De koningen van de sierlijke vlucht

Iedere dag geniet ik met volle teugen van het sierlijke vogelvluchtgedrag van de zwaluw oftewel in correct Frans, l'hirondelle. Deze vrolijke fluiters hebben een werkelijk soms angstaanjagend snelle vliegroute. Ze komen als een bezettene recht op de deur aanvliegen, blijven zo'n tien seconde stil, flink fladderend, voor het raam hangen, kijken gespannen naar binnen of ze het nestje nog kunnen vinden en verdwijnen daarna met een scherpe bocht naar links naar de nieuw gespannen telefoondraad. Ze vliegen in een rechte baan, als een rustig deinende golf op zee, naar de dakgoot van de schuur aan de overkant van de weg. Komen daarna met z'n drieën, alsof ze een luchtgevecht tussen twee spitfires en een messerschmitt naspelen, wederom aanvliegen om daarna, vrolijk kwetterend gedrieën op de bovengrondse elektrakabel, hun spel te evalueren. Gisteren nog, de deur stond wagenwijd open, speerde zo'n hirondelle de woonkeuken binnen. Geschrokken fladderde ze bij het balkenplafond. Vloog daarna zachtjes tegen het glas van het raam. Ik heb toen snel het raam ook opengezet maar ze wist zich geen raad. Bleef geschrokken op de rand van de spiegel zitten. Nadenkend over hoe ze uit deze penibele situatie kon geraken. Haar zwaluwvrienden of -vriendinnen hoorde je zenuwachtig kwetterend rondom het huis. Uiteindelijk wist ze de vrijheid te bereiken door gewoon de deuropening te volgen, met een, door de spanning achtergelaten, vogelpoepje op de vloer. Het is hier een paradijs voor l'hirondelle, en ook voor ons.