Four à pizza

In het voorjaar hebben we de oude broodoven voor het eerst echt in gebruik genomen. Afgelopen weken hebben we met al onze gasten heerlijke pizza's gegeten uit de houtgestookte oven. We hebben nu goed door wanneer we hem moeten ontsteken, hoeveel hout erin moet, wanneer ie mooi op temperatuur is. De kinderen en ouders kunnen allemaal hun pizza zelf bereiden. Alle ingrediënten zijn voorhanden en er wordt dan ook heerlijk gesmuld van de pizza's. Ook ontbreken de echte Limburgse vlaaien natuurlijk niet. Onze buren van het hele dorp weten ons al te vinden en komen pruimen, appels en nog veel meer fruit brengen om de vlaaien te beleggen. We hebben ook al broden gebakken en binnenkort moeten we maar eens echte baguettes gaan bakken.

Vliegeren

Wie heeft dat vroeger niet gedaan. Als een gek met je vliegertje over het veld rennen. Struikelen. Je vlieger weer naar beneden zien dwarrelen. Opnieuw beginnen. Je vriendje die de vlieger omhoog moet gooien. Daar ga je weer! Rennen. Rennen. Weer niet. Uiteindelijk lukt het dan toch. Met een brede glimlach sta je daar trots naar boven te kijken. Mijn vader maakt de vliegers altijd zelf. Ook voor Anne en Noah heeft ie er verschillende gemaakt. Van papier en bamboestokjes. Echt heel mooi. De kinders zijn er razend trots op. Hij heeft ze geleerd hoe je geschreven berichtjes en wensen op papier naar boven kunt sturen tijdens het vliegeren. Eergisteren stond er een klein briesje. En omdat familie Erkens deze week onze gasten zijn in de gîte is het vanzelfsprekend dat de vliegers de lucht in moeten. Waarom? Nou omdat Marc, Ria, Tim en Vera verknocht zijn aan vliegeren. Natuurlijk met de één-lijners waar wijzelf ook mee vliegeren. Maar eigenlijk toch liever met de... vier-lijners. Marc zit weken achter elkaar 's avonds achter de naaimachine om deze vliegers zelf in elkaar te zetten. Zodra er een forse bries staat komt de buggy uit de schuur en wordt er al zittend en rijdend met die buggy gevliegerd. Maar, zoals ik al zei, er stond een flink windje en met volle vliegerrugzak zijn we de enorme wei van de boerbuurman ingelopen. De koeien stonden in een andere wei dus we hadden het rijk alleen. Alles werd in gereedheid gebracht. De kinderen waren al flink bezig om de vliegertjes de lucht in te krijgen maar jammer genoeg wilde dit niet vlotten. We hadden te maken met een onrustig windje komend uit verschillende richtingen, dus niet echt geschikt voor de één-lijnertjes. Maar de kinderen vermaakte zich opperbest in het grote weiland. Eindelijk lagen alle lijntjes en touwtjes in de goede richting en werd de vier-lijner de lucht ingestuurd. Luid suizend en wild draaiend had Marc het zichtbaar goed naar zijn zin. Na een tijdje was het mijn beurt om voor het eerst met zo'n vlieger te vliegeren. Een geweldige ervaring om de kracht van de wind op deze manier te voelen. Je moet alle zeilen bijzetten om met de beide beentjes op de grond te blijven.

Gording vervangen

Afgelopen week waren er, naast onze gasten in de gîte, ook vrienden van ons neergestreken op het kampeerterrein. Nu zijn wij gezegend met veel vrienden. En deze vrienden zijn stuk voor stuk weer gezegend met gouden handjes. Zo behoort Marcel, een oud kanomaatje van mij waarmee ik mijn eerste Frankrijk-avonturen beleeft heb, tot de buitencategorie vakmannen. Hij is timmerman pur sang. Eigen timmer- en interieurbouw bedrijf. Aannemer van grote verbouwingen. Nu heeft hij één gebrek. Hij kan NIET stilzitten. Wil altijd een hamer in z'n handen hebben. Wil zijn enorme kennis die in zijn hoofd zit de hele dag door overdragen aan anderen, waaronder ik. Nu ben ik een spons. Dus zuig ik alle info die hij loslaat helemaal op. Totdat ook mijn hoofd overstroomt. Werken met zo'n vakman is een voorrecht. Je voelt je een echte handlanger. Een jongste bediende. Steevast ben je een fractie te laat. Of Marcel juist een ferme stap vooruit. Maar goed, Marcel kan dus niet stilzitten en wilde heel graag ook zijn steentje bijdragen aan ons domeintje hier. Dus hebben we een kleine klus verzonnen. Klein omdat Marcel op vakantie is met zijn gezin en er dus uitgerust moet worden. Geen grote verbouwingen. Geen uren durend getimmer. Dus werd de klus... een gording vervangen. De gording die vervangen moet worden is gebroken en hangt al, vanaf onze aankomst hier, op half zeven. Nu komt zo'n gording niet snel naar beneden zetten maar toch geeft het een fijn gevoel als deze krachten opgevangen gaan worden door een nieuw balkie. Een gording van vijf meter lengte neem je niet even mee op je schouder naar acht hoog. Dus werd de steiger opgebouwd. Al flink babbelend door Marcel stond de steiger in een mum van tijd op z'n plekje inclusief loopbruggetje (waarschijnlijk direct afgekeurd door de arbo-dienst ;-) In de grote stapel oude gordingen die we nog op een ander zoldertje hadden liggen werd de juiste balk gevonden. Hup door het raamgat werd ie naar buiten geduwd, hup met een vluchtig worpje lag de zware balk op het tussenvloertje. Via allerlei constructies en slimmigheden lag de balk, voor ik er erg in had, op z'n plek. Maar de gording moest nog gekanteld worden. Weer ging de trucendoos open en werd er een vernuftigd hefboomsysteem aan de balk bevestigd, touw erbij gehaald, potje vet werd op de blaken gesmeerd en werd ondergetekende jongste bediende aan het touwtrekken gezet. Dit laatste hobbeltje duurde toch wat langer dan de grote chef had gepland maar uiteindelijk na veel getrek en geduwd was de balk gekanteld. Na nog een aantal flinke klappen met de moker op de gording lag hij dan uiteindelijk helemaal op z'n plek. We kunnen nu weer met een gerust hart onze spullen onder de hangar zetten.

Hagel

Rond half 5 vanochtend werden we wakker door een luide knal gevolgd door een enorme hoosbui. Hagelstenen zo groot als flinke knikkers kwamen naar beneden. Iedereen was wakker, gasten in de gîte, gasten op ons kampeerterreintje, iedereen. Snel nog wat spullen in veiligheid gebracht. De quatrelle als een speer onder het afdak gezet. Dat was maar goed ook want een kwartier later kwam de volgende partij naar beneden. De foto is wat onscherp, maar ja wat wil je als je van die knikkers op je kop krijgt.

Dikke maatjes

Valentin en Jean. Altijd lol die twee. Vaste hulp voor Jean tijdens de vakanties. Weg uit de grote stad. Het buitenleven in de campagne. Rondjes rijden op je brommertje. Stiekem met de trekker op pad. Helpen met het hooi binnen halen. De dieren voeren. Door de landerijen hobbelen op de platte kar. Lang leve de vakanties in Pauliat.

Eerste onbekende gasten

Vanochtend hebben we onze eerste, voor ons onbekende, gasten uitgezwaaid. De familie met vier kinderen heeft het enorm naar hun zin gehad. Halverwege de week was er ook nog familie van hun bijgekomen. Wil je weten hoe ze het gehad hebben? Kijk maar op onze website www.pauliat.com. Scroll naar beneden naar het kopje Testimonials en lees zelf maar...

Quatorze Juillet

Nationale feestdag hier vandaag. Gisterenavond zijn we naar Huriel gegaan om naar het vuurwerk te kijken. Het hele stadje en ver daarbuiten had zich verzameld rondom de Donjon van Huriel. Een vrolijke muziekband luisterde het geheel muzikaal op. Het was een schitterend schouwspel met de silhouetten van de oude middeleeuwse Donjon als achtergrond. Vanmiddag is er in Treignat een grote picknick rondom het zwemmeer van Herculat georganiseerd. 's Avonds doen we het vuurwerk nog eens dunnetjes over met ditmaal het meer als achtergrond. Daarna nog even de beentjes strekken op de dansvloer van bar/restaurant La Fiesta. Vive la France!

Toen en nu

Zo was het eind augustus 2007.






Zo is het juli 2009...

Vlinders

De lavendel staat prachtig in bloei. Het is er een drukte van jewelste. De vlinders vliegen van bloem naar bloem. Een prachtig gezicht. Af en toe een hommel en een bij. De natuur op z'n mooist. Kijk maar (klik voor schitterende vergrotingen). p.s. Ook te gebruiken als bureaubladachtergrond, gratis aangeboden door Le Petit Pauliat, gîtes de vacances ;-)

Rondje campagne

De laatste dagen zijn we iedere avond op pad geweest met Jean de paardenman, (spreek man uit zonder n, je weet wel met zo'n Frans accent) en Valentin. De paarden en pony's moeten ingereden worden voor de grote zomertochten die ze gaan maken. Al twee avonden is Maya de klos. Nou ja, eigenlijk niet de klos want ze vind het hartstikke leuk om weer uit haar wei gehaald te worden. Maya is een joekel van een trekpaard en zij trekt zonder problemen de platte kar door de landerijen van Pauliat. Vorige zomer heeft ze regelmatig een volle kar gehad. Kijk maar... Maar Maya is nu nog een beetje te dik dus moeten we veel met haar gaan wandelen. Ook Suzet en Image moeten aan de bak. Deze paarden kunnen met gemak twee mensen op hun ruggetjes vervoeren. Altijd leuk zo'n tochtje 's avonds met de krekels en kikkers als achtergrondgeluid.

Kersen

Even nog snel de kersen plukken bij de buurvrouw. Ze kwam ook nog met een emmer vol zwarte bessen aanlopen. ''Hier neem maar mee en maak er maar lekkere jam van'', zei ze. Daarna kunnen we de kersen bij Jean en overbuurman Georges nog gaan halen. Felicia en Anne zijn druk bezig met jammetjes en andere lekkernijen te maken. Al dit lekkers stallen we uit in ons kruidenierswinkeltje. 's Ochtends een echt Frans croissantje met heerlijke jam? Ja toch?

Vakantie!

Zo het schooljaar zit er weer op. De kinderen hebben vakantie. Ze zijn allebei met vlag en wimpel over naar de volgende klas. Noah gaat naar CM1 en blijft gewoon in Treignat. En Anne gaat volgend schooljaar naar het collège toe in het grotere streekstadje een stuk verderop. Onze grote meid naar het voortgezet onderwijs! Gisteren was de laatste schooldag en heb ik als hulpvader meegeholpen met het zoeken naar de schat. Ze hadden een hartstikke leuke en leerzame speurtocht door de landerijen van Treignat en Pauliat uitgezet. Alle klassen liepen mee en werden onderverdeeld in acht kleinere groepjes. Met iedere groep liep een ouder mee en ik kreeg natuurlijk het liefste klasje mee. Daar gingen we dan, petje op tegen de hitte, drinkfles in de aanslag en op naar de eerste opdracht. De kinderen vonden het geweldig en uiteindelijk werd, na een wandeltocht van ruim twee uur, de schat gevonden op het schoolplein. Daar aangekomen hebben we snel onder de lindenbomen van het schoolplein een aantal tafels en stoelen neergezet. De kinderen kregen allemaal een lekkere hamburger te eten en konden heerlijk gaan spelen op het plein. De ouders namen plaats aan de lange tafel en er werd uitgebreid gegeten in de schaduw van de bomen. Er gezellig om zo met andere ouders en de juffen te tafelen. De kinders hebben heerlijk gepeeld op het plein en ik kon het niet laten om aan de juf drie jongleerballen te vragen en zo nog even een jongleerballetje te kunnen opgooien...