Opgewarmde Franse koffie

''Koffie?", vroeg t'ie. Ja, lekker een bakkie koffie na gedane arbeid. Ik was bij mijn 'automan', de kerel uit het dorp die me helpt als ik problemen heb met m'n auto. Ikzelf heb al een heel leven achter de rug als het gaat om geklungel met auto's. Nee, de roeping tot automonteur heb ik gemist. Maar goed, je kunt niet alles in het leven. Ik ging dus naar mijn 'automan' omdat ik wederom een gekraak hoorde bij de rechtervoorkant van het wiel. Twee weken geleden ook al noodgedwongen naar een beun geweest. Deze beun had hem 'gerepareerd' door er een dot vet op en in te smeren. En warempel, hij heeft het weer prima gedaan tot gisterenochtend. Ik dus naar mijn eigen 'automan'. En ik begin in hem een groot vertrouwen op te bouwen. Nee hij is geen automonteur van beroep maar gewoon een liefhebber met heeeeeel veel gereedschappen en allerlei andere handige dingen om auto's mee te kunnen repareren. Bij aankomst bij zijn huis stond hij alweer voorover gebogen over zijn eigen auto. ''Non, hij start niet meer'', zei hij (maar dan in het Frans). En prompt liet hij zijn gereedschap vallen om mij te helpen. Oh, er zit wat speling op en het vet loopt er op één of andere manier uit, we smeren er even wat nieuw vet in. Dus, hup wiel eraf, wat klemmetjes eraf en smeren maar. Tot zijn ellebogen in het vet smeerde hij een flinke dot op het onderdeel. "Nu moet het goed zijn", zei hij (maar dan in het Frans). Wiel terug, krik naar beneden, en klaar. "Café", zei hij. "Oui", zei ik. Bij binnenkomst van zijn huis kreeg ik al een vermoeden. Ik zag een grote pot koffie staan. Die is niet vers gezet, dacht ik. En jawel hoor, er werd een kopje ingeschonken en hoppa zo de magnetron in. Na één minuut kreeg ik een lekker warm bakkie koffie... Zo gaat dat in het Franse dorpsleven. Ach als hij mij iedere keer zo helpt drink ik graag een bakje opgewarmde koffie bij hem. Een gouwe kerel. ''Koffie?"