Dagelijks praatje

Dagelijks komt Jean even een babbeltje doen. In Frankrijk betekent dat dat je altijd(!) een hand geeft. Niet vergeten dus! De vrouwen geef je twee zoenen. En in sommige gevallen vier zoenen. Dit verschilt ook nog wel eens per departement en regio. Dus hier moet je altijd wat onderzoek voor verrichten door op de plaatselijke markt even goed de ogen de kost te geven. Maar de zoenen geef je pas als je al een soort van vriendschaps relatie hebt. Dit hoorden wij pas achteraf en omdat wij geen probleem hadden en hebben om iedereen te zoenen begonnen wij hiermee dus ook vlijtig op onze eerste dag hier in la douce france. Later hoorden wij van de burgemeester en andere notabelen uit het dorp dat ze dit heel leuk vonden en dat het net leek of wij al jaaaaren in Treignat woonden. We doen het nog steeds, sterker nog het is een deel van ons leven geworden. Maar goed, dagelijks komt Jean even een babbeltje doen. De ene keer met z'n sterke rode trekker. Dan weer met zijn mooie blauwe tractor. Na uitstapjes naar Treignat stopt hij steevast met zijn witte Citroën C15 bestelautootje. Als hij naar de markt in Boussac is geweest stopt hij met zijn sjieke groene Renault Clio (de zondagse auto), dan heeft ie ook zijn sjieke karakteristieke Franse pet op. Maar gisteren stopte hij met zijn ruim zestig jaar oude tractortje. Het oude beestje stond bij de poort zachtjes te rochelen. De motor pruttelt nog altijd. Puft na elke rochel een blauw/zwart walmpje uit zijn omhoogstaande knalpijp uit. Het beestje staat te rammelen op zijn bandjes. Hij schudt aan alle kanten maar hij doet zijn werk nog steeds naar behoren. De babbel was kort maar wederom hartelijk. Jean was blij, dat zagen wij aan zijn ogen. Hij ziet zijn geliefde Pauliat mooier worden. Toen hij aan kwam puffen en een blik wierp op de cour en het huis straalde hij van oor tot oor en riep "bien!, bien, bien!". Hij vond het prachtig wat hij zag. Wat zag ie dan? Daarover morgen meer...