Internetcafé

We gaan vertrekken! Vanaf vandaag zal ik regelmatig een verslag uitbrengen op ons weblog. Totdat wijzelf een telefoonaansluiting hebben moet ik hiervoor wel eerst even naar een internetcafé rijden. Aangezien Pauliat, Treignat en de rest van de omliggende dorpen nog geen hypermodern internetcafé hebben moet ik hiervoor dus ook nog even een stukje rijden. Maar dat doe ik graag. We zouden het heel leuk vinden als jullie ons blijven volgen. Tot snel!

We zijn er klaar voor!

Afgelopen dagen hebben we, samen met onze families, hele leuke dagen beleefd. Heerlijk geknuffeld met onze neefjes en nichtjes, fijne gesprekken gehad met onze ouders, broers en zussen. Dank voor jullie cadeaus en persoonlijke woorden. We zien jullie snel weer. Wij zijn er klaar voor! De bus en trailer zijn weer vol geladen met de laatste spullen. Pauliat nous venons....

Fijne kerstdagen

Wij willen iedereen via deze weg hele fijne kerstdagen en een prachtig 2008 toewensen.

Felicia ~ Sjoerd ~ Anne ~ Noah

La Clé

Ja, ja, wij hebben de sleutel!! Een prachtige! Het is een echte antieke. Zo'n roestige joekel. Zo'n kasteelsleutel. Alleen moeten we het slot nog wat smeren, de deur een beetje opschuren, de bovenraampjes even opboenen, de natuurstenen trap aanvegen, de gordijntjes opnieuw schikken, het blauwe touwtje verwijderen (Het blauwe touwtje is onze eigenlijke sleutel. Alles op het Franse platteland wordt met blauwe touwtje bijelkaar gehouden en vastgebonden. Echt werkelijk alles). Maar we hebben de sleutel!

Eindeloos wachten wordt beloond

Na het emotionele afscheid op school zijn we vrijdagmiddag met z'n tweetjes vertrokken naar Pauliat. Vroeg in de nacht zijn we aangekomen bij ons hotelletje in Montlucon. In de auto hebben we de indrukken van de vrijdagmiddag op school op ons in laten werken. Heftig. 's Ochtends zijn we gaan ontbijten in een cafeetje in de prachtige middeleeuwse binnenstad van Montlucon. Om 10 uur stonden we voor de deur van de notaris in Domerat. Bij binnenkomst mochten we plaatsnemen in de wachtkamer waarna de notaris ons kwam halen voor het 'officiële' gedeelte. Bij binnenkomst in zijn kantoor wederom een bonjour met de erfgenamen van wijlen Madame Deveau. Maître FRACHON stak van wal in deftig Frans. Het voorleestempo werd aangepast aan ons niveau. Het hele 'verhaal' was voor ons goed te volgen. Na ruim drie kwartier was het moment aangekomen om zijn gouden pen tevoorschijn te toveren. Na het ordenen van een behoorlijk indrukwekkend stapel papier mocht een van de erfgenamen beginnen met het ondertekenen van al het papierwerk. Na de vierde erfgenaam was het onze beurt om, na meer dan een jaar voorbereiding, eindelijk onze krabbel te mogen zetten onder de Acte Authentique. We zijn les propriétaires van Le Petit Pauliat...

Heel veel tranen

Vrijdagmiddag 21 december. Om 15.00 uur stonden wij, zoals iedere dag de afgelopen 6 jaar, bij de schoolpoort op onze kinderen te wachten. We vonden het wel een vreemd gevoel om zo op het schoolplein te staan. Na een tijdje wachten zagen we wat kinderen uit Anne's klas huilend naar buiten komen. Dat was voor ons het moment om toch maar eventjes binnen te gaan kijken, want we hadden al een donkerbruin vermoeden hoe het er daar aan toe ging. Onderweg kwamen we als eerste Noah tegen. Hij had zijn handen vol met allerlei leuke knutselwerkjes die de kinderen voor hem gemaakt hadden. Bij hem geen tranen maar een brede glimlach. Maar bij Anne's klas was het een emotionele aangelegenheid. Diverse vriendjes en vriendinnetjes lieten hun tranen de vrije loop. We hebben Anne opgevangen en hebben samen met haar klasgenootjes troost bij elkaar gezocht. Het heeft ons behoorlijk geraakt. We willen alle ouders, schoolpersoneel, vrienden en kinderen enorm bedanken voor de lieve woorden en succeswensen. We zullen jullie niet vergeten. Herinneringen kun je overal mee naar toenemen... Dank allemaal. Ohm Shanti.

Gele slip

Gefeliciteerd kerel! Gisteren is Noah geslaagd voor zijn gele slip bij judo. Op het einde van de les kreeg hij nog een judotas met alle namen van zijn judovriendjes en -vriendinnetjes erop. Op naar de judolessen in Boussac! Sensei ni rei.

Zaterdag, de dag van de honderd handtekeningen

A.s. zaterdag 22 december is ''de dag van de honderd handtekeningen''. Om 10.00 uur worden we verwacht bij de notaris in Domerat. Daar aangekomen zullen we plaatsnemen aan de ovale tafel samen met de deftige Maître en de vier erfgenamen. Uit zijn dossier zal de Maître de acte authentique halen en dit, in deftig Frans, aan ons voorlezen. De kleur van onze oren zal naarmate de ochtend vordert roder worden. Het moment is aangekomen dat de notaris zijn gouden pen tevoorschijn tovert uit zijn statige bureaulade. De pen zal zijn ronde gaan doen langs de ovale tafel en uiteindelijk bij ons aankomen. Eindelijk kunnen wij deze langgekoesterde krabbels gaan zetten. Handen worden geschut, de wangen worden gekust, de sleutel wordt overhandigt, het lange wachten en het vele voorbereiden wordt beloont. Le Petit Pauliat is van ons...

Bezoekjes en afscheid

In verband met ons naderende afscheid waren we afgelopen woensdagavond uitgenodigd voor een etentje bij Dorothé, Rolf, Ira en Milan. Heerlijk gegeten, wat een fijne gastvrijheid. Dank jullie wel. Gisteren hebben we een bezoekronde gedaan in Bergen op Zoom. Eerst bij Elsa, Paul, Ivo, Bart en Koen langsgegaan. Kinderen hebben heerlijk kunnen spelen met elkaar. En wij hebben weer even flink bij kunnen kletsen. Daarna doorgereden naar Lizet, Linda en Luuk. Voor Lizet was het een beetje een verrassing dat we langskwamen. Ook hier hebben we even met Luuk kunnen knuffelen en gezien hoe flink hij gegroeid is. We zien elkaar snel weer! Aan de overkant even binnengewipt bij Corry en Jan van der Wijk. Leuk om ze nog snel te zien. Als het goed is komen zij in april even langs. En als laatste stop zijn we doorgereden naar Ossendrecht waar Carlo, Cindy en Niki wonen. Een heel leuk en warm onthaal. Wat een lieve meid is Niki. Daar nog even wat gegeten en de verbouwingen bekeken. Merci allemaal en we zien jullie snel.

De A2...

Afgelopen 5 jaar is dit voor een groot gedeelte mijn uitzicht geweest. Nog even en dan zal ook dit veranderen. Ik zal de oplichtende matrixborden, de achterbumper van mijn voorganger, de enorme diversiteit en hoeveelheid aan auto's, het invoegen, het ritsen, de verkeersinformatie op de radio, het schakelen tussen de 1 en de 2 en weer terug naar de 1, het remmen, het optrekken, het eindelijk-weer-door-kunnen-rijden-en-verderop-toch-weer-in-de-file-staan, heel erg gaan missen. Au revoir mijn geliefde A2 het ga je goed.

Afscheid judogroep Noah

Dinsdagavond heeft Noah ''officieus'' afscheid genomen van zijn judoleraren en groep. Na nog flink geoefend te hebben voor het examen voor de gele slip volgende week (de laatste les), heeft hij lekkere croissantjes uitgedeeld aan zijn judovriendjes. Daarna waren Daan, Ben en natuurlijk Sensei Tamara aan de beurt. Noah is altijd met heel veel plezier naar de judolessen gegaan. We hebben in Frankrijk al een leuke judoclub in Boussac gevonden en daar gaan we zeker over een tijdje kijken. Daan, Ben en Tamara, hartstikke bedankt voor de fijne leuke lessen! Sensei ni rei.

Naar Frankrijk

In Frankrijk willen wij ook zo gelukkig zijn als hier. En we gaan heel veel klussen. Dat is leuk!!! Willen jullie ons komen helpen, dat mag. Maar je mag ook gewoon lekker op vakantie komen bij ons. Dus kom maar langs!!! Naar Nederland stuur ik ook veel brieven, dus je hoeft niet bang te zijn dat er geen brieven komen. Ik zal de kindjes uit mijn klas in Nederland wel missen. Gisteren hadden we een Franse middag op school gehad. Ik vond het heel leuk! Doei!!! Au revoir!!!
Groetjes van Noah

Een klein beetje afscheid op school

Vandaag op school hebben wij, samen met mama en papa, een powerpoint gehouden. De powerpoint ging over FRANKRIJK. We kregen allemaal een kaart (van Frankrijk) met een visitekaartje met ons adres erop. Eerst hadden we de school laten zien. Daarna hadden we onze boerderij laten zien. Toen de powerpoint was afgelopen had ik croissantjes uitgedeeld en glaasjes met wijn (ranja). Ik vond het zelf heel leuk.

Groetjes van Anne.

Good Luck!! Paul, Valerie, Rachel and Floyd

De wekker ging vannacht om 04.00 uur af. Vandaag het grote vertrek van Paul, Valerie, Rachel en Floyd op weg naar The States. Om 05.00 uur ben ik ze gaan halen in Brunssum. Hup, koffers, tassen en de bench van Daisy de hond de bus in. Klaar voor vertrek. Onderweg nog een laatste blik op Nederland, haar mooie landschap in de ochtendglorie en haar uitgestrekte files op de A2. Ooo, ooo, wat zullen ze dit gaan missen. Aangekomen op Schiphol snel de koffers en tassen op de karretjes en op naar de incheckbalie. Het afscheid was fijn. Geweldige mensen met een enorme levensenergie. We wensen jullie heel veel succes en geluk in Amerika. Ohm Shanti.

De allereerste kajak in Pauliat

De huurbus rijdt perfect. We kunnen lekker pittig doorrijden en zijn daardoor al om 15h00 in Pauliat. Samen met Paul eerst eens een flinke rondleiding gedaan. Het was ontzettend leuk om weer eens twee dagen met Paul (Pedaal voor intimi) op pad te zijn. Wij hebben vroeger samen veel kanotochten begeleid en hebben daardoor ontzettend veel leuke en minder leuke dingen meegemaakt. Dat schept een band die niet meer weggaat. Merci Paul voor je fijne hulp. Na de rondleiding hebben we alvast wat spullen uitgeladen en zijn daarna naar Boussac gereden om een hotel te zoeken. Het eerste hotel was dicht. Het tweede ook maar... hier hing een briefje aan de deur met de mededeling dat het toch mogelijk was om een kamer te krijgen. Via de intercom kregen we contact met een krakende vrouwelijke stem. Oui bonsoir, ja het was mogelijk maar een ontbijtje was niet mogelijk. "Ik geef jullie de code om hiermee de hoofdentree te kunnen openen", zei het krakende vrouwestemmetje. Vervolgens begon De Stem nogmeer te kraken en was het voor ons zeer moeilijk om de code te kunnen ontcijferen. Maar goed het is ons uiteindelijk gelukt om de deur te openen. Daar sta je dan helemaal alleen in een hotel, receptie niet open, welke kamer hebben we eigenlijk, kijk daar liggen twaalf sleutels op de tafel met toeristenfoldertjes. Laten we er maar een nemen en kijken of de kamer wat is. De eerste kamer voldoet niet aan onze "eisen". De tweede wel! Geweldig hoe dit gaat, wat een vertrouwen. Het hele hotel hebben we tot onze beschikking. Er is verder niemand. De Stem hebben we nog steeds niet gezien. Na ons even opgefrist te hebben gaan we maar eens heerlijk flaneren over de boulevard van Boussac. Daarna een apero in de PMU en vervolgens een heerlijke salade Chèvre Chaud en pizza gegeten. Bij terugkomst in het hotel had De Stem op de trap een briefje neergelegd. Daarop stond de vraag "Depart Heure" gesteld en de mededeling "Petit Déjeuner Possible 8h30". Na de vraag beantwoord te hebben met 8h30 en de mededeling beantwoord te hebben met non merci heb ik zelf nog een vraag gesteld ''Combien?'', benieuwd of De Stem hierop een antwoord gaat geven. Daarna zijn we lekker gaan slapen. Blijkbaar is 's nachts De Stem nogmaals in het hotel geweest want 's ochtends bij vertrek vonden wij het briefje ditmaal op de radiator bij de uitgang. En... verdraaid... De Stem heeft mijn vraag beantwoord met het antwoord 43€. Na 45€ bij het briefje gelegd te hebben en een welgemeende Merci!! op het briefje geschreven te hebben zijn we teruggereden naar Pauliat om de laatste spullen uit te laden. Wat een vertrouwen in de mensheid, prachtig. Het weer was goed, zelf een beetje een zonnetje. Het uitladen ging als een trein. Ik dacht dat we wel een dagje bezig zouden zijn maar in twee uurtjes was het gepiept (nogmaals dank Paul). Tafels, dozen, stoelen, bedden, kasten, de houtkachel en..... de allereerste wildwaterkajak is gearriveerd in Pauliat. Het lijkt me sterk dat onze buurtjes (allemaal diep in de 70, half in de 80) ooit in zo'n bootje gezeten hebben, laat staan er een in hun schuur hebben liggen. Misschien krijg ik ze nog wel eens zover om een stukje met mij te gaan peddelen op het meer van Treignat ha, ha ;-) Het is een tijdje geleden dat ik in mijn bootje rond heb kunnen varen maar zodra we hier zijn zal ik, tussen het klussen door, weer eens mijn bootje aantrekken om een lekker deuntje te gaan peddelen. Om half 12 waren we klaar en stonden we op het punt om te vertrekken toen Remi en Diana (onze Nederlandse buren) net aan kwamen rijden met hun aanhanger. Dus meteen even een begroeting en een lekker warm kopje Hollandse koffie bij hun brandende openhaardvuur. Even gezellig bijgekletst en om half 2 zijn we weer naar Nederland vertrokken. Onderweg heeft het alleen maar geregend en flink gewaaid. De 21e gaan we weer terug naar La Douce France... want de 22e gaan we definitief tekenen!

Afscheid kinderkoor Anne

Donderdagavond heeft Anne ''officieus'' afscheid genomen van haar kinderkoor de Schwerbelkes. Ze heeft hier altijd met enorm veel plezier gezongen. De komende weken gaan ze nog een aantal keren optreden en daarna is het fini. We danken Heleen en al die andere mensen die achter de schermen mee hebben gewerkt voor de leuke tijd die Anne gehad heeft.

Weer met een volle bus naar het zuiden

Vandaag een drukke dag geweest. Eerst een flinke huurbus gehaald bij het verhuurbedrijf. Daarna snel doorgereden naar de notaris om eindelijk, na een vertraging van meer dan een maand, de acte van de verkoop van de bouwgrond te laten passeren. Na het zetten van de handtekeningen hebben we onszelf getrakteerd op een heerlijke lunch. We vonden van onszelf dat we dit wel verdiend hadden na zoveel maanden bellen, wachten, aan het lijntje gehouden worden, weer bellen, weer wachten, nog langer wachten... Daarna snel doorgereden naar de opslagschuur om daar de spullen in te laden voor de komende rit naar Frankrijk. De huurbus zit weer afgeladen vol. Ben benieuwd hoelang we er nu over doen. Paul, een goede vriend van me, gaat dit keer mee om te helpen sjouwen. En kunnen we meteen gezellig bijkletsen omdat het onderhouden van onze sociale contacten er de laatste maanden een beetje bij ingeschoten is. Jullie lezen het wel.

Modder, wind en regen

Zaterdagochtend om 6 uur vertrokken met mijn zwager Gilbert. We zijn topzwaar beladen en dat merken we goed. De eerste echte hellingproef krijgen we net voor Luik. Onze Ducato moet aardig z'n best doen maar het lukt 'm om ons en de zwaar beladen trailer boven te krijgen. We hebben aardig wat uurtjes rijden voor de boeg. Het saaie stuk door Belgie zullen we maar weer snel vergeten. In Parijs aangekomen... bouchon... maar gelukkig niet al te lang. Na een aantal kilometers stapvoets gereden te hebben kunnen we weer doorrijden. De afstand kruipt voorbij, de tijd vliegt voorbij. We willen nog wel voor het donker in Pauliat aankomen. Eindelijk, na 10 1/2 uur rijden (waar je normaal een uurtje of 8 over doet) komen we aan. Hup poort open en draai het erf maar op. Na 10 meter rijden komt de bus geen meter meer vooruit... modder. De ondergrond is te drassig. Buurman Adoinat komt aangelopen. Bonjour monsieur. Het meegenomen presentje (als dank voor de overheerlijke pompoen die we vorige keer van 'm gekregen hadden) kwam goed van pas om het ijs te breken. Binnen een minuut had ik alweer een heerlijke pompoen in m'n handen liggen en was buurman al weg om een bevriende boer te halen met zijn tractor. Daar kwam Mr. Sureau al aangereden. Wederom een geweldig moment voor een kennismaking met iemand uit het gehucht die we nog niet kende. De mensen zijn zo ontzettend behulpzaam. Met de trekker hebben we de trailer tot achter de boerderij getrokken. Snel alles uitgeladen voordat het donker werd. Met Mr. Sureau afgesproken dat hij zondagochtend de trailer weer naar beneden zou komen trekken. Daarna naar Boussac gereden en een kamer geregeld. Als apero een lekker pastisje gedronken. Daarna de pizerria van Boussac gaan keuren. Nou, prima tentje, lekker pizza's, pasta's en een gewone menukaart. Zeker de moeite waard om nog eens terug te gaan. De volgende dag snel terug naar Pauliat om de laatste spullen uit te laden en om de trailer weer naar de weg te slepen. Buurman Adoinat heeft al die tijd geholpen met sjouwen, dingen regelen, kletsen over elektra, septic tanks, verbouwingen, het weer enz. Na een bakkie koffie bij mevrouw Adoinat zijn we weer naar Nederland vertrokken. Onderweg hebben we behoorlijk last gehad van het slechte weer rondom Parijs. Veel wind en regen. Ja ook in Frankrijk regent het wel eens.

De volgende lading

Zaterdag 1 december ga ik samen met Gilbert, met onze oude peugeot, volgeladen met spullen, weer richting Pauliat. We hebben heel wat te verhuizen. Ik hoop wel dat de spanbanden het zullen houden. Ik hoop niet dat we op de ring van Parijs een doosje verliezen. Ik hoop wel dat de bandjes genoeg op spanning blijven. Ik hoop niet dat m'n imperiaal het begeeft.

Wandelen bij Epen

Vandaag één van onze laatste wandelingen gemaakt door het prachtige Limburgse heuvelland rondom Epen. Hier hebben we regelmatig heerlijk gewandeld en genoten van het schitterende uitzicht. Dit decor zullen we ook terugvinden in de Bocage Bourbonnais... alleen hoeven we het wandelpad dan niet te delen met tientallen andere wandelaars.

Merci!

Merci, voor alle hartverwarmende reacties! Merci, voor de leuke mailtjes. Merci, merci. Na een behoorlijk lange ''radiostilte'' van ons hebben we een aantal dagen geleden bekend gemaakt dat wij gaan vertrekken. Onze mailbox is bestookt met allemaal geweldige reacties. Fantastisch om te lezen dat jullie zo meeleven met ons. We zullen jullie via ons weblog voorzien van nieuwe verhalen en ervaring uit het land van baguettes, vin, Ricard et joie de vivres. Nog 6 weken...

''Livre d'Or''

Een ''Livre d'Or'', je weet wel zo'n schriftje waar je wat inschrijft als je ergens op bezoek bent geweest. Zo'n krabbelboekje in een hotel, camping, bed and breakfast, guesthouse of boomhut waar je wel eens een nachtje hebt geslapen. Zo'n leuk boekje waar je je mening, idee, of verhaaltje in kwijt kunt. Wij hebben er ook een... nu nog een digitale versie, maar straks in Pauliat een ''echt" gastenboek. In de rechter kolom vind je ons gastenboek, lees 'm, en/of laat een leuk berichtje achter. A plus!

De laatste yoga-avonden

Afgelopen jaren heb ik een speciale band opgebouwd met m'n yogaleraar in Limburg. Al vroeg na onze eerste kennismaking kwam het bij ons beide tersprake dat we allebei, zonder dat we dat van elkaar wisten, plannen hadden om te vertrekken uit Nederland. Al 5 jaar is hij bezig om een visum te krijgen om zich definitief in Amerika te kunnen gaan vestigen. Op 25 oktober, toen wijzelf in Pauliat waren, belde hij op dat het allemaal gelukt is. Half december vertrekken zij. De komende weken zullen de laatste yogalessen gegeven worden. Daarna geen enthousiaste lessen meer en zullen we ons eigen ritme moeten gaan volgen. Zo loop je in je leven altijd speciale mensen tegen het lijf... Toeval bestaat niet.

De verhuizing komt op gang

23 November rijden we weer met een bus vol spullen naar Pauliat. Iedere rit naar Frankrijk proberen we zo veel mogelijk spullen mee te nemen. Als je zin hebt om met je eigen bus en wat verhuisdozen met ons mee te rijden dan laat het ons maar weten. Altijd fijn extra hulp en handjes om te sjouwen.

Terug in Nederland

De kraanvogels op weg naar het zuiden. Wij weer terug naar het noorden.

Soumans

De kerk in Soumans, daar hebben we afgesproken met Mme Gautron om naar haar gîte te gaan kijken. Op een prachtige plek net even buiten Soumans ligt Domaine de Chateux. Een schitterend complex dat ze samen met haar man aan het renoveren is. Op het terrein staat een vrijstaand woonhuisje dat wij, vanaf januari, zolang gaan bewonen totdat onze eigen boerderij voorzien is van de eerste basisbehoefte. ’s Middags is Felicia in les Bouesses gebleven en hebben ze een knutselmiddagje gehad met z’n drietjes. Ik ben naar le Petit Pauliat gereden om alvast wat meetwerk te verrichten voor de nieuw te bestellen kozijnen en deuren en verder ook nog wat detailfoto's genomen. Jan-Erik is nog even langs gekomen voor een korte babbel. Verder nog een overbuurvrouw begroet. En als laatste bij het wegrijden nog kennis gemaakt met Jean. Zo kennen we nu bijna iedere inwoner van het gehucht.

Potje midgetgolfen?

’s Ochtends eerst een bezoekje bij Jan-Erik, onze makelaar, om nog even wat laatste ontwikkelingen door te nemen. Tevens een afspraak gemaakt bij de bank voor vrijdag en morgen nog een afspraak bij Mme Marlène Gautron in Soumans om naar een gîte te gaan kijken die we eventueel de eerste maanden kunnen huren om van daar uit de eerste noodzakelijke verbouwingen aan le Petit Pauliat te kunnen gaan regelen. ’s Middags zijn we naar Néris les Bains gereden en met de kinderen gaan midgetgolfen. Voor ons heeeeeel lang geleden, voor de kinderen de eerste keer, dus dolle pret.

Kennismakingsdag in Pauliat

Met recht kun je deze dag een kennismakingsdag noemen. Ik had van te voren niet kunnen denken hoeveel nieuwe mensen we vandaag zouden ontmoeten. Even een korte samenvatting van deze leuke enerverende dag. Na het ontbijt naar Pauliat gereden om wat nader kennis te maken met Mr en Mme Gendreau (de erfgenamen van onze boerderij). Het presentje dat we meegenomen hadden uit Limburg werd hartelijk ontvangen. Even kort gebabbeld over de boerderij en wat andere dagelijkse dingen. Daarna doorgereden naar een Nederlands gezin, Remi, Diana, Mandy en Roy, dat ook een huis gekocht heeft in Pauliat. Dit was een erg leuke kennismaking. Hele leuke aardige mensen die over een aantal jaren ook definitief in hun huisje in Pauliat willen gaan wonen. Twee uur ’s middags hadden we een afspraak met Mr Pounel, een verzekeringsagent in Boussac. Na het doornemen van een aantal belangrijke zaken zijn we weer terug gereden om de trailer te halen in les Bouesses. Eindelijk konden we de zware trailer uit gaan laden in le Petit Pauliat. Eén van de garages hebben we al voor een flink gedeelte kunnen vullen met de spullen die we meegenomen hadden uit Nederland. De schapen die nog op het erf staan om het gras kort te houden hebben nieuwsgierig alles bekeken. Anne en Noah hebben ze proberen te aaien en te voeren maar ze waren nog een beetje schuchter. Even later hebben we kennisgemaakt met Mr et Mme Lavigne en Mme Cheller, nog drie andere buurtjes. Later zijn de andere Nederlanders nog even naar ons plekje komen kijken en is ook Mr Jean Claude nog even naar z’n schaapjes komen kijken. Een leuke aardige man die ook in Pauliat woont en tijdelijk ons gras kort laat houden door zijn schapen. Hij is nog oud stokbrood gaan halen om samen met de kinderen de moutons te gaan voeren. Kortom we beginnen ons steeds meer thuis te voelen.

Anne 9 jaar !!!

Ons meissie is 9 jaar geworden. Kleine meisjes worden groot. Dat kun je wel zeggen. Zingen, cadeautjes, een feestontbijtje, veel sms-jes, telefoontjes uit Nederland. Anne’s eerste verjaardag in Frankrijk. Na alle cadeautjes zijn we naar de Mairie van Treignat gereden voor een eerste kennismaking. We hebben een leuk gesprek gehad met de secretaire en de 1e adjoine. Mr le Maire komt zo af en toe eens binnen wandelen dus die zien we een dezer dagen wel een keer. Na dit bezoekje zijn we doorgereden naar Montlucon waar een splinternieuw zwemcomplex is gebouwd met een leuk zwembad met glijbaan en wildwaterstroompje. Hier hebben we ons heerlijk vermaakt.




Na dit uitstapje zijn we teruggereden naar Treignat voor onze afspraak met de twee onderwijzers van de school. Even voor vieren zijn we het lokaaltje binnengegaan zo konden Anne en Noah nog even de laatste minuten van de les meemaken. De klaslokalen zien er heel leuk uit en de juffen zijn bijzonder aardig. Anne komt met 19 leerlingen bij juffrouw Sophie in de verzamelklas CM1/ CM2 terecht en Noah komt met 25 leerlingen bij juf Emilie in de verzamelklas CE1/CE2 te zitten.

Met de kinderen naar le Petit Pauliat

Na het ontbijt zijn we richting Treignat gereden. Als eerste even op het plein gestopt om de kinderen hun toekomstige schoolplein te laten zien. Daarna zijn we het weggetje tegenover de school ingereden dat naar Pauliat leidt. Het voelde weer anders toen we ons terrein opliepen. Zijn direct het huisje binnengegaan en ook de four au pain van binnen bekeken. Anne en Noah keken hun ogen uit. Daarna de schuur binnen gegaan en zagen tot onze grote verrassing dat ze al een flink begin hadden gemaakt om alle rommel en rotzooi uit de stallen te halen. Spontaan hebben we kennis kunnen maken met de buren, Mr et Mme Adoinat. Leuke, aardige mensen afkomstig uit Montluçon. Ieder weekend komen deze mensen over naar hun tweede huisje. Mr is elektricien dus dat kan nog eens goed van pas komen. ’s Middags zijn we gaan wandelen naar les Pierres Jaumâtres vlakbij Toulx Sainte Croix. Dit is een zeldzaam mooie plek op de top van de bergen rondom Boussac waar enorme granieten rotsblokken een mystieke verzameling maken. Er kan geklauterd worden en onder gigantische blokken door gekropen worden. Echt een mooie plek met een adembenemend uitzicht.

Naar gîte les Bouesses

Na een lange, langzame reis met de bus en de volgeladen trailer stond Madame Lucas ons al op te wachten. De trailer hadden we al losgekoppeld bij ons vakantiehuis. Tuffend achter het brommertje van Mme Lucas, het sleutelvrouwtje van het huisje, reden we weer terug naar ons gehuurde vakantiehuis in Les Bouesses, een gehucht vlakbij Saint Sauvier. Ze had als welkom een heerlijke appeltaart gebakken dus die hebben we direct lekker op gepeuzeld. Na een korte kennismaking met het huis zijn we heerlijk onder de warme wol gedoken. Vanuit dit huis gaan we deze week allerlei bezoekjes doen.

Herfstvakantie in Pauliat

Over een paar dagen vertrekken we weer naar Pauliat. Het wordt de eerste keer dat de kinderen ons nieuwe plekje gaan bekijken. Spannend hoe ze het vinden! Verder gaan we een bezoek brengen aan de burgemeester en het schooltje in Treignat. Hier gaan Anne en Noah de komende jaren naar school. De kinderen op de school in Treignat hebben die week nog gewoon les zodat wij alles ''in bedrijf'' kunnen zien. Dat is wel leuk voor Anne en Noah. Op maandag 22 oktober wordt Anne 9 jaar dus dan viert ze haar verjaardag voor het eerst in Frankrijk. We hebben een huisje gehuurd in de omgeving en daar zullen we een klein feestje houden voor haar. Ook zullen we nog wat bezoekjes brengen aan o.a. de bank (we gaan een rekening openen), France Telecom (alvast wat info opvragen voor de telefoon en adsl aansluiting), het kantoor van de EDF (Electricité de France), onze nieuwe buren in Pauliat en verder nog wat kleinigheden. Als we terug zijn zal ik hiervan verslag doen.

Wat hebben we eigenlijk gekocht

De boerderij heeft jaren leeggestaan. De laatste jaren hebben de stallen dienst gedaan als scharrelplek voor de kippen, ganzen en eenden. Er is geen confort dus er moet nog zeer veel werk verzet gaan worden. Dit is voor ons een belangrijke reden geweest om deze plek te kopen. Het werken aan je droom, het zelf kunnen indelen van je leefruimte en gastenruimten is voor ons een belangrijke drijfveer.

We zijn van plan om de gebouwen weer in ere te gaan herstellen. Het oude woonhuis zal tot een vier/zes-persoons gîte verbouwt gaan worden. De aangrenzende grote grange zal gerenoveerd worden tot een ruime tien-persoons gezins-/groepsvakantiewoning. Verder zal de, aan het bakhuis grenzende, oude stal verbouwd worden tot een knusse twee-persoons chambre d'hôtes. De riante losstaande hooischuur zal getransformeerd worden tot een groot atelier/yogaruimte waar groepen diverse activiteiten kunnen ontplooien o.a. yoga en meditatie, kunst en muziekactiviteiten, en trainingen.

Je ziet, genoeg gebouwen en ruimte om ons heen. Als je ons eigen terrein afloopt bevindt je je direct in de vrije natuur met bossen, meertjes en dit alles in het typische coulisselandschap van de Bocage Bourbonnais in het uiterste westen van de Allier.

Eerst maar eens flink klussen en verbouwen...

Ons huis in Amstenrade is verkocht!

Vandaag zijn we bij de notaris geweest voor het passeren van de acte van verkoop van ons huis in Amstenrade. Van te voren nog even afscheid genomen van ons prachtige plekje in zuid-Limburg waar we ontzettend van genoten hebben. Hier hebben we een mooie tijd gehad. Van 1 maart 1999 tot vandaag hebben we hier gewoond. Maar de tijd is aangekomen om de volgende stap te wagen. We staan te popelen...

Verhuizing Amstenrade naar tijdelijke opslag

De laatste dagen zijn we flink in de weer geweest met inpakken van allerlei spullen en meubels. Verder hebben we tevens een flinke schoonmaak gehouden door behoorlijk veel spullen en rommel weg te doen. Resultaat twee vrachtwagens vol, eigen bus vol, aanhanger vol en dan zijn we er nog niet helemaal. Zo zie je maar, wie veel ruimte heeft gaat ook veel verzamelen. Maar we kunnen heel veel spulletjes die we de afgelopen jaren verzameld hebben goed gebruiken in Frankrijk. We hebben de spullen naar een tijdelijke opslag gebracht. Zodra we definitief naar Pauliat kunnen dan gaat de hele hap richting het zuiden.

Compromis de Vente getekend

10 September zijn we weer terug gegaan naar Boussac om het Compromis de Vente (''het voorlopig koopcontract'') te gaan tekenen. Wat een heerlijk gevoel geeft het toch om weer terug te zijn in het gebied waar we in de toekomst gaan wonen. Aangekomen direct naar Pauliat gereden om ons plekje weer te gaan bekijken. 's Avonds een hotelletje gezocht en alle papieren nog even goed doorgenomen.

De volgende dag om 9.30 uur naar het kantoor van de makelaar gegaan en alles nogmaals doorgenomen. Om 10.00 uur kwamen de erfgenamen van ons object binnen, handjes schudden, het ijs breken, prachtig. Het verliep allemaal prima. Toch fijn dat we allebei behoorlijk de Franse taal beheersen dat maakt alles een stuk makkelijker. Ook de opschortende voorwaarden hebben we uitgebreid doorgenomen en tevens het extra stuk grond wat we erbij wilde is besproken. Daarna zijn we drie kwartier bezig geweest om paraafen en handtekeningen te zetten.

Op 10 december zal, als alles goed verloopt, de Acte Authentique passeren bij de notaris in Domerat. We hebben de eerste stap genomen!!!

Pauliat (Treignat 03)

Tijdens onze huizenzoektrip in het weekend van 25 augustus hebben we weer diverse objecten bezocht. Na een aantal bezichtigingen zijn we door onze makelaar meegenomen naar een prachtige boerderij met veel gebouwen in een hameau genaamd Pauliat. Het object was in goede staat met een flink stuk grond erbij. De gebouwen bevielen ons direct. De ligging in het gehuchtje met een aantal bewoonbare boerderijen en een aantal verbouwde schuren gaf een goed gevoel. Pauliat hoort bij Treignat(475 inwoners) en ligt tussen Montluçon en Boussac in. Het ligt in het kanton Huriel dat weer valt onder het arrondissement Montluçon. Gesitueerd in het uiterste westen van het departement de Allier in de regio Auvergne. Vlakbij het departement de Creuse in de Limousin.

We hadden meteen een goed gevoel bij deze bezichtiging. De dagen erna hebben we nog een aantal andere objecten bekeken maar ons gevoel kwam toch steeds terug bij Pauliat. Eenmaal terug in Nederland alles op een rijtje gezet en hebben we besloten dat we een bod uit wilde gaan brengen. Na wat heen en weer gemail en gebel zijn we tot een acceptabele koopprijs gekomen.

We hebben een afspraak gemaakt dat we op 11 september het compromis de vente gaan tekenen.

De zoektocht naar een plekje

In de tijd dat wij al kajakend door Frankrijk gingen hebben we behoorlijk veel mooie gebieden gezien. Zo hadden we wel een idee waar we terecht wilde komen maar of dat ook zou lukken dat was de vraag.

We hebben gezocht in de Pyrenees Atlantiques (64), Dordogne (24), Correze (19), Haute Vienne (87), Cantal (15), Aveyron (12), Creuse (23), Puy de Dome (63). Bouwvallen gezien waar grof geld voor gevraagd werd, prachtige boerderijtjes gezien maar te weinig gebouwen erbij, te dure schitterende landhuizen wat boven ons budget lag, te afgelegen boerderijen wat heel leuk lijkt maar toch niet zo leuk blijkt te zijn, te koude gebieden, te warme gebieden, te toeristische (dus dure) gebieden, te veel 'Engelse' enclaves, te veel 'Nederlanders' enclaves, kortom het was een behoorlijke zoektocht geworden waar we veel plezier aan beleefd hebben.

Een terugblik

Voordat ik ga beginnen met het opschrijven van ons avontuur in Pauliat zal ik jullie eerst even 'bijpraten' wat er allemaal aan vooraf gegaan is.

Zoals een behoorlijk aantal van onze vrienden en familie weten lopen wij al een aantal jaren rond met de gedachten om ons leven voort te zetten in Frankrijk. In het najaar van 2006 kwam voor ons het moment om deze gedachten nu door te zetten. Ons mooie huis in Amstenrade met de heerlijke tuin met veel privacy kwam helemaal in de kijker te liggen omdat er achter ons huis een nieuwbouwproject gebouwd zou gaan worden. Na behoorlijk wat verschillende ideeen en plannen doorgenomen te hebben kwamen we tot de conclusie dat ons moment aangekomen was om van deze situatie te profiteren door een groot gedeelte van onze tuin aan te bieden als bouwgrond en tevens het huis met een gedeelte van de tuin te koop te zetten.

In januari 2007 is het huis in de verkoop gegaan. En in april is de bouwgrond in de verkoop gegaan. Na behoorlijk wat kijkers zal ons huis op 1 oktober verkocht gaan worden. Voor de bouwgrond hebben we ook twee kopers en in november zal dit gepasseerd gaan worden bij de notaris.