Bliksembezoek Oirsbeek, oma José, zonnetje, en grève!

Maandagochtend ben ik naar Oirsbeek gereden om Gilbert en Angelina naar Nederland te brengen. Dit bliksembezoek aan Oirsbeek heb ik benut om José mee te nemen naar Pauliat. Dinsdagavond zijn we teruggereden naar Frankrijk, met een volgeladen bus met laatste dozen. Anne en Noah waren natuurlijk hartstikke blij om oma weer te zien. Op woensdag hebben de kinderen de hele dag vrij van school dus dat werd klussen in de tuin, lekker funkelen (fikkie stoken op z’n Limburgs) en verschrikkelijk genieten van het blakende, warme zonnetje op ons terras. Kortom een vermoeiende dag… Donderdagochtend, opstaan, kleren aan, eten, tanden poetsen, schoolspullen inpakken, schoenen aan en daar gaat ie weer naar school. Op school aangekomen komt Mme Cantin (de kantinejuffrouw) naar ons toe. “Heeft ze (de schooljuf) niks tegen jullie gezegd?”, “Nee, wat is er dan?”, “Nou, de juf is en grève! Dus er is geen school vandaag…”, “Nou, zegt Noah, dan bof je oma, dan kunnen we nog een dag knuffelen en spelen!”. Nou moeten jullie, als trouwe webloglezers, weten dat en grève gaan een nationale volkssport is hier in Frankrijk. En grève gaan is namelijk… staken! Staken of je leven er van afhangt. Alle schooldirecteuren zijn in staking gegaan in Clermont Ferrand voor loonsverhoging, minder werkdruk, en van alles en nog wat. Dat hield dus in dat de kinderen nog een extra dagje vrij hadden en dus weer heerlijk hebben kunnen wroeten in de tuin, kliederen in de modder, wensen doen in onze eigen wensput, Pauliat onveilig maken op de fiets, met oma fietsen naar het zwemmeer van Treignat. En wij, wij heerlijk schilderen, spijkers drevelen, bus uitladen, dozen verzetten, kasten sjouwen, tafel neerzetten, kachel bijvullen met hout, thee drinken in de zon, kijken naar de roofvogels boven de boerderij, opkijken naar die ene auto die vandaag voorbij gereden is. Getver, het leven in Frankrijk is zwaar.