Wie heeft dat vroeger niet gedaan. Als een gek met je vliegertje over het veld rennen. Struikelen. Je vlieger weer naar beneden zien dwarrelen. Opnieuw beginnen. Je vriendje die de vlieger omhoog moet gooien. Daar ga je weer! Rennen. Rennen. Weer niet. Uiteindelijk lukt het dan toch. Met een brede
glimlach sta je daar trots naar boven te kijken. Mijn vader maakt de vliegers altijd zelf. Ook voor Anne en Noah heeft ie er verschillende gemaakt. Van papier en bamboestokjes. Echt heel mooi. De kinders zijn er razend trots op. Hij heeft ze geleerd hoe je geschreven berichtjes en wensen op papier naar boven kunt
sturen tijdens het vliegeren. Eergisteren stond er een klein briesje. En omdat familie Erkens deze week onze gasten zijn in de gîte is het vanzelfsprekend dat de vliegers de lucht in moeten. Waarom? Nou omdat Marc, Ria, Tim en Vera verknocht zijn aan vliegeren. Natuurlijk met de één-lijners waar wijzelf ook mee vliegeren. Maar eigenlijk toch liever met de... vier-lijners. Marc zit weken achter elkaar 's avonds achter de naaimachine om deze vliegers zelf in elkaar te zetten. Zodra er een forse bries staat komt de buggy uit de schuur en wordt er al zittend en rijdend met die buggy gevliegerd. Maar, zoals ik al zei, er stond een flink windje en met volle vliegerrugzak zijn we de enorme wei van de boerbuurman ingelopen. De koeien stonden in een andere wei dus we hadden het rijk alleen. Alles werd in gereedheid gebracht. De kinderen waren al flink bezig om de vliegertjes de lucht in te krijgen maar jammer genoeg wilde dit niet vlotten. We hadden te maken met een onrustig windje komend uit verschillende richtingen,
dus niet echt geschikt voor de één-lijnertjes. Maar de kinderen vermaakte zich opperbest in het grote weiland. Eindelijk lagen alle lijntjes en touwtjes in de goede richting en werd de vier-lijner de lucht ingestuurd. Luid suizend en wild draaiend had Marc het zichtbaar goed naar zijn zin. Na een tijdje was het mijn beurt om voor het eerst met zo'n vlieger te vliegeren. Een geweldige ervaring om de kracht van de wind op deze manier te voelen. Je moet alle zeilen bijzetten om met de beide beentjes op de grond te blijven.
Wie heeft dat vroeger niet gedaan. Als een gek met je vliegertje over het veld rennen. Struikelen. Je vlieger weer naar beneden zien dwarrelen. Opnieuw beginnen. Je vriendje die de vlieger omhoog moet gooien. Daar ga je weer! Rennen. Rennen. Weer niet. Uiteindelijk lukt het dan toch. Met een brede 
glimlach sta je daar trots naar boven te kijken. Mijn vader maakt de vliegers altijd zelf. Ook voor Anne en Noah heeft ie er verschillende gemaakt. Van papier en bamboestokjes. Echt heel mooi. De kinders zijn er razend trots op. Hij heeft ze geleerd hoe je geschreven berichtjes en wensen op papier naar boven kunt 
sturen tijdens het vliegeren. Eergisteren stond er een klein briesje. En omdat familie Erkens deze week onze gasten zijn in de gîte is het vanzelfsprekend dat de vliegers de lucht in moeten. Waarom? Nou omdat Marc, Ria, Tim en Vera verknocht zijn aan vliegeren. Natuurlijk met de één-lijners waar wijzelf ook mee vliegeren. Maar eigenlijk toch liever met de... vier-lijners. Marc zit weken achter elkaar 's avonds achter de naaimachine om deze vliegers zelf in elkaar te zetten. Zodra er een forse bries staat komt de buggy uit de schuur en wordt er al zittend en rijdend met die buggy gevliegerd. Maar, zoals ik al zei, er stond een flink windje en met volle vliegerrugzak zijn we de enorme wei van de boerbuurman ingelopen. De koeien stonden in een andere wei dus we hadden het rijk alleen. Alles werd in gereedheid gebracht. De kinderen waren al flink bezig om de vliegertjes de lucht in te krijgen maar jammer genoeg wilde dit niet vlotten. We hadden te maken met een onrustig windje komend uit verschillende richtingen, 
dus niet echt geschikt voor de één-lijnertjes. Maar de kinderen vermaakte zich opperbest in het grote weiland. Eindelijk lagen alle lijntjes en touwtjes in de goede richting en werd de vier-lijner de lucht ingestuurd. Luid suizend en wild draaiend had Marc het zichtbaar goed naar zijn zin. Na een tijdje was het mijn beurt om voor het eerst met zo'n vlieger te vliegeren. Een geweldige ervaring om de kracht van de wind op deze manier te voelen. Je moet alle zeilen bijzetten om met de beide beentjes op de grond te blijven.
Toen wij uit Oirsbeek vertrokken en bleek dat we nog plek in de auto over hadden heb ik mijn riante vliegertas op de valreep nog ingeladen. Bij aankomst in Pauliat had ik zelf niet gedacht dat ik in dit mooie boomrijke landschap nog aan het vliegeren zou komen. Zoals de foto's laten zien is het toch nog gelukt. Waar ik werkelijk van stond te kijken was het gemak waarmee Sjoert één van mijn vierlijners (zelfgemaakte Dominator II 2.6) de lucht in trok en hem als een ervaren vliegeraar door de lucht stuurde. Erg leuk om te zien. Ik heb al mensen meegemaakt waarbij het uren duurde voordat ze de vlieger enigzinds in lucht wisten te houden.
BeantwoordenVerwijderenAl met al een leuk stukje middag.
Groet Marc