Internetcafé

We gaan vertrekken! Vanaf vandaag zal ik regelmatig een verslag uitbrengen op ons weblog. Totdat wijzelf een telefoonaansluiting hebben moet ik hiervoor wel eerst even naar een internetcafé rijden. Aangezien Pauliat, Treignat en de rest van de omliggende dorpen nog geen hypermodern internetcafé hebben moet ik hiervoor dus ook nog even een stukje rijden. Maar dat doe ik graag. We zouden het heel leuk vinden als jullie ons blijven volgen. Tot snel!

We zijn er klaar voor!

Afgelopen dagen hebben we, samen met onze families, hele leuke dagen beleefd. Heerlijk geknuffeld met onze neefjes en nichtjes, fijne gesprekken gehad met onze ouders, broers en zussen. Dank voor jullie cadeaus en persoonlijke woorden. We zien jullie snel weer. Wij zijn er klaar voor! De bus en trailer zijn weer vol geladen met de laatste spullen. Pauliat nous venons....

Fijne kerstdagen

Wij willen iedereen via deze weg hele fijne kerstdagen en een prachtig 2008 toewensen.

Felicia ~ Sjoerd ~ Anne ~ Noah

La Clé

Ja, ja, wij hebben de sleutel!! Een prachtige! Het is een echte antieke. Zo'n roestige joekel. Zo'n kasteelsleutel. Alleen moeten we het slot nog wat smeren, de deur een beetje opschuren, de bovenraampjes even opboenen, de natuurstenen trap aanvegen, de gordijntjes opnieuw schikken, het blauwe touwtje verwijderen (Het blauwe touwtje is onze eigenlijke sleutel. Alles op het Franse platteland wordt met blauwe touwtje bijelkaar gehouden en vastgebonden. Echt werkelijk alles). Maar we hebben de sleutel!

Eindeloos wachten wordt beloond

Na het emotionele afscheid op school zijn we vrijdagmiddag met z'n tweetjes vertrokken naar Pauliat. Vroeg in de nacht zijn we aangekomen bij ons hotelletje in Montlucon. In de auto hebben we de indrukken van de vrijdagmiddag op school op ons in laten werken. Heftig. 's Ochtends zijn we gaan ontbijten in een cafeetje in de prachtige middeleeuwse binnenstad van Montlucon. Om 10 uur stonden we voor de deur van de notaris in Domerat. Bij binnenkomst mochten we plaatsnemen in de wachtkamer waarna de notaris ons kwam halen voor het 'officiële' gedeelte. Bij binnenkomst in zijn kantoor wederom een bonjour met de erfgenamen van wijlen Madame Deveau. Maître FRACHON stak van wal in deftig Frans. Het voorleestempo werd aangepast aan ons niveau. Het hele 'verhaal' was voor ons goed te volgen. Na ruim drie kwartier was het moment aangekomen om zijn gouden pen tevoorschijn te toveren. Na het ordenen van een behoorlijk indrukwekkend stapel papier mocht een van de erfgenamen beginnen met het ondertekenen van al het papierwerk. Na de vierde erfgenaam was het onze beurt om, na meer dan een jaar voorbereiding, eindelijk onze krabbel te mogen zetten onder de Acte Authentique. We zijn les propriétaires van Le Petit Pauliat...

Heel veel tranen

Vrijdagmiddag 21 december. Om 15.00 uur stonden wij, zoals iedere dag de afgelopen 6 jaar, bij de schoolpoort op onze kinderen te wachten. We vonden het wel een vreemd gevoel om zo op het schoolplein te staan. Na een tijdje wachten zagen we wat kinderen uit Anne's klas huilend naar buiten komen. Dat was voor ons het moment om toch maar eventjes binnen te gaan kijken, want we hadden al een donkerbruin vermoeden hoe het er daar aan toe ging. Onderweg kwamen we als eerste Noah tegen. Hij had zijn handen vol met allerlei leuke knutselwerkjes die de kinderen voor hem gemaakt hadden. Bij hem geen tranen maar een brede glimlach. Maar bij Anne's klas was het een emotionele aangelegenheid. Diverse vriendjes en vriendinnetjes lieten hun tranen de vrije loop. We hebben Anne opgevangen en hebben samen met haar klasgenootjes troost bij elkaar gezocht. Het heeft ons behoorlijk geraakt. We willen alle ouders, schoolpersoneel, vrienden en kinderen enorm bedanken voor de lieve woorden en succeswensen. We zullen jullie niet vergeten. Herinneringen kun je overal mee naar toenemen... Dank allemaal. Ohm Shanti.

Gele slip

Gefeliciteerd kerel! Gisteren is Noah geslaagd voor zijn gele slip bij judo. Op het einde van de les kreeg hij nog een judotas met alle namen van zijn judovriendjes en -vriendinnetjes erop. Op naar de judolessen in Boussac! Sensei ni rei.

Zaterdag, de dag van de honderd handtekeningen

A.s. zaterdag 22 december is ''de dag van de honderd handtekeningen''. Om 10.00 uur worden we verwacht bij de notaris in Domerat. Daar aangekomen zullen we plaatsnemen aan de ovale tafel samen met de deftige Maître en de vier erfgenamen. Uit zijn dossier zal de Maître de acte authentique halen en dit, in deftig Frans, aan ons voorlezen. De kleur van onze oren zal naarmate de ochtend vordert roder worden. Het moment is aangekomen dat de notaris zijn gouden pen tevoorschijn tovert uit zijn statige bureaulade. De pen zal zijn ronde gaan doen langs de ovale tafel en uiteindelijk bij ons aankomen. Eindelijk kunnen wij deze langgekoesterde krabbels gaan zetten. Handen worden geschut, de wangen worden gekust, de sleutel wordt overhandigt, het lange wachten en het vele voorbereiden wordt beloont. Le Petit Pauliat is van ons...

Bezoekjes en afscheid

In verband met ons naderende afscheid waren we afgelopen woensdagavond uitgenodigd voor een etentje bij Dorothé, Rolf, Ira en Milan. Heerlijk gegeten, wat een fijne gastvrijheid. Dank jullie wel. Gisteren hebben we een bezoekronde gedaan in Bergen op Zoom. Eerst bij Elsa, Paul, Ivo, Bart en Koen langsgegaan. Kinderen hebben heerlijk kunnen spelen met elkaar. En wij hebben weer even flink bij kunnen kletsen. Daarna doorgereden naar Lizet, Linda en Luuk. Voor Lizet was het een beetje een verrassing dat we langskwamen. Ook hier hebben we even met Luuk kunnen knuffelen en gezien hoe flink hij gegroeid is. We zien elkaar snel weer! Aan de overkant even binnengewipt bij Corry en Jan van der Wijk. Leuk om ze nog snel te zien. Als het goed is komen zij in april even langs. En als laatste stop zijn we doorgereden naar Ossendrecht waar Carlo, Cindy en Niki wonen. Een heel leuk en warm onthaal. Wat een lieve meid is Niki. Daar nog even wat gegeten en de verbouwingen bekeken. Merci allemaal en we zien jullie snel.

De A2...

Afgelopen 5 jaar is dit voor een groot gedeelte mijn uitzicht geweest. Nog even en dan zal ook dit veranderen. Ik zal de oplichtende matrixborden, de achterbumper van mijn voorganger, de enorme diversiteit en hoeveelheid aan auto's, het invoegen, het ritsen, de verkeersinformatie op de radio, het schakelen tussen de 1 en de 2 en weer terug naar de 1, het remmen, het optrekken, het eindelijk-weer-door-kunnen-rijden-en-verderop-toch-weer-in-de-file-staan, heel erg gaan missen. Au revoir mijn geliefde A2 het ga je goed.

Afscheid judogroep Noah

Dinsdagavond heeft Noah ''officieus'' afscheid genomen van zijn judoleraren en groep. Na nog flink geoefend te hebben voor het examen voor de gele slip volgende week (de laatste les), heeft hij lekkere croissantjes uitgedeeld aan zijn judovriendjes. Daarna waren Daan, Ben en natuurlijk Sensei Tamara aan de beurt. Noah is altijd met heel veel plezier naar de judolessen gegaan. We hebben in Frankrijk al een leuke judoclub in Boussac gevonden en daar gaan we zeker over een tijdje kijken. Daan, Ben en Tamara, hartstikke bedankt voor de fijne leuke lessen! Sensei ni rei.

Naar Frankrijk

In Frankrijk willen wij ook zo gelukkig zijn als hier. En we gaan heel veel klussen. Dat is leuk!!! Willen jullie ons komen helpen, dat mag. Maar je mag ook gewoon lekker op vakantie komen bij ons. Dus kom maar langs!!! Naar Nederland stuur ik ook veel brieven, dus je hoeft niet bang te zijn dat er geen brieven komen. Ik zal de kindjes uit mijn klas in Nederland wel missen. Gisteren hadden we een Franse middag op school gehad. Ik vond het heel leuk! Doei!!! Au revoir!!!
Groetjes van Noah

Een klein beetje afscheid op school

Vandaag op school hebben wij, samen met mama en papa, een powerpoint gehouden. De powerpoint ging over FRANKRIJK. We kregen allemaal een kaart (van Frankrijk) met een visitekaartje met ons adres erop. Eerst hadden we de school laten zien. Daarna hadden we onze boerderij laten zien. Toen de powerpoint was afgelopen had ik croissantjes uitgedeeld en glaasjes met wijn (ranja). Ik vond het zelf heel leuk.

Groetjes van Anne.

Good Luck!! Paul, Valerie, Rachel and Floyd

De wekker ging vannacht om 04.00 uur af. Vandaag het grote vertrek van Paul, Valerie, Rachel en Floyd op weg naar The States. Om 05.00 uur ben ik ze gaan halen in Brunssum. Hup, koffers, tassen en de bench van Daisy de hond de bus in. Klaar voor vertrek. Onderweg nog een laatste blik op Nederland, haar mooie landschap in de ochtendglorie en haar uitgestrekte files op de A2. Ooo, ooo, wat zullen ze dit gaan missen. Aangekomen op Schiphol snel de koffers en tassen op de karretjes en op naar de incheckbalie. Het afscheid was fijn. Geweldige mensen met een enorme levensenergie. We wensen jullie heel veel succes en geluk in Amerika. Ohm Shanti.

De allereerste kajak in Pauliat

De huurbus rijdt perfect. We kunnen lekker pittig doorrijden en zijn daardoor al om 15h00 in Pauliat. Samen met Paul eerst eens een flinke rondleiding gedaan. Het was ontzettend leuk om weer eens twee dagen met Paul (Pedaal voor intimi) op pad te zijn. Wij hebben vroeger samen veel kanotochten begeleid en hebben daardoor ontzettend veel leuke en minder leuke dingen meegemaakt. Dat schept een band die niet meer weggaat. Merci Paul voor je fijne hulp. Na de rondleiding hebben we alvast wat spullen uitgeladen en zijn daarna naar Boussac gereden om een hotel te zoeken. Het eerste hotel was dicht. Het tweede ook maar... hier hing een briefje aan de deur met de mededeling dat het toch mogelijk was om een kamer te krijgen. Via de intercom kregen we contact met een krakende vrouwelijke stem. Oui bonsoir, ja het was mogelijk maar een ontbijtje was niet mogelijk. "Ik geef jullie de code om hiermee de hoofdentree te kunnen openen", zei het krakende vrouwestemmetje. Vervolgens begon De Stem nogmeer te kraken en was het voor ons zeer moeilijk om de code te kunnen ontcijferen. Maar goed het is ons uiteindelijk gelukt om de deur te openen. Daar sta je dan helemaal alleen in een hotel, receptie niet open, welke kamer hebben we eigenlijk, kijk daar liggen twaalf sleutels op de tafel met toeristenfoldertjes. Laten we er maar een nemen en kijken of de kamer wat is. De eerste kamer voldoet niet aan onze "eisen". De tweede wel! Geweldig hoe dit gaat, wat een vertrouwen. Het hele hotel hebben we tot onze beschikking. Er is verder niemand. De Stem hebben we nog steeds niet gezien. Na ons even opgefrist te hebben gaan we maar eens heerlijk flaneren over de boulevard van Boussac. Daarna een apero in de PMU en vervolgens een heerlijke salade Chèvre Chaud en pizza gegeten. Bij terugkomst in het hotel had De Stem op de trap een briefje neergelegd. Daarop stond de vraag "Depart Heure" gesteld en de mededeling "Petit Déjeuner Possible 8h30". Na de vraag beantwoord te hebben met 8h30 en de mededeling beantwoord te hebben met non merci heb ik zelf nog een vraag gesteld ''Combien?'', benieuwd of De Stem hierop een antwoord gaat geven. Daarna zijn we lekker gaan slapen. Blijkbaar is 's nachts De Stem nogmaals in het hotel geweest want 's ochtends bij vertrek vonden wij het briefje ditmaal op de radiator bij de uitgang. En... verdraaid... De Stem heeft mijn vraag beantwoord met het antwoord 43€. Na 45€ bij het briefje gelegd te hebben en een welgemeende Merci!! op het briefje geschreven te hebben zijn we teruggereden naar Pauliat om de laatste spullen uit te laden. Wat een vertrouwen in de mensheid, prachtig. Het weer was goed, zelf een beetje een zonnetje. Het uitladen ging als een trein. Ik dacht dat we wel een dagje bezig zouden zijn maar in twee uurtjes was het gepiept (nogmaals dank Paul). Tafels, dozen, stoelen, bedden, kasten, de houtkachel en..... de allereerste wildwaterkajak is gearriveerd in Pauliat. Het lijkt me sterk dat onze buurtjes (allemaal diep in de 70, half in de 80) ooit in zo'n bootje gezeten hebben, laat staan er een in hun schuur hebben liggen. Misschien krijg ik ze nog wel eens zover om een stukje met mij te gaan peddelen op het meer van Treignat ha, ha ;-) Het is een tijdje geleden dat ik in mijn bootje rond heb kunnen varen maar zodra we hier zijn zal ik, tussen het klussen door, weer eens mijn bootje aantrekken om een lekker deuntje te gaan peddelen. Om half 12 waren we klaar en stonden we op het punt om te vertrekken toen Remi en Diana (onze Nederlandse buren) net aan kwamen rijden met hun aanhanger. Dus meteen even een begroeting en een lekker warm kopje Hollandse koffie bij hun brandende openhaardvuur. Even gezellig bijgekletst en om half 2 zijn we weer naar Nederland vertrokken. Onderweg heeft het alleen maar geregend en flink gewaaid. De 21e gaan we weer terug naar La Douce France... want de 22e gaan we definitief tekenen!

Afscheid kinderkoor Anne

Donderdagavond heeft Anne ''officieus'' afscheid genomen van haar kinderkoor de Schwerbelkes. Ze heeft hier altijd met enorm veel plezier gezongen. De komende weken gaan ze nog een aantal keren optreden en daarna is het fini. We danken Heleen en al die andere mensen die achter de schermen mee hebben gewerkt voor de leuke tijd die Anne gehad heeft.

Weer met een volle bus naar het zuiden

Vandaag een drukke dag geweest. Eerst een flinke huurbus gehaald bij het verhuurbedrijf. Daarna snel doorgereden naar de notaris om eindelijk, na een vertraging van meer dan een maand, de acte van de verkoop van de bouwgrond te laten passeren. Na het zetten van de handtekeningen hebben we onszelf getrakteerd op een heerlijke lunch. We vonden van onszelf dat we dit wel verdiend hadden na zoveel maanden bellen, wachten, aan het lijntje gehouden worden, weer bellen, weer wachten, nog langer wachten... Daarna snel doorgereden naar de opslagschuur om daar de spullen in te laden voor de komende rit naar Frankrijk. De huurbus zit weer afgeladen vol. Ben benieuwd hoelang we er nu over doen. Paul, een goede vriend van me, gaat dit keer mee om te helpen sjouwen. En kunnen we meteen gezellig bijkletsen omdat het onderhouden van onze sociale contacten er de laatste maanden een beetje bij ingeschoten is. Jullie lezen het wel.

Modder, wind en regen

Zaterdagochtend om 6 uur vertrokken met mijn zwager Gilbert. We zijn topzwaar beladen en dat merken we goed. De eerste echte hellingproef krijgen we net voor Luik. Onze Ducato moet aardig z'n best doen maar het lukt 'm om ons en de zwaar beladen trailer boven te krijgen. We hebben aardig wat uurtjes rijden voor de boeg. Het saaie stuk door Belgie zullen we maar weer snel vergeten. In Parijs aangekomen... bouchon... maar gelukkig niet al te lang. Na een aantal kilometers stapvoets gereden te hebben kunnen we weer doorrijden. De afstand kruipt voorbij, de tijd vliegt voorbij. We willen nog wel voor het donker in Pauliat aankomen. Eindelijk, na 10 1/2 uur rijden (waar je normaal een uurtje of 8 over doet) komen we aan. Hup poort open en draai het erf maar op. Na 10 meter rijden komt de bus geen meter meer vooruit... modder. De ondergrond is te drassig. Buurman Adoinat komt aangelopen. Bonjour monsieur. Het meegenomen presentje (als dank voor de overheerlijke pompoen die we vorige keer van 'm gekregen hadden) kwam goed van pas om het ijs te breken. Binnen een minuut had ik alweer een heerlijke pompoen in m'n handen liggen en was buurman al weg om een bevriende boer te halen met zijn tractor. Daar kwam Mr. Sureau al aangereden. Wederom een geweldig moment voor een kennismaking met iemand uit het gehucht die we nog niet kende. De mensen zijn zo ontzettend behulpzaam. Met de trekker hebben we de trailer tot achter de boerderij getrokken. Snel alles uitgeladen voordat het donker werd. Met Mr. Sureau afgesproken dat hij zondagochtend de trailer weer naar beneden zou komen trekken. Daarna naar Boussac gereden en een kamer geregeld. Als apero een lekker pastisje gedronken. Daarna de pizerria van Boussac gaan keuren. Nou, prima tentje, lekker pizza's, pasta's en een gewone menukaart. Zeker de moeite waard om nog eens terug te gaan. De volgende dag snel terug naar Pauliat om de laatste spullen uit te laden en om de trailer weer naar de weg te slepen. Buurman Adoinat heeft al die tijd geholpen met sjouwen, dingen regelen, kletsen over elektra, septic tanks, verbouwingen, het weer enz. Na een bakkie koffie bij mevrouw Adoinat zijn we weer naar Nederland vertrokken. Onderweg hebben we behoorlijk last gehad van het slechte weer rondom Parijs. Veel wind en regen. Ja ook in Frankrijk regent het wel eens.