niet zo bedreven in het ingewikkelde softwareprogramma om nieuwe klanten in te voeren. Afijn na een behoorlijk tijdje was het probleem verholpen en zouden we een telefoonlijn met adsl krijgen. Aangezien er nooit een telefoon gerinkeld heeft op Le Petit Pauliat zou dit betekenen dat de heren van France Telecom een draadje zouden moeten gaan trekken van één van de telefoonpalen bij ons in het gehucht. Pas de problem verzekerde madamoiselle ons. De afspraak stond gepland op donderdag 10 januari om 10.00 uur. Vandaag was het zover. Na alle verhalen uit boeken over Frankrijk, tv programma’s over het leven aldaar en wat allemaal nog niet meer, waren wij benieuwd of ‘’de Fransen’’ op tijd zouden zijn. En, zo waar, om 2 minuten vóór 10 verschenen er twee auto’s van het kabelbedrijf van France Telecom bij ons erf. Geweldig, deze jongeheren waren op tijd! Vive la France. Werkelijk alles verliep vlekkeloos. De jongeheren waren zeer bedreven in het trekken van de bovengrondse telefoonlijn. Hup, ze hadden een kleine kraanwagen bij en daarmee konden ze simpeltjes de paal bereiken. Er werd een aftakking gemaakt en daarna werd de kabel naar ons huis getrokken. Even een trou (gat) zoeken in de 60 cm dikke muur en huppakee de kabel bereikte hierdoor la cuisine (woonkeuken). Telefoon aansluiten, livebox inpluggen, laptop opstarten en… jawel we zijn weer bereikbaar. Even nog een drankje gedaan met de jongens en ze hartelijk bedankt voor de snelle en perfecte hulp.

De eerste schooldag!

Vandaag begon het echte leven weer voor mijn gevoel. Einde vakantie, tijd voor de dagelijkse dingen. Zondagavond wilde de slaap maar niet komen, hoe zou het zijn die eerste dag op school? Zullen ze snel wennen, begrijpen ze de juf wel? Ook de kinderen waren onrustig, Anne omdat ze niet kon wachten en Noah vroeg zich af hoe dat nu moest met al die Franse kindjes. Eenmaal op het schoolplein was er meteen een warm welkom van Mme Cantin, de kokkin. We hadden haar al verteld dat we de kinderen de eerste weken even rustig aan wilden laten wennen, dus, tussen de middag thuis een boterham eten ipv warm eten op school. “Prima, maar dan missen jullie wel mijn lekkere taart als toetje!” Was haar antwoord. Daarna naar de juffen toe, even de benodigde papieren overhandigen, bonne année wensen en de tassen ophangen. Anne en Noah vonden het al snel te lang duren en wilden het plein op om te spelen. De eerste tijd zitten Anne en Noah in dezelfde klas zodat ze samen wat aparte lesstof krijgen om de taal wat sneller op te pikken. Ook wordt er meteen gekeken bij welke klas ze kunnen instromen. Nog snel een kus, en nu toch echt weg gaan. Sjoerd en ik naar Montluçon, kozijnen bestellen, stroom regelen bij de EDF en snel weer terug om op tijd bij school te staan. Een boze Anne komt het plein op; ”waarom mogen wij niet blijven eten op school?“. “Ik wil ook hier eten, ik wil niet naar huis!” Noah valt haar bij, ook hij wil liever blijven. En wij maar denken dat we ze een plezier doen door ze tussen de middag op te halen. Niet dus. Vanaf morgen blijven ze dus over. Gelukkig was er om 13.00 uur nog taart over en mochten ze aanschuiven voor het toetje. Het is wel duidelijk, de kinderen voelen zich al op hun gemak. Het is heel fijn om te zien dat ze het naar hun zin hebben. Na school nog even naar Pauliat waar Sjoerd en ik de werkplaats aan het inrichten zijn. Anne weer vol goede moed verder aan de hut en Noah natuurlijk op zijn fiets door het dorp. Even gebeld met het thuisfront om te vertellen dat de eerste schooldag prima is gegaan en daarna terug naar Chateux want we zijn alle vier toch wel moe van alle indrukken.

Salut Felicia

Ja, hier zijn we weer

Als allereerste bonne année iedereen! Laat ik bij het begin beginnen. Hartelijk dank iedereen voor de leuke en lieve mailtjes en berichten in onze mailbox en op ons weblog. We hebben eindelijk een plek gevonden waar we het internet opkunnen. Regelmatig zal ik dus wat nieuws vermelden van onze belevenissen. Hieronder volgt een samenvatting van afgelopen week. Zaterdagochtend 29 december half 6 ging de wekker. De afgelopen drie maanden hebben we gebivakkeerd bij José en zijn haar hier enorm dankbaar voor! Het was fijn voor de kinderen en ons om de laatste maanden in Nederland ook nog een warm plekje te hebben. Vandaag de dag van ons vertrek. We hebben allemaal prima geslapen en na een klein ontbijtje ging de deurbel. Kyra, Mike en Anja Jacobs waren als eerste om ons gedag te zeggen. We kregen een heerlijk Hollandse voedingpakket en de kinderen kregen leuke cadeautjes en tekeningen van Mike en Kyra. Daarna stond de familie Visser op de stoep. Suzan, Evelien, Maarten jr en Maarten sr. Erg leuk dat er op de laatste dag nog een uitzwaaicomité is gekomen. Ook zij hadden allerlei leuke cadeaus bij zich. Na nog een foto ronde en de laatste zoenen zijn we naar de auto gegaan. Buiten aangekomen kwamen ook Nienke en Jolanda nog even gedag zeggen. Bedankt allemaal we zullen het zeker niet vergeten. Om 8 uur zijn we vertrokken. De reis verliep prima en we waren alle vier opgelucht dat we, na zoveel maanden voorbereiding en wachten, nu eindelijk konden vertrekken naar Frankrijk. Aangekomen in Montluçon zijn we als eerste naar de Brico Depot gereden om met z’n viertjes een brievenbus te kopen om via deze aankoop ons bestaan in Frankrijk te zegenen. Daarna doorgereden naar Chateux waar we de eerste weken zullen verblijven. Bij aankomst werden we verrast door Mme Gautron met een heerlijke zelfgemaakte appel-notentaart en groentesoep. Heerlijk! Na een kort nachtje zijn we de 30e december naar ons huis in Pauliat gereden. De trailer moest uitgeladen worden en we wilde gaan beginnen met het opruimen van de rommel en troep die er nu nog liggen. Na het uitladen waren we uitgenodigd bij de buren om even wat te drinken. Dat even duurt meestal wat langer. De 31e zijn we begonnen met het schoonmaken van het huisje en andere stallen. Anne en Noah hebben zich heerlijk vermaakt en zijn op ontdekkingstocht door de stallen en schuren gegaan. Iedere keer kwamen ze weer tevoorschijn met weer een oud boerenwerktuig of andere tot nu toe nog onbekende dingen. Ze pakken hun fietsjes en zijn de buurt gaan verkennen. ’s Avonds waren we uitgeteld en hebben ons genesteld op de bank om de eerste oudejaarsavond van de Franse televisie te bewonderen. Hier in de campagne ’s nachts om 12 uur geen vuurwerk of ander spektakel, daarvoor moet je toch echt in de stad zitten. Op 1 januari zijn we om 12 uur naar Remi, Diana, Mandy en Roy gereden om ze gelukkig nieuwjaar te wensen. Zij kwamen met een leuk idee om donderdag 3 januari met z’n allen naar Mont Dore te rijden. Le Mont Dore is een prachtig kuuroord en wintersportgebied twee uurtjes te zuiden van Pauliat. We zijn op donderdag daar naar toe gereden en hebben ons kostelijk vermaakt in de sneeuw. Het waaide behoorlijk maar dat mocht de pret niet drukken. Ons oude sleetje deed nog prima z’n best om ons op snelheid de berg af te laten komen. Kortom het was een gezellige boel, heerlijk om nog even van de vakantie te genieten voordat de grote verbouwing gaat beginnen. Blijf ons volgen…