Kuiken

Ons kippie heeft ruim drie weken haar uiterste best gedaan. Een aantal dagen geleden is ze dan moeder geworden van een gezonde kuiken. Ze heeft op drie eitjes gebroed, maar uiteindelijk heeft één het gered. Ze zorgt goed voor haar kleintje. De andere kippen zijn nog een beetje jaloers. Er wordt af en toe nog lustig op haar en haar kuiken ingepikt. De pikorde wordt duidelijk aangegeven door de bovenste hen. Zij is de baas van de hennen en mag overal vooraan staan. Onze haan kijkt alles rustig aan en grijpt in waar nodig. Nu nog afwachten of ons kuikentje een hen of een haan is.

Dagelijks praatje (2)

En daar kwam Henry met z'n trekker aanpruttelen. Bouwjaar 1957. Trots als een pauw zat ie op de bok. "Ik heb 'm maar weer eens van stal gehaald om er een rondje mee te rijden", zei hij. Lang heeft ie stil gestaan maar het motortje rochelt nog evengoed. Ik vind het toch wel wat hebben al die oude tractoren die hier nog in vele schuurtjes verborgen staan. De ene nog roestiger dan de ander.

Façade (Bouw update 10)

... Jean zag een compleet andere voorgevel. Een façade zoals hij het zich niet voorgesteld had. Hij zag geen golfplaten staldeur meer. Nee in de plaats daarvan staat nu een prachtige eikenhouten pui met dubbelglas en openslaande tuindeuren. Ik heb me wederom een slag in de rondte gewerkt om dit klusje, voordat ons bezoek de cour op zou draaien, geklaard te krijgen. Deze klus was voor ons natuurlijk heel speciaal. Ruim twee jaar keken wij tegen de golfplaten staldeuren aan. Een doorn in het oog. Totaal niet passend in het mooie plaatje dat wij in ons hoofd hebben. In een ver verleden had de schuur, zoals je hier in de omgeving nog veel terug ziet, een prachtige eiken staldeur. Maar helaas heeft de vorige eigenaar deze verwijderd en er een lelijke metalen schuifdeur voor in de plaats gehangen. Natuurlijk heel praktisch. Maar zeker niet passend in ons landschap. Zoals het er nu bij staat is het een heel ander gezicht. Voor ons was het weghalen van deze schuifdeuren een moment suprême. Er moet nog wel wat afwerking plaatsvinden. Maar ons huis is nu geen schuur meer.

Dagelijks praatje

Dagelijks komt Jean even een babbeltje doen. In Frankrijk betekent dat dat je altijd(!) een hand geeft. Niet vergeten dus! De vrouwen geef je twee zoenen. En in sommige gevallen vier zoenen. Dit verschilt ook nog wel eens per departement en regio. Dus hier moet je altijd wat onderzoek voor verrichten door op de plaatselijke markt even goed de ogen de kost te geven. Maar de zoenen geef je pas als je al een soort van vriendschaps relatie hebt. Dit hoorden wij pas achteraf en omdat wij geen probleem hadden en hebben om iedereen te zoenen begonnen wij hiermee dus ook vlijtig op onze eerste dag hier in la douce france. Later hoorden wij van de burgemeester en andere notabelen uit het dorp dat ze dit heel leuk vonden en dat het net leek of wij al jaaaaren in Treignat woonden. We doen het nog steeds, sterker nog het is een deel van ons leven geworden. Maar goed, dagelijks komt Jean even een babbeltje doen. De ene keer met z'n sterke rode trekker. Dan weer met zijn mooie blauwe tractor. Na uitstapjes naar Treignat stopt hij steevast met zijn witte Citroën C15 bestelautootje. Als hij naar de markt in Boussac is geweest stopt hij met zijn sjieke groene Renault Clio (de zondagse auto), dan heeft ie ook zijn sjieke karakteristieke Franse pet op. Maar gisteren stopte hij met zijn ruim zestig jaar oude tractortje. Het oude beestje stond bij de poort zachtjes te rochelen. De motor pruttelt nog altijd. Puft na elke rochel een blauw/zwart walmpje uit zijn omhoogstaande knalpijp uit. Het beestje staat te rammelen op zijn bandjes. Hij schudt aan alle kanten maar hij doet zijn werk nog steeds naar behoren. De babbel was kort maar wederom hartelijk. Jean was blij, dat zagen wij aan zijn ogen. Hij ziet zijn geliefde Pauliat mooier worden. Toen hij aan kwam puffen en een blik wierp op de cour en het huis straalde hij van oor tot oor en riep "bien!, bien, bien!". Hij vond het prachtig wat hij zag. Wat zag ie dan? Daarover morgen meer...

Quarante

Vandaag feest hier! Felicia 40! Felicitaties via de reactieknop hieronder! Proost!

Genieten

De takkenbossen liggen klaar. Oude kranten worden tot prop gemaakt. Een mooi bergje dun droog hout ligt te wachten op dat ene vlammetje. Daar komt ie. Het karakteristieke geluid van een lucifer die ontstoken wordt doorbreekt de stilte in het oude bakhuis. Iedereen kijkt ademloos toe hoe het vlammetje de droge prop opzoekt. Het papier heeft vlam gevat. De oranjerode vlammetjes krabbelen omhoog en omsluiten de twijgjes en takkenbossen. De four à pain is weer in bedrijf. Het vuur breidt zich verder uit. De mooi komvormige oven wordt duidelijk zichtbaar. Iedereen kijkt zonder veel te zeggen naar het bolvormige plafond van de bakoven. De baksteentjes zijn nu duidelijk zichtbaar. De rookontwikkeling is enorm maar blijft keurig tot halverwege de oven hangen. Door de ronde vorm van het interieur en doordat de schoorsteen zich boven de ingang net buiten de oven bevindt wordt de rook mooi naar buiten gezogen. Het wordt warmer en warmer in het bakhuis. Het geroezemoes neemt toe. Zodadelijk komen de pizza's. Tijd voor een heerlijke apéro!

Op de fiets

Bekaf en met de tong bijna tussen de spaken kwamen ze aangefietst. Jet en Jelle, moeder en zoon. Onze gasten van deze week hadden een leuk plan bedacht. Net iets onder Parijs zijn ze afgezet met de auto door vader en dochters. En in drie dagen zijn ze via Orleans en Bourges, over de kleinere D-weggetjes naar Pauliat komen fietsen. Voor aankomst hebben Douwe, Jitske en Feikje, samen met Anne, Noah en Felicia zich uitgeleefd in het maken van een groot spandoek, medailles en bewegwijzering voor de laatste 800 meters die afgelegd moesten worden. Onder luid gejuich kwam Jelle als eerste onder het Arrivée-spandoek met rol wc-papier door. Groot applaus volgde met natuurlijk de uitreiking van de medailles. Gefeliciteerd!!