Schoolbus

Al een paar dagen is er geen schoolbus te bekennen op de wegen. Dit systeem is perfect geregeld in Frankrijk. In ons geval brengen we Anne naar het dorpsplein in Treignat en daar komt de bus iedere dag prima op tijd langs. De kinderen worden netjes voor de school afgezet. Aan het einde van de schooldag worden ze weer terug gebracht naar het dorpsplein alwaar ik of Felicia ze weer van de bus halen.

Maar een tijdje terug, voor de kerst ten tijde van de Eerste Sneeuwval hier in la douce France, was dat niet het geval. Ik stond netjes in ons quatrelletje te wachten op de bus maar stond daar ook als enige ouder te wachten. Ik had al een vermoeden dat er iets niet pluis was. In de tijd dat ik op het plein stond te wachten had Anne al vanuit school via het secretariaat kunnen bellen dat de bus niet zou rijden. Ik had natuurlijk geen mobieltje mee genomen. Dat mobieltje ligt stof te verzamelen op het bureau in ons huis. Sinds we hier wonen gebruiken we bijna geen mobieltje meer en het voelt heerlijk, wat een rust in de kop krijg je daardoor. Ik dwaal af. Ik stond daar dus nog steeds te wachten op het plein toen een van de andere ouders bij mij stopte om te vertellen dat de bus niet zou rijden en we zelf de kinderen op moesten halen.

De sneeuw kwam met bakken naar beneden. Daar gingen we dan stapvoets over de smalle weggetjes hier in de campagne. Een aantal kilometers buiten Treignat in een bocht zagen we de reden dat de bus niet zou rijden. Een sip kijkende buschauffeur stond daar in de sneeuw naast zijn, onder een hoek van 45 graden, in de sloot liggende bus. Achteraf hoorden we dat alles zeer langzaam is gebeurd. Bij het stapvoets passeren van een grote vrachtwagen was de bus met zijn wielen in de berm gekomen en langzaam zijdelings gekanteld. Er zaten een paar kindjes in maar gelukkig is er niets ernstigs gebeurd. Maar goed, wij dus stapvoets richting school. Dit zou een 11 kilometer durend glibberig ritje gaan worden. Maar omdat de quatrelle op behoorlijk smalle bandjes staat en omdat een beetje sterke kerel ons quatrelletje zo boven het hoofd kan tillen is het rijden door de sneeuw geen probleem. Vanaf die dag hebben we thuis een nieuwe spreuk en die luidt, ''met een quatrelle, kom je er wel''.

Het was één lange sliert van auto's richting school. Daar aangekomen Anne ingeladen en weer terug aansluiten aan de staart van de sliert. Het rijden op mega besneeuwde wegen is toch wel een aparte ervaring. Het werd erger en erger want ten tijde van de Tweede Sneeuwval hier in la douce France, vanaf 2 januari, viel het hierboven beschreven ritje in het niet. Maar daarover morgen meer.