1 jaar Frankrijk

Vandaag is het precies één jaar geleden dat wij definitief naar het zuiden zijn gereden. Vestigen in een ander land brengt heel wat met zich mee. Je kunt nooit goed genoeg voorbereid zijn. Er gebeuren altijd onverwachtse dingen. Je kunt je suf lezen en verliezen in alle emigratieboeken die er zijn maar wij weten, alle verhalen zijn uniek. Daarom... het komt zoals het komt. Dit jaar is aan de ene kant voorbij gevlogen en aan de andere kant lijkt het alsof we hier al jaren wonen. Anne en Noah hebben zich enorm snel aangepast aan hun nieuwe levendje hier op de boerderie en zeker op hun school. Soms is er nog wel eens een verlangmoment naar de Nederlandse school als ze weer eens bezig zijn met de enorme berg huiswerk wegwerken. Maar als je dan weer de stralende gezichten ziet als je op het schoolplein staat zodra ze uit school komen dan weet je dat zo'n verlangmoment ook echt maar een moment is. De enorme rust, vrijheid en ruimte klinkt cliché maar het ís ook echt zo. Wij hebben het ongeloofelijk naar ons zin hier. Dit is ons plekje. Hier kunnen we ons ei kwijt. We hebben al aardig wat werk verzet maar we zijn er nog lang niet en dat maakt het ook zo interessant. Wij gaan ons tweede jaar in, blijf afgestemd op Une baguette et deux croissants s'il vous plaît... want binnenkort krijgen jullie een primeur! À bientôt.

Joyeux Noël et bonne année

Beste webloglezers, vanuit een groen Pauliat willen wij iedereen fijne kerstdagen toewensen en dat 2009 een goed, gezond en liefdevol jaar mag worden. Blijf ons volgen dat vinden wij heel fijn om te zien. Fijne dagen!!!

Fêtes de Noël

Vanmiddag was dé middag voor alle kinderen van de scholen uit Saint Sauvier, Archignat en Treignat. In een bomvol salle de fêtes speelde bij binnenkomst een geweldige coverband. Niet alleen de kinderen gingen uit hun dak, ook bij de ouders gingen de beentjes van de vloer. En de band vulde de hele middag met lekker dansmuziek voor jong en iets minder jong. Natuurlijk kon ook Père Noël niet ontbreken op het feest. Samen met de burgemeester had de kerstman voor alle kinderen een cadeautje. Nog één dagje school en dan kunnen Anne en Noah even bijkomen van hun eerste jaartje op de Franse basisschool.

Een ''eigen bos''

De afgelopen tijd, zelfs al voordat wij hier naar toe gekomen zijn, hebben wij nagedacht over een alternatieve energiebron voor het verwarmen van ons huis. Aardwarmte, warmtepompen, zonne-energie, noem maar op. Allemaal interessant maar ook vrij kostbaar om aan te schaffen. Er bestaat wel een mogelijkheid voor subsidie bij aanschaf van één van deze vormen, maar toch is het een flinke hap. Nu stoken we hier op hout. Het is gezellig, geeft een heerlijke aangename warmte af en ruikt ook nog eens lekker. Dus hier willen we graag mee doorgaan. Nu ben ik gaan neuzen op internet en ben ik prachtige leemkachels tegen gekomen. Weinig houtverbruik en veel en langdurige stralingswarmte. Maar hiervoor heb je dus hout nodig. En laat er nu volop hout voorradig zijn bij ons in de buurt. Je belt Gerard "de houtboer" en hij komt met z'n trekker en aanhanger volgeladen een aantal sterre (kuub) brengen. Maar je kunt ook op zoek gaan naar een eigen houtvoorraadje in de vorm van bomen. Dit hebben we het afgelopen jaar wel eens terloops laten vallen tijdens één van de vele babbeltjes met Jean (ja, daar is ie weer Jean de Paardenbuurman). Enige tijd geleden kwam ie naar ons toe en zij, "Ik weet nog een stukje bos te koop. Ik ken de eigenaren en die willen er van af. Is dat niks voor jullie?" Maar natuurlijk is dat iets voor ons. Dus wij sprongen in zijn kleine Citroën C15 (een witte, want alle boeren hier in de omgeving hebben een klein wit bestelautootje om lekker mee door de landerijen te kunnen rijden op weg naar hun koeien of paarden in de wei). We hoefden niet ver te rijden. Exact 1,2 km van ons huis vandaan het pad af de velden in om bij het bos aan te komen. Pal aan het pad met een eigen ingang. Hartstikke vol met bomen, propvol. Goh, keken wij elkaar aan, zo dicht bij huis, aan het pad, met een hoeveelheid bomen waar wij wel een tijdje mee vooruit kunnen, laten we de eigenaar eens bellen. Maar, zei Jean, het bos bestaat uit twee percelen van twee verschillende eigenaren. Weet jij wie de andere eigenaar is, Jean? Jawel dat wist ie wel, dat is Georges onze directe overbuurman waarmee wij elke dag een babbeltje maken en af en toe een apéro drinken. Het zou natuurlijk wel heel mooi zijn als Georges ook zijn stukje bos zou willen verkopen. Dus hebben we eerst de ene eigenaar gebeld. Hij was al ingelicht door Jean en hij wilde inderdaad wel verkopen. Deze mensen zijn, geloof ik, twintig jaar geleden vertrokken om in de 'grote stad' Montluçon te gaan wonen en hebben rustig aan al hun landerijen en bezittingen verkocht. Maar dit stukje bos lag er nog te wachten op ons. Nu weten wij een beetje wat de grondprijs hier doet maar we hebben nog vijf keer moeten vragen of dit echt de prijs was die hij noemde. Na het telefoongesprek keken we elkaar aan en zeiden we tegen elkaar, dit moeten we doen. Onze eigen energievoorraad, speelbos voor de kinderen en de kids van onze gasten, uitleefbos voor de vaders van deze kids, meditatiebos voor onze andere gasten, sprokkelbos voor de kampvuren, knutselbos voor de boomhutten, noem maar op... Maar dan moeten we wel proberen om Georges zo ver te krijgen. Dus wij naar Georges en Alix. Daar aangekomen hebben we, na een eerste algemene babbel, het onderwerp aangesneden. Georges stond ons eerst glazig aan te kijken en wist totaal niet over welk stukje bos we het dan wel niet hadden. Na enige aarzeling kwam er een punt van herkenning. "Oh, ja ik weet het weer, dat is dat stukje land waarop mijn vader bomen geplant heeft. Tsja ik doe er niks mee en ik vind het leuk als ik jullie er mee kan helpen. Wat ik er voor wil hebben... Pff, weet ik niet, kijk maar wat je met de ander regelt en dan doen wij het evenredige voor ons. OK? Ok." Nou zo gezegd zo gedaan. Na een leuke en prettige kennismaking bij de eerste verkopers thuis hebben we het hele traject bij de notaris in werking gezet. En zo geschiedde zijn we gisterenmiddag bij de notaris langsgeweest met onze overburen en de andere verkopers om het voorlopig koopcontract te tekenen. Nu nog twee maanden afwachten omdat ook hier weer de machtige boerenorganisatie (waarover ik ook geschreven heb ten tijden van de aankoop van ons huis) die het recht hebben om binnen twee maanden een andere koper te vinden voor het stuk bos. We gaan er van uit dat dat niet lukt. Maar tot die tijd zitten we nog even in spanning. Eind februari weten we meer en zullen we eigenaar zijn van een leuk stuk bos vlakbij ons huis!

Eerste laagje sneeuw

Gisterenavond begon het dan toch eindelijk rustig te sneeuwen. De hele avond ging dit door en 's ochtends hadden we dan ons eerste laagje sneeuw. Echt nog niet veel maar toch genoeg om een eerste balletje te kunnen rollen. Bram en Bibi (de poesjes) kwamen nieuwsgierig kijken wat er allemaal gebeurde daar in de wei. En Ukkie... die graasde onverstoord verder in z'n weitje en voelt zich als een vis in het water als Shetlandpony zijnde in zo'n winters landschap.

César-François Cassini

César-François Cassini was een Frans astronoom en cartograaf. Hij leefde van 1714 tot 1784. Tijdens zijn leven heeft hij als eerste Frankrijk in kaart gebracht. Het is de eerste kaart die met een driehoeksmeting tot stand kwam. De werkzaamheden aan de kaart namen meer dan 50 jaar in beslag en werd afgerond door vier generaties Cassini's. Zoals je op de foto kunt zien kun je in de buurt van Treignat Petit Poulhat vinden. Ook het meer is duidelijk terug te zien.