1 jaar Frankrijk

Vandaag is het precies één jaar geleden dat wij definitief naar het zuiden zijn gereden. Vestigen in een ander land brengt heel wat met zich mee. Je kunt nooit goed genoeg voorbereid zijn. Er gebeuren altijd onverwachtse dingen. Je kunt je suf lezen en verliezen in alle emigratieboeken die er zijn maar wij weten, alle verhalen zijn uniek. Daarom... het komt zoals het komt. Dit jaar is aan de ene kant voorbij gevlogen en aan de andere kant lijkt het alsof we hier al jaren wonen. Anne en Noah hebben zich enorm snel aangepast aan hun nieuwe levendje hier op de boerderie en zeker op hun school. Soms is er nog wel eens een verlangmoment naar de Nederlandse school als ze weer eens bezig zijn met de enorme berg huiswerk wegwerken. Maar als je dan weer de stralende gezichten ziet als je op het schoolplein staat zodra ze uit school komen dan weet je dat zo'n verlangmoment ook echt maar een moment is. De enorme rust, vrijheid en ruimte klinkt cliché maar het ís ook echt zo. Wij hebben het ongeloofelijk naar ons zin hier. Dit is ons plekje. Hier kunnen we ons ei kwijt. We hebben al aardig wat werk verzet maar we zijn er nog lang niet en dat maakt het ook zo interessant. Wij gaan ons tweede jaar in, blijf afgestemd op Une baguette et deux croissants s'il vous plaît... want binnenkort krijgen jullie een primeur! À bientôt.

Joyeux Noël et bonne année

Beste webloglezers, vanuit een groen Pauliat willen wij iedereen fijne kerstdagen toewensen en dat 2009 een goed, gezond en liefdevol jaar mag worden. Blijf ons volgen dat vinden wij heel fijn om te zien. Fijne dagen!!!

Fêtes de Noël

Vanmiddag was dé middag voor alle kinderen van de scholen uit Saint Sauvier, Archignat en Treignat. In een bomvol salle de fêtes speelde bij binnenkomst een geweldige coverband. Niet alleen de kinderen gingen uit hun dak, ook bij de ouders gingen de beentjes van de vloer. En de band vulde de hele middag met lekker dansmuziek voor jong en iets minder jong. Natuurlijk kon ook Père Noël niet ontbreken op het feest. Samen met de burgemeester had de kerstman voor alle kinderen een cadeautje. Nog één dagje school en dan kunnen Anne en Noah even bijkomen van hun eerste jaartje op de Franse basisschool.

Een ''eigen bos''

De afgelopen tijd, zelfs al voordat wij hier naar toe gekomen zijn, hebben wij nagedacht over een alternatieve energiebron voor het verwarmen van ons huis. Aardwarmte, warmtepompen, zonne-energie, noem maar op. Allemaal interessant maar ook vrij kostbaar om aan te schaffen. Er bestaat wel een mogelijkheid voor subsidie bij aanschaf van één van deze vormen, maar toch is het een flinke hap. Nu stoken we hier op hout. Het is gezellig, geeft een heerlijke aangename warmte af en ruikt ook nog eens lekker. Dus hier willen we graag mee doorgaan. Nu ben ik gaan neuzen op internet en ben ik prachtige leemkachels tegen gekomen. Weinig houtverbruik en veel en langdurige stralingswarmte. Maar hiervoor heb je dus hout nodig. En laat er nu volop hout voorradig zijn bij ons in de buurt. Je belt Gerard "de houtboer" en hij komt met z'n trekker en aanhanger volgeladen een aantal sterre (kuub) brengen. Maar je kunt ook op zoek gaan naar een eigen houtvoorraadje in de vorm van bomen. Dit hebben we het afgelopen jaar wel eens terloops laten vallen tijdens één van de vele babbeltjes met Jean (ja, daar is ie weer Jean de Paardenbuurman). Enige tijd geleden kwam ie naar ons toe en zij, "Ik weet nog een stukje bos te koop. Ik ken de eigenaren en die willen er van af. Is dat niks voor jullie?" Maar natuurlijk is dat iets voor ons. Dus wij sprongen in zijn kleine Citroën C15 (een witte, want alle boeren hier in de omgeving hebben een klein wit bestelautootje om lekker mee door de landerijen te kunnen rijden op weg naar hun koeien of paarden in de wei). We hoefden niet ver te rijden. Exact 1,2 km van ons huis vandaan het pad af de velden in om bij het bos aan te komen. Pal aan het pad met een eigen ingang. Hartstikke vol met bomen, propvol. Goh, keken wij elkaar aan, zo dicht bij huis, aan het pad, met een hoeveelheid bomen waar wij wel een tijdje mee vooruit kunnen, laten we de eigenaar eens bellen. Maar, zei Jean, het bos bestaat uit twee percelen van twee verschillende eigenaren. Weet jij wie de andere eigenaar is, Jean? Jawel dat wist ie wel, dat is Georges onze directe overbuurman waarmee wij elke dag een babbeltje maken en af en toe een apéro drinken. Het zou natuurlijk wel heel mooi zijn als Georges ook zijn stukje bos zou willen verkopen. Dus hebben we eerst de ene eigenaar gebeld. Hij was al ingelicht door Jean en hij wilde inderdaad wel verkopen. Deze mensen zijn, geloof ik, twintig jaar geleden vertrokken om in de 'grote stad' Montluçon te gaan wonen en hebben rustig aan al hun landerijen en bezittingen verkocht. Maar dit stukje bos lag er nog te wachten op ons. Nu weten wij een beetje wat de grondprijs hier doet maar we hebben nog vijf keer moeten vragen of dit echt de prijs was die hij noemde. Na het telefoongesprek keken we elkaar aan en zeiden we tegen elkaar, dit moeten we doen. Onze eigen energievoorraad, speelbos voor de kinderen en de kids van onze gasten, uitleefbos voor de vaders van deze kids, meditatiebos voor onze andere gasten, sprokkelbos voor de kampvuren, knutselbos voor de boomhutten, noem maar op... Maar dan moeten we wel proberen om Georges zo ver te krijgen. Dus wij naar Georges en Alix. Daar aangekomen hebben we, na een eerste algemene babbel, het onderwerp aangesneden. Georges stond ons eerst glazig aan te kijken en wist totaal niet over welk stukje bos we het dan wel niet hadden. Na enige aarzeling kwam er een punt van herkenning. "Oh, ja ik weet het weer, dat is dat stukje land waarop mijn vader bomen geplant heeft. Tsja ik doe er niks mee en ik vind het leuk als ik jullie er mee kan helpen. Wat ik er voor wil hebben... Pff, weet ik niet, kijk maar wat je met de ander regelt en dan doen wij het evenredige voor ons. OK? Ok." Nou zo gezegd zo gedaan. Na een leuke en prettige kennismaking bij de eerste verkopers thuis hebben we het hele traject bij de notaris in werking gezet. En zo geschiedde zijn we gisterenmiddag bij de notaris langsgeweest met onze overburen en de andere verkopers om het voorlopig koopcontract te tekenen. Nu nog twee maanden afwachten omdat ook hier weer de machtige boerenorganisatie (waarover ik ook geschreven heb ten tijden van de aankoop van ons huis) die het recht hebben om binnen twee maanden een andere koper te vinden voor het stuk bos. We gaan er van uit dat dat niet lukt. Maar tot die tijd zitten we nog even in spanning. Eind februari weten we meer en zullen we eigenaar zijn van een leuk stuk bos vlakbij ons huis!

Eerste laagje sneeuw

Gisterenavond begon het dan toch eindelijk rustig te sneeuwen. De hele avond ging dit door en 's ochtends hadden we dan ons eerste laagje sneeuw. Echt nog niet veel maar toch genoeg om een eerste balletje te kunnen rollen. Bram en Bibi (de poesjes) kwamen nieuwsgierig kijken wat er allemaal gebeurde daar in de wei. En Ukkie... die graasde onverstoord verder in z'n weitje en voelt zich als een vis in het water als Shetlandpony zijnde in zo'n winters landschap.

César-François Cassini

César-François Cassini was een Frans astronoom en cartograaf. Hij leefde van 1714 tot 1784. Tijdens zijn leven heeft hij als eerste Frankrijk in kaart gebracht. Het is de eerste kaart die met een driehoeksmeting tot stand kwam. De werkzaamheden aan de kaart namen meer dan 50 jaar in beslag en werd afgerond door vier generaties Cassini's. Zoals je op de foto kunt zien kun je in de buurt van Treignat Petit Poulhat vinden. Ook het meer is duidelijk terug te zien.

Architect

De werkzaamheden gaan hier onverminderd door. Bij de aanvraag voor de verbouwing van de aangrenzende schuur tot woonhuis moeten wij een architect in de armen nemen. Wij hadden gehoopt dat onze eigen bouwtekening voldoende zou zijn om de aanvraag in te kunnen dienen. Maar aangezien er hier in Frankrijk ook behoorlijk veel regeltjes zijn komen wij met geen mogelijkheid onder de beruchtte "170m2" uit. Navraag bij de DDE (dit is de dienst die verantwoordelijk is voor het afhandelen van de aanvragen. De afkorting betekent: Direction Départementale de l'Équipement) is ons toch duidelijk verteld dat wij een architect moeten vinden, omdat we de al bestaande gîte niet los kunnen en mogen zien van de aangrenzende schuur (ons latere eigen woonhuis), en zodoende dus boven de 170m2 uitkomen. Goed, ik ben dus op zoek gegaan naar diverse architecten en bouwkundigen bij ons in de buurt. Na een flinke zoektocht zijn wij toch uiteindelijk bij Anthony Joosten, aYo Bureau de Dessin uitgekomen. Een Nederlands ontwerpbureau dat zich een aantal jaren geleden bij ons in de omgeving gevestigd heeft. Na een prettige eerste kennismaking vorige week is Anthony eergisteren een behoorlijk aantal uurtjes zoet geweest om alles, werkelijk alles, precies in te meten. Het is zeer prettig om je eigen ideeën ook al op papier en in je hoofd te hebben zodat je dit direct aan een architect duidelijk kunt maken. Ook krijg je tijdens de gesprekken met hem nieuwe ideeën en informatie toegereikt zodat we een steeds beter beeld krijgen van hoe ons woonhuis er uiteindelijk uit komt te zien. Bijgevoegd fotootje geeft een schets weer hoe de open woonkamer met vide en centrale haard en rechts de open keuken achter de 'koeienspijlen' eruit komt te zien.

Ukkie

Eindelijk, na meer dan twee weken wachten is onze pony dan toch aangekomen. In de stromende regen is Ukkie gebracht. Na een wat onwennige herkennismaking eerst even wat heen en weer wandelen om te wennen aan de nieuwe omgeving. Anne en Noah stonden te stralen. Zijn weitje is op een paar puntjes na helemaal klaar. Na een grondige keuring door de twee boertjes moeten we hier en daar nog wat aanpassen. Vanavond staat hij lekker droog en warm in de oude paardenstal. Dus die komt toch ook weer van pas. Morgen kan hij zijn nieuwe wei verkennen. Ik ben benieuwd wie morgenvroeg als eerste wakker is om de pony te knuffelen.

Oude auto's

Tijdens het dorpsfeest van afgelopen weekend was er ook een expositie van prachtige oude auto's. Retraumobile-club Montluçon was verantwoordelijk voor deze schitterende collectie van nostalgische karretjes. Veel Peugeotjes, Renaultjes, Volkswagentjes, Citroëntjes, Fordjes en andere, voor mij, onbekende merken. Kijk de foto's maar.

Foire aux fruits de mer

Afgelopen zaterdag werd het tweede mossel- en oesterfeest van Treignat gehouden. Maanden van voorbereiding is hier aan vooraf gegaan. Aangezien Felicia in het comité des fêtes heeft plaatsgenomen is ook zij hier druk mee in de weer geweest. Ikzelf heb op vrijdag geholpen met het opbouwen van de gigantische expositietent op het dorpsplein. In deze tent is een produits regionaux markt geweest. In de salle des fêtes hebben we een grote hoeveelheid aan tafels en stoelen neergezet voor het (vr)eetfestijn van de Fransen. Op zaterdagmiddag zijn er zo'n 150 mensen komen eten en 's avonds tijdens het diner dansant hebben ruim 300 mensen plaatsgenomen aan de lange eettafels. Veel mensen uit het dorp hebben geholpen met de voorbereidingen voor het eten. Mossel koken, oester schoonmaken, vers fruit snijden, friet bakken, salades maken enz, enz. Het was een gezellige boel en goed georganiseerd. 's Middags werd het geheel muziekaal begeleidt door een geweldige muziekband, La Banda Follet uit Montluçon. 's Avonds was er een heuse hippe disco.

Shetlandpony

Nee, we zitten niet stil hier. Ok, de laatste dagen schrijf ik wat weinig op het weblog, maar dat wil niet zeggen dat er niks gebeurt. Afgelopen week zijn we met z'n allen druk in de weer geweest om ons weitje in orde te maken voor de aanstaande gezinsuitbreiding. Om het hoge knuffel- en verzorgingsgehalte van Anne en ook Noah op peil te houden hebben we na lang wikken en wegen besloten om een Shetlandpony aan te schaffen. Op Anne's verjaardag zijn we, samen met onze paardenbuurman Jean, naar een, voor hem, bekende paardenfokker in de Creuse gereden. Hier aangekomen werd er op z'n Frans uitgebreid bijgebabbeld door deze twee heren die elkaar, op paardengebied, al honderd jaar kennen. Prachtig om te zien hoeveel passie er bij deze twee boertjes is voor deze edele dieren. Anne en Noah begonnen al onrustig rond te schuifelen omdat zij nu toch wel heel graag de nieuwe pony wilden zien. Na enige tijd zijn we bij de boer in zijn oude autootje gestapt. Deze man bezit enorm veel landerijen en daarom moesten we nog even een stukje rijden naar het weitje waar de pony's in stonden. Aangekomen bij de wei werd het autootje vakkundig door het hoge gras gereden en werden de hobbels en kuilen ontweken. Daar achter in de wei stonden ze dan. De ogen van Anne glinsterden al bij het zien van de pony's. Na een uitgebreide instructie over pony's, verzorging, enz, hebben we na wat onderhandelen de pony gekocht. Voor de prijs hoef je het niet te laten want daar koop je 5 Golden retriever puppy's voor! Tsjonge, jonge, kopen bij de bron is zoals blijkt een stuk goedkoper. We hebben met de boer afgesproken dat, zodra wij het weitje klaar hebben, hij de pony ook nog komt brengen. Dus afgelopen week zijn wij druk gaan voorbereiden op zijn komst. Anne heeft enorm geholpen met het afrasteren. We gaan ook nog een afdakje maken en zijn aan het kijken of we voor wat dierlijk gezelschap voor hem kunnen zorgen. De wei is in tweeën gedeeld dus kunnen we de pony iedere keer vers gras aanbieden. Ook hebben we Jean ingelicht dat hij de boer een seintje kan geven dat de pony kan komen. Dus misschien dat a.s. zondag het zover is!

Franse les

Wij spreken allebei best een aardig woordje frans. Maar toch is het zo dat je in een gesprek met de buren, de bakker, de burgemeester, de gemeentewerker, de juf, de plotselinge voorbijganger, de gemeente secretaresse en nog vele anderen, een fractie van een seconde later reageert omdat je gewoonweg de context van de conversatie nog aan het ordenen bent in je hoofd. We leren goed bij 'in de straat'. Maar netjes frans praten dát willen we. Dus togen wij een tijdje terug naar een opendag van een talenschool in Montluçon. Daar aangekomen in het hypermoderne gebouw werd ons duidelijk dat deze school gelieerd is aan de Chambre de Commerce oftewel de kamer van Koophandel. Na een prettige kennismaking en een korte mondelinge test konden we nog een klein strookje invullen met onze adresgegevens. We moesten toch alles even laten bezinken omdat de cursus best aan de prijs is en voor twee personen tikt dat aardig door in ons budget. Bij thuiskomst werden we 's avonds gebeld door de talenschool met de mededeling dat ik een prijs had gewonnen. Een prijs? Ja, een prijs. Want het bleek dat de ingevulde briefjes een loterij was om mee te dingen naar de hoofdprijs. En die hoofdprijs was... een gratis jaarcursus! Nou dat was een geweldige meevaller dus hebben we ons beiden ingeschreven. Een aantal weken geleden was het zover en is deze cursus begonnen. Iedere donderdagochtend zitten we in de gevorderdengroep anderhalf uur in de schoolbanken. Samen met vier Argentijnen, twee Italianen, een Zuid-Afrikaan, een Amerikaanse en wij twee. Het is leuk, pittig en ontzettend leerzaam. Ook wij zijn aan het huiswerk gezet dus donderdag namiddag zijn we met z'n viertjes huiswerk aan het maken. Gezellig!

We zijn er weer

Afgelopen week hadden de kinderen 10 dagen vakantie. We zijn naar Nederland gegaan om onze families, vrienden en bekenden een bezoekje te brengen. Heel leuk om iedereen weer in de armen te kunnen sluiten. Het weblog heeft dus even stil gelegen maar vanaf nu kun je weer regelmatig onze belevenissen volgen.

Trekvogels

Vorig jaar heb ik op 23 oktober om 16:34 de eerste foto gemaakt. Vandaag, 23 oktober, heb ik om 18:33 de tweede foto gemaakt. Met een vertraging van 2 uur (op één minuutje na) zijn de kraanvogels weer op weg naar het warme zuiden. Van verre hoor je ze al aankomen. Het is een prachtig gezicht en ze zijn met héééééééél vele. (Klik op de foto's voor een vergroting!!!)

Anne 10 jaar!!

Vandaag is Anne 10 geworden. Een jubileum! Zingen jullie mee...??
Joyeux Anniversaire
Joyeux Anniversaire
Joyeux Anniversaire... Anne
Joyeux Anniversaire

L'épicerie (2)

Hij doet het! Het werkt! Er komt rook uit de schoorsteen! Ja, ja we hebben de oude four à pain verrast door haar, na vele jaren genoten te hebben van een welverdiend pensioen, eindelijk weer eens te voorzien van een knapperend vuurtje. We hebben het rustig aan gedaan en eerst een klein vuurtje gestookt. De rook verdwijnt prima via de, voor de ingang van de four, gemetselde schoorsteen. Wij hebben een zogenaamde ''zwarte four'', dat wil zeggen dat er in de four gestookt moet worden en niet onder de four. De oude dame doet het dus prima. Nu precies uitzoeken hoe het echt werkt en dan kunnen de Limburgse vlaaien, pizza's, broden en van alles en nog wat gebakken gaan worden. A table!

L'épicerie

Noah, Anne, Felicia en Babette hebben zich gestort op het bakhuis. Deze oude ruimte met authentieke four wordt omgetoverd tot knus kruidenierswinkeltje oftewel L'épicerie du Fournil de Petit Pauliat. Na eerst alle spulletjes uit het bakhuis gehaald te hebben is het lage tussenvloertje er vakkundig door Noah uitgesloopt. Nu kun je tenminste rechtop staan. We hebben iets meer daglicht kunnen creëren door er een oud gietijzeren dakraam in te plaatsen. De binnenmuren zijn helemaal afgebikt en zien er weer mooi uit. Daarna hebben Felicia en Babette (ja dé Babette van al die leuke spulletjes, je weet wel!) het tussenvloertje gedeeltelijk terug gelegd om er allerlei blikken en andere prularia op weg te kunnen zetten. Er is een mooie verkoopbalie gemaakt, glas in het oude raampje gezet, betonvloer gerepareerd, hardstenen vensterbankje gelegd en de hele boel eens flink schoongemaakt. Nu kan Anne alle jammetjes, eieren, brood, vlaaien en nog veel meer rustig aan de man proberen te brengen. Babette heel erg bedankt voor je creativiteit en hulp!