Verbouwupdate Le Péron (2)

Alle oude ramen waren door de tijd zodanig aangetast dat we ze niet meer konden restaureren. De voordeur en de luiken hebben we nog van de ondergang kunnen redden. Felicia heeft deze van een prachtige grijs-blauwe kleur voorzien. Na levering van de ramen zijn we begonnen om deze te vervangen. Dat betekent de hele handel er zorgvuldig uitkappen. Daarna flink wat passen en meten. Zorgen dat de boel water en winddicht is. Maar het resultaat mag er zijn. Le Péron is nu winddicht en het oogt direct een stuk meer opgeknapt. Er moet nog flink wat gebeuren dus we gaan weer aan de slag.

Natuurstenen schouw

Tsjonge, dat was even buffelen. Gisterenmiddag samen met Jean naar goede bekenden van ons in Treignat, Pierre en Beatrice, gereden. Zij zijn een klein oud dorpshuisje aan het verbouwen. Pierre en Beatrice kennen we al een tijdje. In ons dorp ken je elkaar al snel. Maar bij sommigen maak je een wat langer babbeltje. Altijd zijn zij in de weer. Hebben de afgelopen jaren in totaal drie dorpshuisje gekocht en opgeknapt. Ze kunnen niet stil zitten. Maar goed, ze hebben nu dus weer een klein huisje er bij. In dat huisje staat een prachtige, weliswaar geschilderde, natuurstenen schouw. Ook in gîte La Janotte staat zo'n schouw. Er is een tijd geweest dat het mode was om deze schouwen te schilderen. In La Janotte was ie bordeaux-rood en in het huisje van Pierre en Beatrice is ie zwart. Bij een bezoekje aan hun kreeg ik te horen dat die schouw er ook uitgehaald ging worden. Ik zei nog dat dat wel erg jammer was zo'n karakteristiek object. Maar nee, hij moest weg. Wil je 'm hebben vroegen ze. Tsja, jullie kennen ons al een beetje. Karakteristieke elementen verwerken in ons huis dat willen wij natuurlijk graag. Het antwoord was dus ja. Het plan is om de Aga Stanley cooker te plaatsen midden in onze toekomstige woonkamer in deze natuurstenen schouw. Gewapend met koevoet, vuistjes, beitels, takels en spierballen begonnen we aan deze zware klus. Pierre had al gezorgd voor een sloophamer. Het met gipsblokken dichtgemetselde gat was snel gesloopt. Maar de schouw was toch een ander verhaal. De linteau was toch zwaarder dan we verwacht hadden. Na veel moeite lag ie dan eindelijk op de grond. Dit ding was toch echt niet te tillen. Dus Jean terug naar Pauliat om zijn tractor met hefinrichting te halen. Dat was een prima keus want zonder enige moeite heft hij de natuurstenen ligger mooi op mijn gereedstaande aanhanger. De sierlijke gebogen stenen waarop de ligger ligt brachten niet zo veel problemen met zich mee. De twee onderste staande stenen daarentegen waren toch steviger verankerd in de muur dan we dachten. Na een hoop trekken en duwen en met behulp van een nog langer koevoet kwamen ze uiteindelijk los. Hup op de steekkar en met drie man de stenen in de aanhanger gehesen. Nu de oude schouw nog zandstralen zodat hij weer helemaal mooi wordt. Hoe ik dit zaakje uiteindelijk in ons eigen huis ga krijgen is nog een uitdagend klusje. Maar mooi en authentiek wordt het zeker!

Bouwupdate 11

Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb bijgewerkt hoe het er voor staat met de verbouwingen in ons eigen huis. Om even terug te lezen kijk dan op bouwupdate 9 en bouwupdate 10. We moeten onze aandacht nu verdelen over de werkzaamheden aan de tweede gîte en aan ons eigen stulpje. Maar ook dit vordert gestaag. De pui in de voorgevel is nu nog mooier één geheel geworden met de nieuw gevoegde façade. De twee openingen aan de onderkant naast de openslaande tuindeuren heb ik op eenzelfde manier dichtgemetseld als de maçons van ruim honderd jaar geleden. Graag werken we met glas-in-lood. Vanuit Nederland hebben we aardig wat oude glas-in-lood ramen meegenomen en we krijgen er ook nog veel nieuwe bij van Nederlandse vrienden. Deze raampjes worden mooi verwerkt in ons eigen huis. Zo krijgt het huis meer karakter. Boven Anne's slaapkamerdeur en de deur van de kleine badkamer zitten nu deze kleine raampjes. Verder is Anne's slaapkamer nu helemaal gestuct. Haar bed staat er zelfs al in. Komende zomer zal er eindelijk in kunnen. Voor nu is het alvast haar plekje om zich even terug te kunnen trekken. In Noah's kamer moest nog aardig wat gebeuren. Zijn wand moet helemaal naar boven opgetrokken worden. En om deze enorme muur een beetje meer karakter te geven heb ik er twee smalle ramen in geplaatst zodat de hoogte nog meer geaccentueerd wordt. Het dakspant blijft door middel van een raam gedeeltelijk zichtbaar vanuit zijn slaapkamer. En andere grote klus is het isoleren van de binnenzijde van het dak. Ik kan dit dak alleen maar bereiken vanaf de woonkamervloer met een enorme steiger. Het dak bevind zich op 6 tot 8 meter hoogte vanaf deze vloer. Zo staat er nu een enorme stellage midden in de woonkamer van waaruit ik de nok kan bereiken om het geheel te kunnen isoleren. Een spannend klusje op eenzame hoogte. Het benadrukt nogmaals de ruimte die ons huis gaat krijgen. Hiernaast vind je ook een overzichtsfoto hoe het er op dit moment bij ons binnen uitziet. Ook is Noah's 'buitenmuur', de muur die opgetrokken gaat worden om de ruimte achter ons woonhuis te scheiden, met brede gipsblokken geplaatst. Als eerste een stevige betonnen fundering gestort op de al bestaande muur. Vervolgens de gipsblokken daarop gestapeld. Zo krijgt ook zijn kamer een heel ander aanblik. We zijn er nog lang niet maar we komen steeds een stapje dichterbij.

Mme Suhard

Er draait een auto de cour op. Ik sta 8 meter hoog boven op de steiger, binnen in ons eigen huis in de nok van het dak. Felicia is bezig met het schilderen van de voordeur van Le Péron. Ze loopt naar de auto toe. Frans kenteken, 56, uit de Morbihan Bretagne. Er stappen twee vrouwen en een man uit. De oudste stelt zich voor, "Bonjour, je suis Mme Suhard". Direct gaan bij ons de bellen rinkelen. Dit is de moeder van Marcel Suhard die hier in 1950 als één van de laatste bewoners gewoond heeft. Ze is nu 84 jaar en samen met haar dochter Gisèle en schoonzoon Jacky naar hier gereden om het huis weer te zien. Voor dochter is het een weerzien van haar geboortehuis. Ze staat nog niet op de foto welke Marcel ons toegestuurd heeft. Moeders is wel te zien. Ze staat helemaal boven aan op de trap naast haar man. Het kleine kindje op de arm van oma, dat is Marcel. Het weerzien was ontzettend leuk. Mme Suhard praatte ronduit. Een ontzettend energieke vrouw. Vol met verhalen. Bij binnenkomst van het woonhuis, nu dus gîte, doet haar weer terugkomen in de oude tijd. Familie Suhard heeft hier maar kort gewoond. Ze waren loonwerkers van de familie Devau welke eiganaar was van het hele domein. Vader Suhard werkte op het land. De welgestelde familie Devau woonde in het huis aan de overkant. Dit huis was moderner en had meer comfort. Maar deze familie was ook streng voor hun loonwerkers. Zo vertelde Mme Suhard dat er 's avonds geen licht mocht branden in het huis. Dat was verspilde energie. En zo verduisterde familie Suhard stiekem de vensters om toch het kleine peertje te kunnen laten branden. Uiteindelijk woonde er zeven mensen in het huis. Er waren twee vertrekken. In de woonkeuken, waar nu het aanrecht en fornuis staat, stond vroeger een bed. In de achterkamer sliepen nog eens zes mensen. Ze hadden totaal geen comfort. Geen wc, geen bad, geen douche. Water uit de put. Wij hebben nooit een wc kunnen ontdekken dus vroegen we aan haar hoe dat toen ging in die tijd. Nou, zei ze, wij liepen gewoon de koeienstal in en achter in de hoek, tussen de kalveren en koeien, trokken we ons even terug. Zo ging dat in die tijd. Ook mochten ze niet veel stoken om het huis te verwarmen. Dus 's winters was het bitterkoud. Ze vertelde ook dat één van de kinderen de kinderwagen, waarin een kleine broer/zus lag, per ongeluk van de stenen trap af had laten rollen. De kinderwagen lag natuurlijk omver met kind en al eruit op de cour. De varkens, die gewoon rondliepen, kwamen nieuwsgierig kijken naar dat gekrijs. Mme Suhard kon nog net op tijd de varkens verjagen. Ook de spijlen bij het achterraam, welke wij ook nog aantroffen bij aankoop, was in hun herinnering gebleven. Levensgevaarlijk vond ze dat. Als er ooit iets zou gebeuren in huis konden ze niet vluchten omdat die spijlen in de weg zaten. Wij hebben deze spijlen inderdaad direct verwijderd bij het plaatsen van de nieuwe ramen. Wassen deed ze bij de bron grenzend aan de cour (nu dicht bij de kippenren). Daar had ze ook een stenen lavoir (een wasgelegenheid). Met koud water werd de was gedaan. Het was een bezoek vol herinneringen voor haar. Voor dochter Gisèle was het een leuk weerzien met haar geboortehuis. De achterruimte waar nu de benedenslaapkamer is daar is zij geboren. Lang heeft ze hier niet gewoond want vrij snel daarna zijn ze verhuisd naar een ander dorp in de buurt. Het was een erg leuk weerzien met deze aardige mensen. We werden met klem geadviseerd om toch echt op de uitnodiging in te gaan om de familie in Bretagne een bezoek te komen brengen.