Buurman Jean (de paardenman)

Hij is begin zestig en geniet al een aantal jaren van zijn boerenpensioen. Maar iedere dag werkt hij nog keihard rondom zijn boerderij. Hij heeft varkens, kippen en paarden, veel paarden. Zijn grootste hobby. Vaak zie je 'm langskomen met, of de rode, of de blauwe trekker. Altijd zit ie dan bijna achterstevoren op z'n stoeltje te zwaaien naar ons. Achter de trekker hangt dan vaak een oude kar met daarop een nog oudere waterton. Dan rijdt ie naar een stukje wei in een ander gehucht waar ook een aantal paarden van 'm staan. Soms komt er een enorme hooibaal met daarvoor een klein blauw tractortje aanrijden, dat is Jean. Hij weet alles en kent iedereen. 's Zomers geniet ie met volle teugen van de ritjes met de platte kar. Rijdend door zijn landschap weet hij feilloos van alle percelen de eigenaar te benoemen. Voor de boeren is dat belangrijk want die willen altijd precies weten welk stukje wei of akker er bij wie hoort. Hij houdt ook altijd in de gaten of ik niks mis aan hooi, bos, dieren of andere zaken. Missen wij iets dan weet hij al voordat we er zelf erg in hebben bij wie we dit of dat kunnen halen. Zo ben ik een tijdje terug samen met Jean, bij weer een ander boertje, kleine hooibalen gaan halen (want hier vind je eigenlijk alleen maar van die enorme hooirollen van 550kg per stuk, en die til je niet even naar de ponywei van Ukkie toe). Vorige week vroeg hij mij om hulp (gelukkig maar want hij helpt ons enorm en ik wil altijd graag dat ik hem ook eens kan helpen). Of ik samen met hem en mijn aanhanger bij diezelfde boer een paar hooibalen wilde ophalen. Het was zo'n gedoe voor Jean om dat met z'n trekker en aanhanger te doen. Dus togen wij vorige week weer naar de hooiboer toe. Ook alweer een gepensioneerd boerke wonend op een prachtplek midden in de Franse campagne. De hooibalen zijn handzaam en niet te zwaar. Jean had er 80(!) nodig. Het oude hooiboerke klom fier de gigantisch lange houten hooiladder op om bovenop de enorme hooivoorraad met een riek 80 hooibalen naar beneden te kieperen. Jean stond beneden met een riek al prikkend de balen één voor één naar mij te gooien terwijl ik de hooibalen op m'n aanhanger aan het stapelen was. De hooibalentoren werd hoger en hoger en ik klom hoger en hoger. Op een gegeven moment was het genoeg voor de eerste rit. Touwtje er omheen en karren maar. Na het uitladen bij Jean in de schuur zijn we voor een tweede ritje gegaan. Jean en ik vonden eigenlijk dat de hooibalentoren wel hoger kon, dus bij het hooiboerke aan gekomen hebben we er nog eens twintig balen bij gedaan. Na gedane arbeid op het Franse platteland moet er altijd flink bijgekletst worden. Even alle belangrijke gebeurtenissen in onze omgeving bespreken. Ook moet er altijd naar de dieren en de oude tractoren gekeken worden. Frankrijk kent twee verschillende typen boeren. De ene die er een on-ge-loof-lijke bende van maakt op zijn erf. En de andere die alles netjes bij houdt. Ik ben bij alle twee wel eens op het erf geweest. Ons hooiboerke is een nette heer. Altijd keihard gewerkt op het land, handen als kolenschoppen met een huid waar nog geen spijker doorheen komt. Dit boerke heeft het goed voor elkaar. Alles staat netjes schoongemaakt en gesorteerd in de stallen, schuren en onder de hangar. Tenslotte moet er natuurlijk ook nog even gedronken worden. Het is per slot van rekening alweer tegen twaalven en dan komt de apéro op tafel. Ja het leven gaat hier in een rustig tempo. Jean weet ook waar ik mijn paaltjes moet halen waarmee ik de wei afzet. Van die typische kastanjeboom piketjes. Hij is aan het rondvragen of één van de boertjes nog ergens een oud Renaultje 4 in de schuur heeft staan voor ons. Zo'n leuk Frans boodschappenwagentje. Je hoeft hem maar te vertellen wat je mist en waar je naar op zoek bent en prompt een paar dagen later heeft ie het gevonden. Zo ook konden we vorige week ergens dakpannen ophalen, precies die ik nog nodig had om de gaten in het dak mee te vullen die er naar de storm in waren gekomen. Toen we de pannen gingen ophalen zag ik daar in de tuin een prachtige natuurstenen latei (zo'n joekel van een steen voor boven een raam- of deuropening) liggen. Nu weten jullie dat ik hier in onze gevel nog wel wat raam- en deuropeningen moet maken. Dus liet ik vallen dat die steen wel heel erg mooi was. Dat had Jean onthouden en vervolgens een paar dagen geleden kwam ie weer naar me toe met het bericht dat we de steen op konden halen. Prachtig toch! We gaan wel eens een drankje doen bij hem samen met de kinderen. Dan komen we binnen in zijn mooie nette keuken. Jeanine (zijn moeder) een mooi en trots oud boerinneke is dan helemaal vrolijk als ze de kinderen ziet. Dikke zoenen worden er geven. De koekjes op tafel en smullen maar. Een prachtige vrouw nog helemaal bij de pinken. Steevast komt de rode wijn met etiketloze fles uit de koelkast. Alles wordt dan weer eens besproken. Ja, het is goed toeven hier...